Beniowski Slowacki

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Więc się na białym wydawał rumaku,Mając zalane oczy krwi wytryskiem,Jakby delfina miał w złotym czaprakuPod siodłem, który krew wyrzucał pyskiem.Nie dając jednak najmni�jszego znaku,%7łe był zmięszany tym ostrym dogryzkiem,Obróciwszy się koniowi do grzbietuStrząsł krew i z olster dobył pistoletu.Straszny był wtenczas: we krwi, co go broczy,Spokojną miał twarz i spokojnie mierzyłDo bohatera pieśni, między oczy -I gdyby krzemień był spadł i uderzyłW dekę.co skrami pryskając odskoczy,Pewnie by więc�j mój bohater nie żył.Bo sam wyznawał, że w szturmaku onymWidział przybitą kulę czymś czerwonym.Więc pewnie by ją był duszy oczyma,Jak mówi Hamlet, w czaszce sw�j zobaczył,Gdyby nie dziwne, a dla pisorymaMiłe zdarzenie.- Bóg zachować raczyłCzłowieka, a ja zeń zrobię olbrzyma;107Byle mi tylko czytelnik przebaczył,%7łe empirycznie, minąwszy przyczynę,Wdałem się w skutek rzeczy, w rąbaninę.Lecz wpadłszy muszę kończyć.Więc pan Sawa lewe przymrużył oko i wycelił,A zaś powszechnie o nim niosła sława,%7łe nawet pannom, gdy sobie podchmielił,Wystrzelał korki.- Była to zabawa,Któr�j bym wcale z innymi nie dzielił,Gdybym był panną, gdzieś, w szlacheckich dworkachPod owe czasy i chodził na korkach.Wycelił już więc prosto, w same czoło,I palec już giął - gdy nagle.o dziwy!Jakoby Irys, co rzuciwszy kołoZ tęczy, zlatuje na zamglone niwy:Lekko jak anioł, jak ptaszek wesoło,Dzieweczka z dębu dała skok straszliwy,Skok na dwa łokcie od ziemi wysoki,W poezji mówiąc, skok aż pod obłoki.Z obłoków spadła na ów koń ze śniegu,Na którym siedział pan Sawa złowrogi;Nim się ob�jrzał, już na siodła brzeguStojąca za nim jak Olimpu bogi,Prosta i naprzód podana do biegu,108Chwyciła za l�jc - i na tylne nogiPodniósłszy konia z rycerzem do góry,Tak pomięszała go - że strzelił w chmury.I nie czekając, aż poprawi strzału,L�jcem i głosem zagrzawszy rumaka,Rzuciła w galop taki pełny szału,%7łe galop konia był jako lot ptaka.A ta dzieweczka, by duch ideału,Stojąc nóżkami na końcu czapraka,Resztą się ciała - strach przechodzi mrowi! -Oddała całkiem unieść błękitowi.I błękit ją wziął tak zrównoważoną,Z rozciągniętymi jako ptak rączęty.Z włosów, co były na głowie koroną,Naprzód się złoty zrobił wąż zwiniętyW kłęby i leciał wraz za tą szaloną,W połyskujące ją chcąc winąć skręty,I różne kwiaty wyrzucał ze skrętów,Które goniły ją mgłą dyjamentów.Za włosem i za kwiatami, i za niąPędziły równym dwa gołębie lotem.-Nie widzę więc�j: jary się tumanią,Dymn�j kurzawy przesłonięte złotem;W kurzawie rycerz znika z moją panią.109Jeszcze raz galop konia runął grzmotem,Jeszcze raz jezdziec na wierzchołku góry,Jak z ametystu, z płomienia i z chmuryBłysnął i zniknął.- Teraz kto wypowieUczucia wnętrzne w moim bohatyrze?Zamiast kul srogich pana Sawy w głowie,Ujrzał.a tu mu wcale nie ubliżę,Bo wiem, że wiedział, co są centaurowie,Przypomnieć musiał więc o D�janirzeI miał na twarzy taki wyraz boskiJak ten, co wiersze pisząc liczy zgłoski.Oczy utopił w kurzu obłok złoty,Gdzie znikał rycerz, koń, panna, j�j włosyI za włosami, jak dwa papiloty,Białe gołąbki na dwóch końcach kosy.I stał, i patrzał - gdy z dębow�j grotyWyszedł ku niemu karmelita bosyI przeżegnawszy się Chrystusa znakiem,Spytał: Dlaczego waść się bił z Kozakiem? O krwi gorąca! że też ja nie mogęUtrzymać nigdy między