[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gdy zmarł Belekthor II, dwudziesty pierwszy Namiestnik, BiałeDrzewo zwiędło w Minas Tirith, ponieważ jednak nie można było znalezć nigdzienasienia, zostawiono martwy pień na miejscu do powrotu króla .Za Turina II nieprzyjaciele Gondoru znów się zaczęli ruszać, Sauron bowiemnabierał już nowych sił i zbliżał się dzień odrodzenia jego potęgi.Tylko garstkanajdzielniejszych ludzi została w Ithilien, większość przeniosła się na zachodnibrzeg Anduiny, uciekając przed bandami orków z Mordoru.Wtedy to Turin zbu-326 dował w Ithilien dla swych żołnierzy tajne schrony, z których najdłużej przetrwałi był w użyciu Henneth Annun.Turin też umocnił wyspę Kair Andros14 ku obro-nie Ithilien.Przede wszystkim jednak Gondor zagrożony był od południa, Ha-radrimowie bowiem zajęli południowe prowincje, a nad rzeką Poroś ustawicznietoczyły się walki.Gdy orkowie znacznymi siłami wtargnęli do Ithilien, król Roha-nu, Folkwin, dotrzymał złożonej przez Eorla przysięgi i spłacił dług zaciągniętyniegdyś u Beregonda, wysyłając liczny zastęp wojowników do Gondoru.Z ichpomocą Turin odniósł zwycięstwo u brodu na Poroś, lecz obaj synowie Folkwinapolegli w tej bitwie.Jezdzcy Rohanu pogrzebali ich wedle obyczaju swego ple-mienia i braciom-blizniakom usypali wspólny kurhan.Przez długie lata wznosiłsię ten Haudh in Gwanur nad brzegiem rzeki, a wrogowie Gondoru bali się tędyprzeprawiać.Po Turinie objął namiestnictwo Turgon, lecz z okresu jego rządów upamięt-niło się jedynie to zdarzenie, iż na dwa lata przed jego zgonem Sauron znówpowstał, wystąpił jawnie i wkroczył z powrotem do Mordoru, od dawna goto-wego na przyjęcie Władcy Ciemności.Znowu więc wyrosły mury Barad-Duru,a Góra Przeznaczenia wybuchła ogniem, ostatni zaś mieszkaniec uciekł z Ithilien.Gdy Turgon umarł, Saruman zawładnął Isengardem i zamienił go w niezdobytąfortecę.Ekthelion II, syn Turgona, był rozumnym władcą.Wszystkich sił, jakimi jesz-cze rozporządzał, użył dla umocnienia kraju od napaści Mordoru.Chętnie przyj-mował na służbę szlachetnych ludzi z daleka lub z bliska, a tych, którzy się oka-zali godni zaufania, nagradzał hojnie i wyróżniał.Wielkiej pomocy i rady udzielałmu znakomity wódz, którego Namiestnik pokochał bardziej niż innych.Nazywa-no tego wodza w Gondorze Thorongilem, Orłem Gwiazdy, był bowiem szybki,wzrok miał bystry, a na płaszczu nosił gwiazdzisty znak; nikt wszakże nie znałjego prawdziwego imienia ani też nie wiedział, z jakiego kraju pochodzi.Przybyłna dwór Ektheliona z Rohanu, gdzie przedtem służył królowi Thenglowi, nie byłjednak rodowitym Rohirrimem.Na morzu i lądzie zasłynął jako wódz znakomi-ty i znajdował wielki posłuch u ludzi, zniknął jednak przed zgonem Ekhtelionarównie tajemniczo, jak się przedtem pojawił.Thorongil nieraz przekonywał Ek-theliona, że potęga buntowników z Umbaru stanowi grozbę dla Gondoru i dla len-ników na południu, a może się okazać śmiertelnym niebezpieczeństwem, w raziegdyby Sauron otwarcie zaczął wojnę.Wreszcie uzyskał zezwolenie Namiestnika,zgromadził całą flotę, znienacka zaskoczył nocą Umbar i spalił tam większą cześćkorsarskich okrętów.W bitwie na wybrzeżu zabił komendanta przystani, po czymwycofał się z nieznacznymi stratami.Gdy wszakże flota zawinęła do Pelargiru,ku zdziwieniu i smutkowi podwładnych, nie chciał wraz z nimi wracać do Minas14Nazwa ta znaczy Okręt na spienionej fali , bo wyspa miała kształt wielkiego statku z wyso-kim dziobem zwróconym na północ, o którego skały fale Anduiny rozbijały się białą pianą.327 Tirith, gdzie czekały go zaszczyty i nagroda.Przez gońca przekazał Ekthelionowisłowa pożegnania: Wzywają mnie teraz inne obowiązki i wiele zapewne czasuupłynie, wiele niebezpieczeństw będę musiał przezwyciężyć, zanim powrócę doGondoru jeśli taki będzie wyrok losu .Nikt nie wiedział, jakie wzywały goobowiązki ani skąd otrzymał wezwanie, lecz wiedziano, w którą stronę odszedł [ Pobierz całość w formacie PDF ]