[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jednak opuszczał widowisko na wiele godzin, czasem na całe dni, zawsze uprzednio przepraszając za to i zlecając różnym urzędnikom, aby w jego imieniu sprawowali prze­wodnictwo igrzysk.Ilekroć był obecny, przypatrywał się chętnie wido­wisku, niczym innym się nie zajmując.Może chciał uniknąć zarzutów, jakie, pamiętał, publiczność cyrkowa zrobiła jego ojcu.Cezarowi, z tego powodu, że w cyrku podczas igrzysk czytał listy i podania albo odpisy­wał na nie.Może istotnie lubił igrzyska i z przyjemnością patrzył na nie, czego zresztą nie ukrywał nigdy, nawet często otwarcie wyznawał.Na za­bawy i igrzyska urządzane przez innych, często i szczodrze ze swej pry­watnej szkatuły opłacał wspaniałe wieńce i nagrody i nie było wypadku, żeby uczestnicząc w igrzyskach urządzanych na modłę grecką nie uczcił każdego zawodnika wedle zasługi.Najchętniej oglądał pięściarzy, i to latyńskich, przy tym nie tylko zwykłych zawodowców, których nawet z greckimi zwykł porównywać, lecz także bójki bezładnych kup miejskich, tłukących się po zaułkach ulicznych, jak popadło i bez fachowej umiejęt­ności.Wreszcie opieką swą zaszczycił wszystkich tych, który wnieśli jakikolwiek wkład do igrzysk publicznych, a więc: atletom zachował.a nawet rozszerzył dawne ich przywileje, gladiatorom zabronił występować na arenie, jeśli nie otrzymają uprzednio obietnicy ułaskawienia, urzędni­kom odebrał możność karania aktorów w każdym czasie i miejscu, przysłu­gującą im na podstawie dawnego prawa, ograniczył je do czasu igrzysk i do występów scenicznych.Z drugiej jednak strony zawsze wymagał najsu­rowszej karności od zawodników, zarówno podczas ćwiczeń szkolnych, jak występów na arenie.Swawolę aktorów poskromił.Na przykład Stefaniona.aktora występującego w komediach narodowych rzymskich 186, wysmagać kazał rózgami po kolei w trzech teatrach 187, wreszcie zesłał na wygna­nie za to, że wedle doniesień używał Stefanion do usługi przy stole nie­wiasty przebranej po męsku, z krótko dokoła obciętymi włosami, jak185 Sala jadalna znajdowała się na wyższym piętrze, więc lepiej z niej było widać przebieg występów.186 Narodowa komedia rzymska, tzw.togata, miała tematykę rzymską w przeciwstawieniu do paliaty, stanowiącej naśladownictwo greckie.Najwybitniejszym przedstawicielem togat\ był Lucjusz Afraniusz.W teatrze Pompcjusza, Marcellusa, Korneliusza Balba.ROZDZIAŁ 45-47 103pacholę.Hylasa, aktora pantomimy 188, na zażalenie pretora kazał wysiec biczami w atrium jego domu wobec wszystkich domowników; Pyladesa wygnał z Rzymu i z Italii za to, że widza, który go wygwizdał, wytknął palcem, zwracając nań w ten sposób uwagę całej publiczności.46.W ten sposób urządził stolicę i jej wewnętrzną gospodarkę.Ludność Italii pomnożył dwudziestoma ośmioma osadami, które sam założył i na miejsce oznaczone wywiódł.Z kolei wyposażył je w budowle i dochody publiczne z różnych stron.Pod względem uprawnień i znaczenia w pewnym stopniu i zakresie zrównał z Rzymem.Oto wymyślił taki rodzaj głoso­wania wyborczego, przy którym dekurionowie 189 z owych osad uzyskali prawo złożenia głosów na urzędników stołecznych każdy w swojej osadzie, a w dniu wyborów swoje głosy, pieczęcią zamknięte, wysyłać mieli