Komedia ludzka t.1 Balzac H

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Ale nie lubisz, panno Emilio, także sądowników odparł baron de Vilaine, małżonekśredniej z panien de Fontaine nie bardzo więc sobie wyobrażam, z jakiej sfery wybierzeszmęża, boć i nie utytułowanych ziemian odtrącasz. A zwłaszcza, Emilko, przy twojej nieubłaganej zasadzie chudości wtrącił generał-lejtnant. Wiem odrzekła czego mi trzeba. Moja siostra życzy sobie pięknego nazwiska, pięknego młodzieńca, pięknej przyszłości ozwała się baronowa de Fontaine i stu tysięcy liwrów renty; no, na przykład takiego pana deMarsay! Wiem, luba siostruniu podjęła Emilia że głupio się za mąż nie wydam, a widziałamjuż niejeden taki mariaż.A zresztą, żeby położyć kres tym sprzeczkom matrymonialnym,oświadczam, że tego, kto napomknie mi znów o małżeństwie, będę uważać za osobistegowroga.Wuj Emilii, kontradmirał, którego fortuna wzrosła niedawno o dwadzieścia tysięcy liwrówrenty dzięki ustawie o odszkodowaniach, starzec siedemdziesięcioletni, mający prawo mówićswojej siostrzenicy przepadał za nią gorzkie prawdy, zawołał pragnąc obrócić ową scysjęw żart: Nie dokuczajcież tak mojej biednej Emilce! Czy nie widzicie, że ona czeka na pełnolet-ność księcia Bordeaux?62Ogólny śmiech powitał facecję starego pana. Pilnuj się, żebym ciebie nie poślubiła, stary wariacie! odparła Emilia, lecz na szczęściegwar zagłuszył ostatnie słowa. Moje dzieci ozwała się pani de Fontaine, aby zatuszować tę impertynencję Emilkatak samo jak i wy wszyscy będzie się radzić jedynie matki.61C a r a, n o n d u b i t a r e (wł.) Droga, nie wątp pierwsze słowa arii z opery ko-micznej Matrimonio segreto ( Sekretne zaślubiny ) Domenica Cimarosy (1749 1801).62K s i ą ż ę B o r d e a u x wnuk Karola X, miał w czasie, kiedy toczyła się powyższarozmowa, lat pięć.72 O, mój Boże! W tej sprawie, która mnie tylko dotyczy odrzekła Emilia nader dobitnie będę się radzić tylko siebie.Wszyscy popatrzyli teraz na ojca rodu.Każdego zdawało się ciekawić, jak pan de Fontainewybrnie, aby zachować swoją godność.Przezacny Wandejczyk cieszył się bowiem ogromnąpowagą nie tylko w świecie: szczęśliwszego niż wielu ojców, oceniała należycie rodzina iwszyscy jej członkowie potrafili uznać jego głębokie uzdolnienia, dzięki którym zapewniłkarierę swoim najbliższym; toteż otaczał go ów niekłamany szacunek, jakim rody angielskie iniektóre domy arystokratyczne kontynentu darzą człowieka reprezentującego ich drzewo ge-nealogiczne.Zaległo tedy głębokie milczenie, oczy biesiadników spoczywały kolejno to naodąsanym i wyniosłym licu rozgrymaszonej panny, to na surowych twarzach państwa deFontaine. Uczyniłem Emilkę panią własnego losu zabrzmiał niski głos hrabiego.Krewniacy i zaproszeni goście spojrzeli wtedy na pannę de Fontaine z litościwym zaintere-sowaniem.Słowa te świadczyły jakby, że dobroć ojcowską znużyła walka z owym charakte-rem, o którym rodzina wiedziała, iż jest niepoprawny.Zięciowie poszeptali coś między sobą,bracia rzucili swym żonom kpiące spojrzenia.I od tego momentu nikt już nie troszczył się omariaż pysznej panny.Jedynie stary wuj, jako dawny marynarz, ośmielał się nadal staczać znią potyczki i nie lękał się jej humorów, płacąc zawsze wet za wet.Z nadejściem lata, kiedy już odbyło się głosowanie na budżet, owa rodzina, idealny wzórparlamentarnych rodów z tej strony kanału La Manche, rodów osiadłych solidnie w admini-stracji