balzac honoriusz komedia ludzka vi

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Była czysta, staranna, była ładna, to ro-zumie się samo przez się: posiadła niebawem wszystkie zalety, jakich żądza nasza użyczakobiecie bez względu na jej stanowisko.W dwa tygodnie po wizycie rejenta, pewnego wie-czora, lub raczej pewnego rana, bo było bardzo wcześnie, rzekłem do Rozalki: Słuchaj, opowiedz mi wszystko, co wiesz o pani de Merret. Och odparła ze zgrozą niech pan ode mnie tego nie żąda, panie Horacy!Aadna jej twarz zachmurzyła się, kolory zbladły, oczy straciły swój niewinny połysk. Więc dobrze rzekła skoro pan chce koniecznie, opowiem, ale niech mi pan dochowasekretu! Nie bój się, dobre dziecko, dochowam ci wszystkich sekretów jak złodziej: to najwyższystopień rzetelności, jaki istnieje. Jeżeli to panu wszystko jedno, wolę już pańską własną rzetelność.Poprawiła chusteczkę na głowie i przybrała odpowiednią pozę; istnieje bowiem niewątpli-wie poza wyrażająca ufność, niezbędną przy opowiadaniu.Najlepiej się opowiada o pewnejgodzinie, tak jak my tu siedzimy przy stole.Nikt nigdy nie opowiadał, stojąc albo na czczo.Ale gdybym miał wiernie powtórzyć wymowę Rozalki, nie starczyłoby i tomu.Otóż, po-nieważ wypadek, który mi opowiedziała dość mętnie, znajduje się między gadaniną rejenta awersją pani Lepas, równie śiciśle jak średnie człony proporcji arytmetycznej znajdują sięmiedzy skrajnymi, wystarczy, jeżeli to państwu streszczę w krótkich słowach.Skracam tedy.Pokój, który pani de Merret zajmowana w Grande Bret�che, znajdował się na parterze.Al-kowa, mniej więcej na cztery stopy głęboka, wyżłobiona w murze, służyła jej za.gotowalnię.Na trzy miesiące przed wieczorem, którego dzieje państwu opowiem, pani de Merret zanie-mogła dość poważnie, do tego stopnia, że mąż zostawił ją samą i przeniósł się na pierwszepiętro.Niepodobnym do przewidzenia trafem wrócił tego wieczora o dwie godziny pózniejniż zwykle z klubu, gdzie chodził na dzienniki i na dysputy polityczne.%7łona myślała, że jużdawno wrócił że się położył, że śpi.Ale najazd na Francję był przedmiotem bardzo ożywionejdyskusji, partyjka bilardu zrobiła się gorąca, szlachcic przegrał czterdzieści franków, sumę185ogromną jak na Vend�me, gdzie wszyscy ciułają grosze i gdzie obyczaje odznaczają sięchwalebną skromnością, będącą może zródłem prawdziwego szczęścia, nie znanego paryża-nom.Od jakiegoś czasu pan de Merret poprzestawał na pytaniu się Rozalii, czy pani śpi;otrzymawszy odpowiedz nieodmiennie twierdzącą, szedł do siebie ze spokojem zrodzonym zufności i przyzwyczajenia.Tym razem przyszła mu ochota zajść do żony, aby jej opowiedzieć swoje nieszczęście,może i pocieszyć się po nim.Przy obiedzie uważał, że żona przystroiła się bardzo zalotnie;wracając z klubu myślał sobie, że już jest zdrowa, że wypiękniała po chorobie.Spostrzegł to,jak mężowie spostrzegają wszystko, nieco pózno.Zamiast zawołać Rozalię, która w tej chwili była w kuchni i przyglądała się partyjce ku-charki z woznicą, pan de Merret skierował się do pokoju żony przy blasku latarki, którą po-stawił na schodach.Krok jego, nietrudny do poznania, rozległ się pod sklepieniem.W chwili gdy szlachcic ujął klamkę, zdawało mu się, że drzwi od alkowy (o której wspo-mniałem) zamykają się: ale kiedy wszedł, pani de Merret była sama, stała przy kominku.Mążpomyślał naiwnie, że to pewnie Rozalia jest w alkowie.Jednakże mgliste podejrzenie prze-mknęło mu przez głowę, spojrzał na żonę i ujrzał w jej oczach coś niepewnego, dzikiego. Pózno dziś wracasz rzekła.Głos jej, zazwyczaj tak czysty-i słodki, wydał mu się lekko zmieniony.Nie odpowiedziałnic, bo w tej chwili weszła Rozalia.Miał uczucie, że piorun w niego strzelił.Przechadzał siępo pokoju jednostajnym ruchem, chodząc z założonymi w tył rękami od jednego okna do dru-giego. Czyś miał jaką przykrość, czyś może cierpiący? spytała nieśmiało żona, gdy ją Rozaliarozbierała.Milczał. Idz, Rozalko rzekła pani de Merret sama zakręcę papiloty.Z twarzy męża wyczytała jakieś nieszczęście i chciała z nim zostać sama.Kiedy Rozaliaposzła lub udała, że poszła (została bowiem parę chwil w korytarzu), pan de Merret zbliżył siędo żony i rzekł spokojnie: Jest ktoś u ciebie w alkowie?Spojrzała na męża spokojnie i rzekła po prostu: Nie, mój drogi.To nie przywiodło pana de Merret do rozpaczy, nie uwierzył; mimo to nigdy żona niewydawała mu się bardziej czysta i święta niż w tej chwili.Wstał, aby otworzyć alkowę; panide Merret ujęła go za rękę, spojrzała nań smutno i rzekła głosem niezwykle wzruszonym: Jeśli nie znajdziesz nikogo, pomyśl, że wszystko między nami skończone!Niewysłowiona godność bijąca z twarzy żony wróciła szlachcicowi głęboką cześć dla niej inatchnęła go jednym z owych postanowień, którym brak tylko szerokiej sceny, aby przejść donieśmiertelności. Nie rzeki Józefino, nie pójdę.Tak czy owak wszystko byłoby między nami skończo-ne.Słuchaj, ja znam czystość twojej duszy, wiem, że żyjesz jak święta, nie chciałabyś popeł-nić grzechu śmiertelnego ani za cenę życia.Tu pani de Merret popatrzyła na męża błędnym wzrokiem. Masz, oto twój krucyfiks dodał ten człowiek. Przysięgnij przed Bogiem, że nie matam nikogo, a uwierzę ci, nie otworzę tych drzwi nigdy.Pani de Merret wzięła krucyfiks i rzekła: Przysięgam [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Dwaj poeci (stracone zludzenia) Balzac Ch

Honore de Balzac Ojciec Goriot

Balzac H. Ojciec Goriot

bliziński józef komedie (2)

Balzac Honoriusz Ojciec Goriot

balzac honoriusz fizjologia małżeństwa

Card Orson Scott Dzieci Umyslu

Chmielewska Joanna Autobiografia t 5

Arct Bohdan Cena Zycia (2)

King Stephen Desperacja