Rodrigues dos Santos Jose Kodeks 632

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Enjoy the ride powiedział z uśmiechem.Samochód ruszył, a pasażer oddał się obserwacji miasta.Niespo-kojny Nowy Jork przesuwał się przed jego oczami.Jechali w góręLexington Avenue, po czym skręcili w lewo, przejeżdżając obok Ra-cquet Club.Fasada w stylu renesansowego pałacu wprawiła gościa wzdumienie.To był ostatni styl architektoniczny, jaki spodziewał się tuznalezć.Dotarli do Madison, cadillac jechał długą aleją, przekracza-jąc wiele przecznic, cały czas w natężonym ruchu.Kiedy w końcuznalezli się przy budynku Sony, łatwym do rozpoznania z uwagi naswój wierzchołek w stylu chippendale, limuzyna zwolniła i zatrzyma-ła się na następnym rogu ulicy.51 The office is here oznajmił szofer, wskazując na wejście dodrapacza chmur. Mister Moliarti is expecting you.Tom�s wysiadł i zachwycił się budynkiem.Była to imponującawieża z szarozielonego polerowanego granitu, o ponad czterdziestupiętrach i nowoczesnych, prawie aerodynamicznych konturach.Wy-szedł z niej pospiesznie dobrze opatulony mężczyzna i zbliżył się, niezważając na podmuch lodowatego wiatru. Profesor Noronha?Tom�s rozpoznał portugalski z brazylijsko-amerykańskim akcen-tem swojego telefonicznego rozmówcy. Dzień dobry. Dzień dobry, profesorze.Nazywam się Nelson Moliarti, repre-zentuję American History Foundation.Miło pana poznać. Cała przyjemność po mojej stronie.Uścisnęli sobie dłonie.Moliarti był niskim, chudym mężczyzną osiwych, kręconych włosach.Małe oczka i wąski nos, krzywy jak za-ostrzony hak, upodobniały go do drapieżnego ptaka. Witamy powiedział. Dziękuję odparł gość.Rozejrzał się wokół. Co za paskudnymróz, prawda? Tak, tak, bardzo zimno potwierdził tamten i skinął ręką.Proszę, chodzmy do środka.Zrobili kilka kroków i schronili się w ciepłym azylu wykwintnegobudynku.Tom�s podziwiał marmurowe atrium ozdobione zadziwia-jącą rzezbą blokiem granitu, jak gdyby zawieszonym w stalowympojemniku.Pod nim szemrał strumyczek wody.Moliarti zauważył, żeprofesor ogląda rzezbę, i się uśmiechnął. Ciekawa, prawda? Wykonał ją amerykański rzezbiarz. Interesujące. Proszę, nasze office znajduje się na dwudziestym trzecim pię-trze.Wsiedli do windy i pojechali do góry ze zdumiewającą prędkością.Po kilku sekundach otworzyły się drzwi i wysiedli na piętrze zaj-mowanym przez fundację.Główne drzwi wykonane były z matowegoszkła w lśniącej stalowej framudze, z wytłoczonym z przodu logoty-pem instytucji.Królewski orzeł trzymał w szponach gałązkę drzewaoliwnego oraz szarfę z łacińskim napisem Hos successus alit:52possunt, quia posse videntur*.Poniżej widniała pieczęć z wykaligra-fowanymi inicjałami AHF.* Tych powodzenie podsyca: mogą, ponieważ wyglądają na takich, że mogą.Tom�s przeczytał sentencję i wytężył pamięć. Wergiliusz przypomniał sobie. Słucham? To powiedzenie wyjaśnił Portugalczyk, wskazując na szarfętrzymaną przez orła. To cytat z Eneidy Wergiliusza. Przeczytałzdanie ponownie i wyjaśnił jego sens: Powodzenie stanowi zachę-tę: mogą, ponieważ myślą, że mogą. Ach tak.To nasze motto. Moliarti się uśmiechnął. Sukcesprzynosi sukces, żadna, nawet największa przeszkoda nie zdoła naszatrzymać. Popatrzył na Noronhę z szacunkiem. Jest pan biegływ łacinie? Naturalnie odrzekł tamten. Znam łacinę, grekę i językkoptyjski, chociaż nie ćwiczę wystarczająco. Westchnął. Chcęteż zacząć naukę hebrajskiego i aramejskiego, aby poszerzyć hory-zonty.Amerykanin zagwizdał z wrażenia, ale nie skomentował.Przekro-czyli drzwi i przeszli obok recepcji.Moliarti poprowadził gościa kory-tarzem do nowoczesnego gabinetu, który zajmowała antypatycznasześćdziesięciolatka. A oto nasz profesor powiedział, wskazując na Tomasa.Ko-bieta podniosła się i pozdrowiła go skinieniem głowy. Hi. To pani Theresa Racca, sekretarka przewodniczącego fundacji. Hello przywitał ją