do Rzymu.Nie chcąc dopuścić, żeby ludność zacnego stanu gdziekolwiek uległa uszczupleniu albo żeby gmin nie chciał licznego potomstwa, udzie­lał stopnia rycerskiego wszystkim, którzy on zabiegali, jeśli tylko miasto kandydata udzieliło oficjalnie swego poparcia.W czasie swych objazdów po terenach italskich, jeśli który z plebejuszów mógł udowodnić, że po­siada synów czy córki, obdarowywał go sumą po tysiąc sestercjów na dziecko.47.Ważniejsze prowincje 19° oraz takie, którymi trudno i niebezpiecz­nie było zarządzać za pośrednictwem urzędników na rok obieranych, sam objął w zarząd, inne zlecił prokonsulom wybieranym przez losowanie 191; jednak czasem przydział niektórych zmieniał i zarówno większość jednych, jak drugich sam często odwiedzał.Pewne miasta, z Rzymem sprzymierzone, lecz wskutek swawoli chylące się ku upadkowi, pozbawił wolności, inne, uginające się pod brzmieniem długów, wsparł; inne jeszcze, zburzone trzę­sieniem ziemi, na nowo odbudował, te wreszcie, które powoływały się na swoje zasługi względem narodu rzymskiego, obdarzył prawem latyńskim 192188 Pantomima (pantomimus) odpowiada współczesnej koncepcji baletowej.Za Augusta (około 23 r.przed n.e.) doszła do niezwykłego rozkwitu.Najwybitniejszymi aktorami byli: Pylades z Cylicji w zakresie tematyki tragediowej i Bathyllos z Aleksandrii - komediowej.Pantomima zastąpiła tragedię.Oprócz wyżej wymienionych wspaniałych aktorów słyszymy jeszcze o Hylasie za Augusta, o Publiuszu Mnesterze za Kaliguli, o Parysie za Nerona, zresztą sam Nero występował także jako aktor pantomimy, dalej o Latynie za Domicjana.Nawet poeta wysokiej klasy, jak Marcus Annaeus Lucanus, współczesny Neronowi, bratanek filozofa Seneki Młodszego, komponował teksty dla pantomim, słyszymy o jego czternastu takich, jak nazywano te libretta, salticae fabulae.189 Decurio, stojący na czele dziesiątki, tj.dekurii.W ten sposób nazywano także sena­torów miast prowincjonalnych i osad.190 Ważniejsze, tzn.wymagające osłony wojskowej, graniczne.191 Prowincje cesarskie miały namiestników wyznaczonych przez Augusta, i to aż do od­wołania.Namiestnikami byli tylko senatorowie; wyjątek pod tym względem stanowił Egipt.192 Prawo latyńskie (ius Latii) było to coś pośredniego między pozycją prawną cudzo­ziemca (peregrinus) a pełnoprawnego obywatela (civitas).przede wszystkim dawało ono prawo handlu (ius commercii).W 90 r.przed n.e.na podstawie ustawy julijskiej miasta łacińskie otrzymały pełne obywatelstwo.Ius Latii jako termin prawny pozostało jednak i było stosowane104 BOSKI AUGUSTlub obywatelstwem.Nie ma, myślę, prowincji, której by nie odwiedził, wyjąwszy tylko Sardynię i Afrykę.Wybierał się tam z Sycylii po rozbiciu Sekstsusa Pompejusza, ale ustawiczne i niezmierne burze przeszkodziły temu zamiarowi, potem już ani sposobności, ani potrzeby nie było.48.Królestwa, które zajął prawem zdobywcy, z nielicznymi tylko wyjąt­kami albo oddał tym samym władcom, którym uprzednio odebrał, albo przydzielił cudzoziemcom.Królów z Rzymem sprzymierzonych łączył między sobą węzłami pokrewieństwa, chętnie widział wszelkie zażyłości sąsiedzkie, zachęcał do zawierania związków przyjaźni i gorliwie je po­pierał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

nvs.xlx.pl