[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Każdy indiański wigwam ma swego manitou, każda indiańska broń.Dlaczego jeden łuk strzela prosto, a inny wciąż chybia? Zależy to od wiary człowieka, który go trzyma i sympatii dla niego, jaką żywi manitou broni.Właśnie dlatego rewolwery mogą być niebezpieczne.Rewolwer także ma swego manitou, którego moc zależy od zapału i umiejętności, włożonych w produkcję, lecz wasi ludzie w to nie wierzą.Dlatego łatwo będzie zwrócić przeciw nim duchy ich własnej broni.Porucznik Marino słuchał cierpliwie, lecz z każdym słowem Śpiewającej Skały wyglądał coraz bardziej i bardziej nieszczęśliwie.Detektyw Narro starał się pojąć, o co chodzi, ale zrozumiał tylko tyle, że Misquamacus jest psychopatycznym mordercą, mającym bandę ukrytych gdzieś w budynku wspólników.W jego świecie duchy i niematerialne cienie z zaświatów zwyczajnie nie istniały.Chciałbym, by nie istniały i w moim.- Przez bramę, jaką przygotował - mówił dalej Śpiewająca Skała - Misquamacus chce, moim zdaniem, wezwać najstraszniejszego ze wszystkich duchów, Wielkiego Starucha.- Wielkiego Starucha? - przerwał mu Marino.- Kto to jest Wielki Staruch?- To odpowiednik waszego Szatana czy Lucyfera.Gitche Manitou to wielki duch życia i stwórca Indian, zaś Wielki Staruch jest jego odwiecznym wrogiem.W dawnych pismach Indian jest wiele wzmianek na jego temat, lecz autorzy nie są zgodni co do tego, jak wygląda i jak można go wezwać.Niektórzy twierdzą, że przypomina olbrzymią ropuchę wielkości kilku świń, inni że chmurę z twarzą utworzoną z węży.- Ciężko by było wysłać list gończy na podstawie takiego opisu - prychnął Marino.Śpiewająca Skała pokiwał głową.- Nie będzie pan miał okazji, poruczniku.Wielki Staruch to najbardziej żarłoczny i najstraszniejszy z demonów.Powiedziałem, że jest jak wasz Szatan, ale Szatan wydałby się przy nim dżentelmenem.Wielki Staruch jest istotą nieskończenie złowrogą i okrutną.Zapadła długa cisza.Wreszcie porucznik wstał i poprawił rewolwer u pasa.Detektyw Narro zamknął notes i zapiął marynarkę.- Dziękuję panom za informacje i pomoc - rzekł Marino.- Teraz, jak sądzę, pójdziemy łapać przestępcę.- Poruczniku - odezwał się Śpiewająca Skała.- Nie zabierze pan chyba pistoletu? Marino uśmiechnął się tylko.- Pańska opowieść o demonach i duchach była bardzo zajmująca, panie Śpiewająca Skała, ale ja jestem oficerem wydziału zabójstw.Szpital prosił nas, byśmy unieszkodliwili oszalałego pacjenta, który zabił już jednego z pielęgniarzy i poranił lekarza.Moim obowiązkiem jest zejść na dół i wyciągnąć go stamtąd.Żywego lub umarłego, jak będzie wolał.Mówił pan, że jak on się nazywa? Mickey jak?- Misquamacus - poprawił spokojnie Śpiewająca Skała.- Poruczniku, ostrzegam pana.- Nie musi mnie pan ostrzegać.Pracuję w tym fachu dłużej, niż pan sobie wyobraża i wiem, jak postępować w takich sytuacjach.Nie będzie żadnych kłopotów i nie będzie zamieszania.Wy macie tylko siedzieć spokojnie, dopóki wszystko się nie skończy.Otworzył drzwi i dziennikarze natychmiast wepchnęli się do wnętrza.