Appian z Aleksandrii Historia Rzymska I XII

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sam zaś obsadził nasypypewnymi strażnikami, aby nie dopuścić do dalszego wtargnięcia z zewnątrz, iwraz z innymi przebiegał obóz wołając, że nie ma żadnego niebezpieczeństwa, atych, co wpadli ze słoniami, jest mała tylko liczba.Następnie rozkazał rozpalićpochodnie i rozniecić wszędzie ogniska, skutkiem czego okazało się, jaknieliczna jest garstka tych, co się wdarli do obozu.Toteż Rzymianie zupełnieich sobie zlekceważyli, początkowy strach przerodził się w gniew i z łatwościąwycięli tę niewielką garstkę lekkozbrojnych.Na słonie, nie mające dość miejscado zawrócenia, stłoczone między namiotami i zagrodami końskimi, spadałyteraz ze wszystkich stron pociski celne dzięki ciasnocie miejsca i ogromowiciał, aż wreszcie z bólu i wściekłości nie mogąc uderzyć na nieprzyjaciół,zrzuciły z siebie poganiaczy i stratowały ich z furią i dzikim rykiem, po czymwypadły z obozu.W ten sposób Fulwiusz Flakkus dzięki przytomności umysłu ipomysłowości, jaką wykazał wobec nagłego podstępu, wziął górę nadHannibalem i uratował wojsko, które drżało zawsze przed podstępamiHannibala.43.Hannibal po tej nieudanej próbie pociągnął do Lukanii i tam przezi-mował59, oddając się niezwykłemu u niego używaniu, tak że nawet kochankęmiał ten dziki człowiek.Niebawem wszystko wzięło inny obrót dla niego.Ful-wiusz zaś wrócił do swego kolegi pod Kapuę i obaj energicznie nastawali naKapuańczyków, dążąc do tego, by miasto zdobyć jeszcze w zimie, kiedy Han-nibal stoi bezczynnie.W końcu Kapuańczycy, kiedy się im wyczerpały zapasyżywności, a znikąd nie można było uzyskać nowych, poddali się obu wodzom60;poddali się również i Libijczycy, którzy stali załogą w mieście wraz ze swymiwodzami, Hannonem drugim i Botasem61.Rzymianie osadzili w mieście swojązałogę, zbiegom, których pochwycili, poobcinali ręce, przedniejszych Libij-czyków wysłali do Rzymu, a pozostałych sprzedali.Spośród Kapuańczykówgłównych winowajców odstępstwa stracili, a innym tylko zabrali ziemię, która,jak cała okolica Kapui, doskonale się nadaje do uprawy zboża, b jest równinna.Kapua zatem dostała się ponownie pod rzymskie panowanie, a Libijczykomwydarto tę wielką zdobycz, jaką było dla nich to miasto w wojnie przeciw Italii.59Zima r.211/210.60W r.211.61Inaczej Bostar. 11944.W kraju Brucjów, który stanowi część Italii, pewien człowiek z miastaTisja62, obsadzonego przez Libijczyków, zwykł był wychodzić na rabunek iczęść łupu oddawać dowódcy załogi, skutkiem czego pozyskał sobie w pełnijego zaufanie i niemal dzielił z nim dowództwo.Bolał on nad samowolą, jakąuprawiali członkowie załogi wobec jego ojczyzny.Ułożył się więc z rzymskimwodzem i zawarłszy z nim układ obustronnie poręczony zapewnieniem wier-ności, za każdym razem zabierał kilku ludzi jako jeńców, których wprowadzałna zamek, gdzie składał również ich broń, jako łup wojenny.Kiedy się ich ze-brała większa ilość, uwolnił ich, oddał im broń i wyciął razem z nimi libijskązałogę, a wprowadził na miejsce jej inną, rzymską.Niedługo potem ciągnąłtamtędy Hannibal, co tak przeraziło załogę, że uciekła ze strachu do Regium, amieszkańcy Tisji poddali się Hannibalowi.Ten kazał spalić winnych odstępstwai osadził w mieście nowa załogę63.45.W Japygii, w mieście Salapii podległym Libijczykom, było dwóchmężów wyróżniających się spośród innych i urodzeniem, i bogactwem, iznaczeniem, którzy byli jednak od dawna ze sobą skłóceni.Jeden z nich Dazjuszopowiadał się po stronie Libijczyków, drugi Blacjusz był zwolennikiemRzymian.Jak długo Hannibal stał u szczytu powodzenia, zachowywał sięBlacjusz spokojnie, kiedy jednak poprawiła się sytuacja Rzymian i ci odzyskaliwiele z obszarów, które były poprzednio pod ich panowaniem, usiłowałBlacjusz skłonić nieprzyjaciela, aby pojednał się z nim, choćby tylko zewzględu