państwowej i w radach miejskich uleciała, niby stado ptactwa z jednego lęgu, zdąża-jąc w piękne okolice Aulnay, Antony i Ch�tenay.Poborca generalny, bogacz, kupił był tamniedawno dom wiejski dla żony, która bawiła w Paryżu tylko podczas sesyj.Aczkolwiekpiękna Emilia gardziła gminem, nie zapamiętywała się w tym uczuciu tak, aby lekceważyćfortunę nagromadzoną przez mieszczan: toteż udała się z siostrą do owej wspaniałej willi,powodując się nie tyle przywiązaniem do familiantów, którzy tam się schronili, ile tym, żedobry ton absolutnie nakazuje każdej szanującej się kobiecie opuszczać Paryż na lato.Płodyzielonych pól w Sceaux zaspokajały zarówno wymagania dobrego tonu, jak i fiskałów.Nie przypuszczając, aby sława sielskich balików w Sceaux sięgnęła kiedykolwiek pozagranice departamentu Sekwany, muszę podać parę szczegółów dotyczących tej zabawy, któraodbywa się co tydzień, a podówczas miała takie znaczenie, iż omal nie stała się instytucją.Okolice miasteczka Sceaux cieszą się renomą dzięki malowniczemu, a nawet, jak powiadająniektórzy, zachwycającemu krajobrazowi.Może zresztą malowniczość to banalna, sławionagłównie przez głupich mieszczuchów paryskich, którzy, tkwiąc w posępnej czeluści swoichkamienic, byliby skłonni wychwalać równiny Beauce.Ale że w poetycznych i cienistych ga-jach Aulnay, wśród pagórków Antony i w dolinie Bi�vre przemieszkuje kilku artystów, cozwiedzili kawał świata, paru cudzoziemców bardzo wymagających i sporo ładnych kobiet,którym nie zbywa na dobrym smaku, sądzić trzeba, iż paryżanie mają rację.Następnie Sceauxzaleca się jeszcze jednym powabem, nie mniej dla paryżan atrakcyjnym.W ogrodzie, pośrod-ku skąd roztaczają się prześliczne pejzaże, stoi olbrzymia rotunda, otwarta ze wszystkichstron, a której kopułę równie lekką, jak obszerną podtrzymują wysmukłe filary.�w sielskibaldachim okrywa salę tańca.Rzadko się zdarza, by ziemianie z sąsiedztwa, choćby najzapa-miętalej hołdujący konwenansom, nie wyprawili się raz albo i dwa latem, do tego pałacuwiejskiej Terpsychory, już to świetną kawalkadą, już to lekkimi a wykwintnymi powozikami,które obsypują kurzem zadumanych spacerowiczów.Nadzieja, że spotkają tam parę kobiet zwielkiego świata i że będą przez nie zauważeni, nadzieja, mniej zwodnicza, iż ujrzą mnóstwomłodych wieśniaczek, przebiegłych niby sędziowie, ściąga każdej niedzieli na bal do Sceauxkancelistów adwokackich, uczniów Eskulapa i młodzieńców, których bladą karnację dobrzekonserwuje wilgotne powietrze izdebek położonych za paryskimi sklepami.Jakoż wiele ma-riażów mieszczańskich narodziło się tutaj przy dzwiękach orkiestry, zajmującej środek tej73okrągłej sali.Gdyby dach umiał mówić, o iluż opowiedziałby amorach! Owóż to ciekaweprzemieszanie nadawało podówczas balowi w Sceaux pewien szczególny pieprzyk, któregonie miały inne zabawy taneczne odbywające się pod Paryżem a i rotunda, piękność pejzażuoraz urocze zakątki w ogrodzie liczyły się do niewątpliwych powabów, dla których przeno-szono ten bal nad inne [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Dwaj poeci (stracone zludzenia) Balzac Ch

Balzac Honoriusz Ojciec Goriot

Honore de Balzac Ojciec Goriot

balzac honoriusz fizjologia małżeństwa

Balzac H. Ojciec Goriot

bliziński józef komedie (2)

Wisniewski Snerg Adam Wedlug Lotre

Hobb Robin Wyprawa Skrytobojcy

Hugh Lofting Poczta Doktora Dolittle

Poczatki i progres wojny moskiewskiej Żółkiewski