[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.* * *[1] Ten opis mallorna przypomina słowa Legolasa, które elf wypowiedział do swych kompanów, gdy drużyna zbliżała się do Lothlorien (Wyprawa, str.451-452).[2] Miecz Królów to w istocie Aranruth, miecz Elu Thingola z Doriathu w Beleriandzie.Prawem spadku Elros otrzymał go od Elwingi, swej matki.W skład dziedzictwa wchodziły ponadto: Pierścień Barahira, wielki Topór Tuora, ojca Earendila i łuk Bregora z rodu Beora.Jedynie pierścień Barahira, ojca Berena Jednorękiego, przetrwał Upadek, jako że Tar-Elendil podarował go swej córce, Silmarien.Przechowywał go potem ród władców Anduinie, spośród których ostatnim był Elendil Wierny.On zaś umknął przed zagładą, salwując się ucieczką do Śródziemia [Przypis autora].- Historię Pierścienia Barahira przedstawiono w Silmarillionie (rozdział 19), jego zaś późniejsze losy odtworzone zostały we Władcy Pierścieni (Dodatek A).O „wielkim Toporze Tuora” nie ma w Silmarillionie ani wzmianki, pojawia się jednak ów oręż w oryginalnym tekście „Upadku Gondolinu” (lata 1916-17, zob.notka wprowadzająca w pierwszym tomie Niedokończonych opowieści), gdzie mowa jest o tym, iż Tuor nosił topór chętniej niż miecz i że nazywał ową broń w mowie Gondolinu Dramborleg.W dołączonym do opowieści spisie imion własnych, Dramborleg przetłumaczono jako „Grzmiące Ostrze”: „Topór Tuora, który potrafił zarówno miażdżyć niczym maczuga, jak i rozszczepiać niczym ostry miecz”.[3] Anardil (Aldarion) urodził się w roku 700 Drugiej Ery.Pierwszą podróż do Śródziemia odbył w latach 725-7.Jego ojciec, Meneldur, został Królem Numenoru w 740 roku.Gildia Podróżników powstała w roku 750, a Aldariona ogłoszono Następcą Króla w 800 roku.Erendis przyszła na świat w 771 roku.Siedmioletnia wyprawa Aldariona trwała od 806 do 813 roku, pierwszy rejs „Palarrana” odbył się w latach 816-20; podróż siedmiu statków, obraza dla Tar-Meneldura, w latach 824-9, a żegluga czternastoletnia, następująca zaraz potem, zajęła lata 829-43.Aldarion i Erendis zaręczyli się w 858 roku.W latach 863-9 Aldarion znów wybrał się w podróż, a tuż po powrocie poślubił córkę Beregera w 879 roku.Ankalime urodziła się wiosną 873 roku.„Hirikmde” wypłynął dokładnie cztery później.Powrót jak i poróżnienie Aldariona z Erendis datuje się na rok 882.Berło Numenoru otrzymał w 883 roku.[4] W „Opisie wyspy Numenor” zwie się go Tar-Meneldur Elentirmo (Obserwator Gwiazd).Por.także wstęp do „Dynastii Elrosa”.[5] Udział Soronta w całej historii został ledwo zarysowany.[6] W „Opisie wyspy Numenor” powiada się, że to Veantur pierwszy dotarł do Śródziemia w roku 600 Drugiej Ery (urodził się w 451 roku).W „Kronice Królestw Zachodnich” w Dodatku B do Władcy Pierścieni, pod datą roku 600 czytamy: „Pierwsze okręty Numenoryjczyków pojawiają się u wybrzeży”.W późniejszej rozprawie filologicznej odnajdujemy opis pierwszego spotkania Numenóryjczyków z mieszkańcami Eriadoru:„Sześćset lat po odpłynięciu ocalałych Atani (Edainów) do Numenoru, po raz pierwszy statek z Zachodu przybył znów do Śródziemia i zawinął do portu w Zatoce Lhun.Gilgalad serdecznie powitał kapitana owego statku oraz marynarzy.W ten sposób zaczęła się przyjaźń i sojusz Numenoru z Eldarami z Lindonu.Nowiny szybko się rozeszły, zdumieniem napełniając ludzi z Eriadoru.Wprawdzie podczas Pierwszej Ery mieszkali oni na Wschodzie i dotarły do nich pogłoski o strasznej wojnie „za Górami Zachodnimi” [czyli Ered Luin], jednak niewiele przekazów na ten temat przetrwało próbę czasu i ludzie ci żyli w przekonaniu, że wszyscy mieszkańcy odległych krain zostali wymordowani lub utonęli podczas burz ogniowych i za sprawą wtargnięcia Morza.W Eradorze powiadano, że w niepamiętnych czasach ludzie z obu krain byli spokrewnieni, więc poproszono Gilgalada o zgodę na spotkanie z żeglarzami, „którzy powrócili, uchodząc śmierci w głębinach”.Tak doszło do spotkania na Wieżowych Wzgórzach [ Pobierz całość w formacie PDF ]