[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W związku z tym użytkownik jest właściwie zmuszany dowykonywania ściśle określonych operacji i dlatego nie może zaadaptować programu interfejsu graficznego dowykonywania nieprzewidzianych zadań i odpowiadania na nieokreślone okoliczności.Ze względu na dużąodpowiedzialność za utrzymanie systemu i bezpieczeństwo danych, gdzie wciąż trzeba zmagać się znieprzewidywalnymi zdarzeniami i problemami, większość administratorów wykonuje swoje zadania przyużyciu powłoki, a nie interfejsu graficznego.Powłoka jest odzwierciedleniem filozofii systemu Unix, który dostarcza wielu małych i prostych narzędzi(programów), z których każde wykonujące jedno zadanie.Kiedy zachodzi potrzeba wykonania złożonejoperacji, narzędzia współpracują ze sobą, wykonując działania jedno po drugim.Wiele narzędzi systemu Unixmanipuluje tekstem, a od czasu, kiedy Unix przechowuje dane w formie tekstu, a nie w formie binarnej,narzędzia te idealnie zaczęły się nadawać do sterowania pracą samego systemu.Taką właściwość daje powłoka łączenie narzędzi do wspólnego wykonywania zadań systemowych, co stanowi o sile i wydajności wszystkichsystemów uniksowych.Dodatkowo powłoka jest rozszerzalna możesz tworzyć skrypty powłoki, którepozwalają przechowywać szereg poleceń do pózniejszego wykonania, oszczędza to czas, który zmarnowałbyśwpisując te polecenia za każdym razem, gdy zamierzasz wykonać konkretne zadanie.Odwrotną filozofię można zaobserwować w systemie Microsoft Windows, który obsługuje monolityczneprogramy, zawierające menu, podmenu i okna dialogowe.Takie programy nie mają jak ze sobą współpracować,więc raczej niemożliwe jest wykonywanie złożonych zadań.Są łatwe w użyciu, ale tylko wtedy, gdy musiszwykonać jedno zadanie, do którego zostały zaprojektowane, natomiast kiedy spróbujesz wykonać operację innądrogą niż zaprogramowana, napotkasz same trudności.Oczywiście nie wszyscy zgadzają się z tą opinią.Grupy dyskusyjne są przepełnione wiadomościami mówiącymio zaletach środowiska graficznego.Niektórzy z użytkowników takich grup postrzegają systemy Unix jakozabytkowe zabawki.Nawet jeśli mają rację, to jedynie ucząc się poleceń i funkcji powłoki, przekonasz się sam,do czego tak naprawdę przydatny jest obecnie taki system.Zdanie autora jest jednoznaczne kiedy wykonujesz proste, pojedyncze zadanie, możesz używać interfejsugraficznego, który umili ci pracę, ale podczas wykonywania skomplikowanego zadania administracyjnego,wymagającego od użytkownika wyobrazni i myślenia, stanowczo zalecam używanie powłoki (przekonaj sięsam!).Rozwiązania stworzone za pomocą funkcji i poleceń powłoki mogą być zapisane do pliku i wykorzystaneponownie w przyszłości, niekoniecznie do wykonania tego samego zadania.Co ważniejsze, podczas rozwiązywania powiązanych problemów, skrypty powłoki mogą zostać użyte do przypomnienia dawnozapomnianych szczegółów.Używanie powłokiPowłoka systemu Linux została już przedstawiona w rozdziale 4.Jednakże wiele bardzo ważnych szczegółówzostało w nim pominiętych ze względu na jej funkcje; rozdział umożliwiał szybkie uruchomienie systemu izapoznanie z podstawowymi operacjami.Rozszerzymy jednak zagadnienia dotyczące powłoki i opiszemy je wszczegółowy sposób.Wprowadzanie poleceńWpisując nazwy programów lub skryptów w wierszu poleceń, masz dostęp do miniedytora, który przypominaprogram DOSKEY znany z systemu MS-DOS.Tabela 13.2 podsumowuje niektóre użyteczne skróty klawiszoweinterpretowane przez powłokę jako polecenia.Skróty te umożliwiają dostęp do ostatnio wydawanych poleceńzapisanych w historii.Aby ponownie wydać polecenie, możesz kilkakrotnie nacisnąć klawisz kursora w górę ipo znalezieniu żądanego nacisnąć Enter.Tabela 13.2.Użyteczne