przybyły i uścisnął dłoń. Czy jest John? zapytał przewodnik. Yes.Przedstawiciel fundacji zapukał do drzwi i prawie nie czekając,otworzył je.Za ciężkim, mahoniowym, wypolerowanym biurkiemsiedział prawie łysy mężczyzna.Resztki siwych włosów zaczesanemiał do tyłu.U dołu jego twarzy zaznaczał się wyraznie podwójnypodbródek.Wstał i otworzył ramiona w powitalnym geście.53 Nel, come in. To profesor Noronha z Lizbony Moliarti przedstawił gościa. Profesorze, to John Savigliano, przewodniczący executive board wAmerican History Foundation.Savigliano wyszedł zza biurka z szerokim, miłym uśmiechem wy-tłoczonym na twarzy. Welcome! Welcome! Witamy w Nowym Jorku, profesorze. Dziękuję.Z entuzjazmem uścisnęli sobie ręce. Jak upłynęła podróż? Bardzo dobrze. Wspaniale! Wspaniale! Gestem lewej ręki wskazał na wy-godne skórzane kanapy w kącie gabinetu. Proszę usiąść.Tom�s rozsiadł się wygodnie na wskazanym miejscu i błyskawicz-nie oszacował biuro.Umeblowano je w stylu konserwatywnym.Zcia-ny i sufit wyłożono drewnem.Meble były europejskie, prawdopo-dobnie francuskie lub włoskie, osiemnastowieczne.Za ogromnymoknem rozciągał się Manhattan.Gość uświadomił sobie, że wychodziono na południe, gdyż wśród licznych drapaczy chmur po lewej roz-poznał Chrysler Building i spiczastą iglicę Empire State Building.Trochę dalej, jak gdyby w gigantycznej miniaturze, dostrzegł prze-szklone fasady blizniaczych wież World Trade Center.Podłoga wbiurze przewodniczącego fundacji wykonana była z lakierowanegoorzecha amerykańskiego.W rogach pokoju stały ogromne kwiaty.Dekoracji dopełniała piękna abstrakcja przedstawiająca jaskrawo-czerwone formy na oliwkowym tle. To Franz Marc wyjaśnił Savigliano, zauważając zaintereso-wanie profesora obrazem. Zna pan? Nie odpowiedział Tom�s, kręcąc głową. Był przyjacielem Kandinskiego, razem założyli w tysiąc dzie-więćset jedenastym roku grupę Der Blaue Reiter. oznajmił. Ku-piłem to płótno cztery lata temu na aukcji w Monachium. Gwizd-nął. Majątek, proszę mi wierzyć, prawdziwy majątek. John jest miłośnikiem znakomitych obrazów wyjaśnił Mo-liarti. W domu ma Pollocka i Mondriana, wyobraża sobie pan?54Savigliano uśmiechnął się i opuścił wzrok. Och, to mój mały nałóg. Spojrzał na Tomasa. Napije siępan czegoś? Nie, dziękuję. Proszę się nie krępować.Kawy? Mamy tu wspaniałe cappucci-no. Mm.dobrze, niech będzie cappuccino.Przewodniczący skierował głowę w stronę drzwi. Theresa! zawołał. Tak, panie przewodniczący? Proszę przynieść trzy cappuccino i kilka cookies. Right away, proszę pana.Mężczyzna zatarł ręce i uśmiechnąłsię. Profesorze zaczął mogę mówić do pana Tom? Tom? roześmiał się gość. Jak Tom Hanks? Nie ma spra-wy. Mam nadzieję, że nie ma pan nic przeciwko temu.Widzi pan,my, Amerykanie, jesteśmy bardzo bezceremonialni. Wskazał nasiebie. Proszę mówić mi John. A ja jestem Nel dodał Moliarti. Czyli wszystko jasne zawyrokował Savigliano.Spojrzał nadrapacze chmur widoczne za oknem. Po raz pierwszy w NowymJorku? Tak, nigdy dotąd nie opuszczałem Europy. I podoba się panu? Jeszcze niewiele widziałem, ale na razie wydaje mi się w po-rządku odrzekł Tom�s z lekkim wahaniem. Widzi pan, przyglą-dam się tym ulicom i Nowy Jork wydaje mi się scenerią z filmuWoody'ego Allena.Amerykanie wybuchnęli śmiechem. Dobre! wykrzyknął przewodniczący [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Jaque, Bobby Fischer Subcampeón del Mundo... por ahora Jose Maria González, 1971 (3424KB)

Eating Disorders Mario Maj, KathrineJuan Jose Lopez Ibor, Norman Sartorius

Farmer Philip Jose wiat Rzeki 04 Czarodziejski labirynt

Jose Luis Barcelo Czarna Magia w XX wieku

Farmer Philip Jose Przebudzenie kamiennego boga (2

Silva Jose Samouzdrawianie metodš Silvy

Saramago Jose Miasto Slepcow

Jose Saramago Miasto Slepcow (2)

Dziecięca matematyka Edyta Gruszczyk Kolczyńska

Akunin Boris Pelagia i czerwony kogut