Śpiewająca Skała i ja staliśmy między nimi milczący, załamani i przerażeni, gdy tymczasem Marino wygłosił krótkie, dwuminutowe resume swoich planów.- Zablokujemy całe piętro - poinformował.- Następnie przeszukamy wszystkie korytarze.W razie potrzeby wprowadzimy do akcji strzelców wyborowych i użyjemy gazów łzawiących.Załatwimy sprawę systematycznie.Będziemy regularnie nadawać do tego czubka ostrzeżenia, że jeśli nie wyjdzie spokojnie, będzie miał prawdziwe kłopoty.Posyłam też trzech ludzi windą, żeby odciąć mu drogę ucieczki.Reporterzy zanotowali skrzętnie jego słowa, by natychmiast zarzucić go gradem pytań.Marino podniósł ręce prosząc o ciszę.- Na razie nie mam nic więcej do powiedzenia - oświadczył.- Możecie się przyglądać, jak go wykurzamy.Potem porozmawiamy o szczegółach.Czy wszyscy są gotowi?- Gotowi, sir - potwierdził Narro.Patrzyliśmy przygnębieni, jak ośmiu uzbrojonych ludzi znika na klatce schodowej.Porucznik z przenośnym interkomem stanął naprzeciw windy czekając na moment, gdy jego grupa bojowa dotrze na dziesiąte piętro.Trzech policjantów - dwóch w mundurach i detektyw Narro - stało przy nim z bronią w rękach, gotowych zjechać na dół i kilkoma strzałami zakończyć całą sprawę.Po dziewięciu czy dziesięciu minutach niespokojnego wyczekiwania interkom zabrzęczał.- Jesteście już na dole? - spytał porucznik.Głośnik zatrzeszczał, po czym odezwał się jakiś głos:- Jest ciemno.Nie możemy zapalić świateł.Będziemy musieli używać latarek.- Czy doszliście już do korytarza? - indagował Marino.- Widzicie coś podejrzanego?- Właśnie minęliśmy drzwi.Jesteśmy gotowi do rozpoczęcia poszukiwań.Na razie żadnych problemów.Marino obejrzał się na Narro, wysuwając dłoń ze sterczącym w górę kciukiem.Trzech ludzi weszło do windy.Detektyw nacisnął guzik dziesiątego piętra.Śpiewająca Skała i ja nie patrzyliśmy na siebie, gdy zamykały się drzwi i światełka nad nimi zaczęły się zapalać: 18 - 17 - 16 - 15 - 14 i niżej.Zatrzymały się na 10.- Jak idzie, chłopcy? - spytał Marino.- Wszystko w porządku - dobiegł głos dowódcy grupy bojowej.- Na razie nie ma o czym meldować.Sprawdzamy każdy pokój bardzo dokładnie.- Uważajcie na siebie - rzucił Marino.- Jest rzeczywiście bardzo ciemno - usłyszeliśmy zniekształcony trzaskami głos detektywa Narro.- Latarki nie działają tak, jak powinny.Czy ktoś mógłby sprawdzić, co się stało z oświetleniem?- Już sprawdzaliśmy - poinformował Winsome.- Nie znaleźliśmy żadnych uszkodzeń.- Mówią, że sprawdzali i że nie mogą nic poradzić - przekazał porucznik.- Uważajcie i trzymajcie latarki z dala od siebie.Nie chcecie przecież być zbyt łatwym celem.- Chryste! - szepnąłem do Śpiewającej Skały kręcąc głową.- Oni ciągle myślą, że mają przeciwko sobie szaleńca z pistoletem.- Mamy kłopoty, sir - odezwał się przez interkom dowódca grupy bojowej.- Układ korytarzy piętra nie zgadza się z planem.Dwa razy już zatoczyliśmy koło i wygląda na to, że zaraz zrobimy to po raz trzeci.- Iluzje - stwierdził cicho Śpiewająca Skała.Jakiś reporter z gazety podniósł głowę z zaciekawieniem.- Co? - spytał.- Podaj swoje położenie - mówił Marino [ Pobierz całość w formacie PDF ]