skróty klawiaturyKlawisz FunkcjaUp Przesuwa się o jedno polecenie wstecz na liście historii.Down Przesuwa się o jedno polecenie do przodu na liście historii.Left Przesuwa kursor o jeden znak do tyłu.Right Przesuwa kursor o jeden znak do przodu.Esc f Przesuwa kursor o jedno słowo do przodu.Esc b Przesuwa kursor o jedno słowo do tyłu.Ctrl+A Przenosi kursor na początek wiersza.Ctrl+E Przenosi kursor na koniec wiersza.Ctrl+D Kasuje znak nad kursorem.Backspace Kasuje pierwszy znak przed kursorem.Esc d Kasuje cały wyraz.Ctrl+U Kasuje od początku wiersza.Esc k Usuwa od końca wiersza.Ctrl+Y Odzyskuje ostatnio usunięty element (znak, wyraz).Esc.Wstawia ostatni wyraz poprzedniego polecenia.Ctrl+L Czyści ekran, ustawiając aktualny wiersz na samej górze ekranu.Tab Dopełnia słowa lub wyrazy, interpretując je jako nazwę pliku, nazwę użytkownika, nazwęzmiennej, nazwę hosta lub polecenia zależnie od kontekstu.Esc ? Wyświetla listę możliwych dopełnień.Jednym z bardziej użytecznych poleceń klawiatury jest Tab, który również może być stosowany do wydawaniapoleceń.Jeśli na przykład wpiszesz pewną część nazwy pliku i wciśniesz klawisz Tab, powłoka postara sięzlokalizować plik, którego nazwa pokrywa się z wprowadzonymi znakami.Jeśli dokładnie jeden plik zostanieznaleziony i w dodatku dokładnie jego się spodziewałeś, powłoka dopełni nazwę, a ty naciśnij Enter, abywykonać polecenie.Ta właściwość zwana jest dopełnieniem nazw plików lub dopełnieniem poleceń i znacznieułatwia używanie powłoki. Oprócz powyższych skrótów klawiaturowych powłoka interpretuje jeszcze kilka innych sekwencji klawiszy,które kontrolują operacje wykonywanych aktualnie programów.Tabela 13.3 opisuje sekwencje.Na przykładjednoczesne wciśnięcie klawiszy Ctrl+C powoduje przerwanie działania programu i jego zakończenie.Polecenie to jest pomocne, gdy samo wykonywanie programu zajmuje dużo czasu, a istnieją inne sposoby najego szybsze wykonanie.Tabela 13.3.Klawisze kontrolneSekwencja klawiszy FunkcjaCtrl+C Wysyła do aktualnie wykonywanego polecenia sygnał przerwania, co generalniepowoduje zakończenie działania programu.Ctrl+D Wysyła do aktualnie wykonywanego polecenia sygnał końca pliku.Blokuje wejściekonsoli.Ctrl+Z Zatrzymuje wykonywanie aktualnie aktywnego zadania.Istnieje kilka innych specjalnych klawiszy kontrolujących działanie powłoki (patrz tabela 13.4).Znaki # i ; sączęsto używanymi znakami w skryptach powłoki, o których przeczytasz jeszcze w tym rozdziale.Znak & jestgłównie używany do uruchamiania poleceń w tle.Tabela 13.4.Inne specjalne znaki powłokiZnak Funkcja#Zaznacza polecenie jako komentarz, przez co interpreter powłoki ją ignoruje.;Oddziela polecenia i pozwala wpisywać kilka w jednym wierszu.&Znak umieszczony na końcu polecenia powoduje uruchomienie go w tle, tak że po naciśnięciuklawisza Enter pojawia się natychmiast znak zachęty powłoki.Polecenia i argumentyJak już zapewne wiesz, generalna składnia polecenia powłoki wygląda następująco:polecenie opcje argumentyW powyższym przykładzie polecenie określa operację, którą ma wykonać powłoka; opcje i argumentywpływają na przebieg działania i zakres operacji.Czasami polecenie oznacza plik programu douruchomienia. wtedy polecenie nazywane jest poleceniem zewnętrznym.Linux przechowuje te pliki wkatalogach /bin, /usr/bin lub /usr/local/bin.Polecenia administracyjne są zazwyczaj przechowywane w katalogu/sbin lub /usr/sbin.Kiedy polecenie określa plik programu, powłoka przekazuje wszystkie podane argumenty iopcje do programu, który sprawdza je i interpretuje, następnie wprowadza wraz z poleceniem.Jednakże niektóre polecenia nie są plikami programów, są za to wbudowane w strukturę powłoki i przez niątylko interpretowane [ Pobierz całość w formacie PDF ]