wami zgody!Oto pan Sawa znowu ruszył w drogę,Bóg wie, czy wróci, a rzeski i młody.O młodzi! młodzi! pod waszą ostrogę110Trzeba dać woły najleniwsze z trzody;Dopóki każdy z was na koniu jezdzi,Nigdy się w jednym mi�jscu nie zagniezdzi. Skądże wam przyszło, żeście tu z jaszczuraDobyli szabel i na konie wsiedli?Na to pan Zbigniew: Oto jest rzecz, któraZwaśniła obu, gdyśmy tutaj jedliI pili: oto złota miniatura,O którą srogi bój obaśmy wiedli.O taką się rzecz bijemy nie pierwsi;Ja mu ją, księże, sam zerwałem z piersi. A zerwawszy ją, chciałem serca dostaćSpod żeber jego tą szablą turecką.Tak mówiąc strasznie miał marsową postać.A ksiądz: O takąż rzecz chodziło świecką?Warto by obu dyscypliną chłostać!Wstydz się, wielmożny hrabio! jesteś dziecko!Tę miniaturę mi dała dla ciebieCórka Starosty dziś, jak Bóg na niebie! Ja zaś, nie mając kieszeni w habicieI nie chcąc wieszać t�j rzeczy na sobie,Dałem ją Sawie, by ją schował skrycie,Aż mi ją przyjdzie na myśl oddać tobie;A przy tym i list, skropiony obficie111Azami, a w takim pisany sposobie,%7łe choć ksiądz jestem, w miłostkach nie służę,Podjąłem się ten list schować w kapturze: Oto jest pismo dziś pisane w nocy,Czytaj waść! ja tymczasem na koń siędę;Bar potrzebuje dziś moj�j pomocy:Lub go ocalę, lub niebo zdobędę.Beniowski, blady jak duch o północy,Już nie uważał na księdza gawędę,Ale otworzył list, czytał i wzdychał,Bo ten list w niebo rwał i w piekło spychał.A naprzód w liście było opisanieTego, co w drugi�j moj�j pieśni stoi,To jest: jak zamek wzięto niespodzianie,Jak go dostano prędz�j nizli Troi,Jak na śmiertelnym już był karawaniePan Dzieduszycki, jak w piwnicach broiSzlachta będąca w zamku na załodze,Jak Ladawiecki pan zdał rządu wodze,A sam zamyślał jechać do WarszawyI córkę z walki uprowadzić pola.- O! mój Zbigniewie! nie mi�j ty obawy -Pisała panna - nigdy ojca wola,Nigdy ponęta, nigdy przestrach krwawy,112Nigdy szalone szczęście lub niedolaNie skłonią mego serca do odmiany -Bądz sławny; jesteś mój - jesteś kochany. Odjeżdżam teraz - ale się otoczęMyślami, kwiatów podolskich zapachem,Woniami, które były tak urocze,Gdy w Anielinkach, pod słomianym dachem,Ty mię porzucał - a ja ci warkoczeDałam całować, przenikniona strachem,Abyś mi u nóg nie padł konający:Tak byłeś blady przy gwiazdach i drżący. Powiem ci teraz, żem się była zlękła,Abyś ty we mnie nie usłyszał głosów,Z którymi w sercu jakaś struna pękła,Gdy się dotknąłeś usty moich włosów.Pomnisz, żem wtenczas tak jak dziecko jękła,Chwytałam się szat twoich, drzew i kłosów,Myślałam, że już ginę z światłem, z echemI że westchnienie - śmierci jest uśmiechem. Kiedy to piszę, słońce wschodzi z wieńcemChmur i tak wstydzi mnie, że nie wiem czemu,Cała się zlałam łzami i rumieńcem -Ty wiesz, ja zawsze kwiatowi białemuPodobna, póki mi był oblubieńcem113Chrystus.- Uśmiechnij się słońcu złotemu,Bo mi się przed nim łza gorąca toczyI tak rumieni mnie jak twoje oczy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Słowacki Juliusz Maria Stuart

Slowacki Juliusz Balladyna (2)

Słowacki Juliusz Fantazy

Maria Stuart Slowacki J

Terry Pratchett Mort (2)

Dreamweaver MX Bible

Burroughs Edgar Rice Pellucidar (2)

0199291454.Oxford.University.Press.USA.Values.and.Virtues.Aristotelianism.in.Contemporary.Ethics.Jan.2007

Kapuscinski Ryszard Imperium

Wojciech Bak, Tomasz Bochinski Krolowa Alimor