na dobro ojczyzny, by ta nie poniosła niepowetowanej szkody w razie,gdyby ją Rzymianie siłą wzięli.Dazjusz udał, że się godzi na to, a następniedoniósł o tym Hannibalowi.Ten pozwał ich przed swój sąd, przy czym Dazjuszbył oskarżycielem, a Blacjusz się bronił utrzymując, że jest to oszczerstwomające swe zródło w osobistej nieprzyjazni.Przewidywał on, że oskarżyciel niełatwo znajdzie wiarę ze względu na swą do niego nienawiść, i dlatego tymzuchwałej wytaczał takie zarzuty przeciw nieprzyjacielowi.Hannibal uważał, żenie należy ani przechodzić do porządku nad tą sprawą, ani też pochopnie dawaćwiarę oskarżeniom pochodzącym od osobistego wroga, więc odprawił ichzapewniając, że się nad tym zastanowi.W bardzo wąskim przejściu, przez którewychodzili, rzekł Blacjusz do Dazjusza, tak że go inni słyszeć nie mogli: �Więcnie chcesz, mój dobry człowieku, ratować ojczyzny?� Ale ten natychmiast zgłośnym krzykiem doniósł o tym Hannibalowi.46.Blacjusz podniósł jednak krzyk zgrozy, a twierdzenie jego, że jest ofiarąknowań swego wroga, znalazło teraz tym większy posłuch.�Ten nowypodstępny napad mówił usuwa wszelkie wątpliwości, jakie mogły byćjeszcze, co do poprzedniego oskarżenia.Któż bowiem i poprzednio zwierzałby62Położenie bliżej nie znane.63W r.210. 120się z tą poważną sprawą nieprzyjacielowi? A gdyby nawet istotnie tak bardzoprzewinił, to czy ośmieliłby się mówić to znowu po raz wtóry człowiekowi niezasługującemu na zaufanie, który już raz go o to oskarżał, i to w chwili, kiedyjeszcze znajduje się w niebezpieczeństwie, kiedy stoi przed sądem i przeczyoskarżeniu, a wreszcie miałby to robić w sądzie, gdzie wielu mogłoby go sły-szeć, a oskarżyciel sam skorzystałby z tego, by go ponownie oskarżyć? Przyj-mijmy nawet, że nagle zapłonął do mnie rzetelną przyjaznią! Cóż jednakmógłby mi pomóc jeszcze w akcji dla dobra ojczyzny? Po cóż miałbym goprosić o to, kiedy on w niczym pomóc nie może?� Zdaje się, że Blacjuszumyślnie szepnął te słowa Dazjuszowi, ponieważ przewidział ich wynik, apragnął tym więcej podkopać zaufanie do niego i wzbudzić w ten sposób uHannibala nieufność do poprzedniego jego donosu.Mimo to jeszcze i poszczęśliwym zakończeniu dla siebie tej sprawy nie zaniechał Blacjuszwysiłków, by przekonać swego wroga, bo już się go nie obawiał wobec tego, żezupełnie stracił zaufanie.Ten zawsze udawał, że się godzi, i żądał, by mu podałplan odstępstwa.Blacjusz bez chwili wahania odrzekł: �Pobiegnę do jakiegośobozu rzymskiego przy czym podał mu najodleglejszy i sprowadzę tuotrzymane wojsko.Wódz jego bowiem jest moim przyjacielem.Ty zaś zostańtutaj i bacz pilnie, co w mieście się dzieje�.47.Po tych słowach natychmiast wyjechał w tajemnicy przed Dazjuszem,jednak nie do tamtego obozu, ale najkrótszą drogą do Rzymu.Oddawszy sena-towi syna swego jako zakładnika zażądał tysiąca jezdzców, z którymi czymprędzej podążył do siebie przewidując, co będzie dalej.Dazjusz nie widząc wdniach następnych swego wroga przypuszczał, że ten w przekonaniu, iż zdobyłsobie jego zaufanie, przystąpił do przeprowadzania zamysłów.Przeświadczony,że wyjechał istotnie do tego najdalszego obozu, udał się do Hannibala niedbając o to, że tamten może wcześniej od niego powrócić, i oświadczył: �Terazwydam ci Blacjusza przychwyconego na gorącym uczynku, jak sprowadzawojsko nieprzyjacielskie do miasta� [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Peter Charles Hoffer The Brave New World, A History of Early America Second Edition (2006)

Natan M. Meir Kiev, Jewish Metropolis; A History, 1859 1914 (2010)

Kass Fleisher The Bear River Massacre and the Making of History (2004)

Adams G.B. History of England From the Norman Conquest to the Death of John

Umberto Eco Imie Rozy (2)

Charitas Zeromski

Christian Jacq Zamordowana Piramida

ebook OReilly Web Design Nutshell

Hardy Thomas Tessa d'Urberville