[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kapitan pożegnał moją panią bez świadków, w jej pokoju.Wszystko, coja dostałam od mojego ukochanego, to szorstki, mocny pocałunek w usta, kiedy Rogerpochylił się w siodle.Potem wyszedł kapitan z ponurą twarzą. Dbaj o nią, Agnieszko.Biegnij do niej szybko, żeby ją pocieszać, kiedy my bę-dziemy zjeżdżali z góry.I ucałował matkę, która stała na dziedzińcu, i szepnął jej coś, a z dzielnego uśmiechupani Ibbitson domyśliłam się, że i ona będzie tęskniła za synem.Potem wskoczył na sio-dło, smagnął bok konia biczem, to samo zrobił mój Roger i obaj wyjechali z dziedzińcana drogę, machając rękami służbie zgromadzonej przed domem.Ja natomiast poszłamprosto do mojej pani, która stała w oknie pokoju, w którym spędzili ostatnią wspólnąnoc, i chociaż łzy jej spływały po policzkach, to stała wyprostowana i z uśmiechem ma-chała kapitanowi na pożegnanie; ja stanęłam obok niej i robiłam to samo, aż w końcuobaj jez
dz
cy wyglądali jak łebki od szpilki, by wreszcie całkiem zniknąć.Kiedy pani Ibbitson stanęła obok nas, objęła ramionami panią Earnshaw, kobietę,101którą pokochał jej syn, i zaczęła szeptać jej coś do ucha i pomyślałam, że panienka Katyznajdzie w tej damie matkę, której jej tak bardzo brakowało, i zostawiłam jesame, żebydać upust własnej tęsknocie.I rzeczywiście, przez kilka dni panował spokój.Zajmowaliśmy się codziennymi spra-wami, myśląc cały czas o dwóch jez
dz
cach, zdążajÄ…cych do Londynu.Moja pani dużoczasu spÄ™dzaÅ‚a w swoim pokoju, wyglÄ…dajÄ…c przez okno lub zabawiajÄ…c siÄ™ ha5àowaniemi daÅ‚abym sporo pieniÄ™dzy, gdybym je miaÅ‚a, żeby siÄ™ dowiedzieć, o czym myÅ›li, bo w jejpiersiach musiaÅ‚o siÄ™ zmagać wiele sprzecznych uczuć.Czy caÅ‚y ten czas rozmyÅ›laÅ‚ao kochanku, czy też wspominaÅ‚a czasem o dzieciach i mężu, którego niegdyÅ› kochaÅ‚a,a który z pewnoÅ›ciÄ… smuciÅ‚ siÄ™ i drÄ™czyÅ‚ w Drozdowym Gniez
dzie? Pani Ibbitson  tasprytna kobieta, która nawet nie zatrudniała gospodyni, tak ważne było dla niej, żebysamej decydować o sprawach domowych  snuła plany w związku z rychłym wyjaz-dem do Liverpoolu, gdzie postanowiła spędzić zimę.Zdążyła już zrozumieć, że jej przy-szła synowa nie posiadła sztuki zarządzania gospodarstwem, dlatego też mnie poleciłaspakować rzeczy pani, których nie było wiele, bo opuściłyśmy Drozdowe Gniazdo tylkowłaściwie z tym, co miałyśmy na sobie.Pomagałam jej też przy sortowaniu bielizny;kilka dni po wyjez
dzie kapitana byłyśmy w szwalni na tyłach domu, kiedy usłyszały-śmy stukot kopyt samotnego konia na dziedzińcu.Podskoczyłam, myśląc, że może ktośprzywozi wiadomości o kapitanie i o Rogerze, pobiegłam, więc do okna, a gdy wyjrza-łam, krzyknęłam i zasłoniłam usta dłonią. Proszę pani, proszę szybko, to pan Hareton Earnshaw. Aha  powiedziała, zdejmując fartuch, który nosiła na codziennej sukience. Zastanawiałam się, kiedy go zobaczymy.Czy jest sam? Tak, proszę pani. W takim razie pośpiesz się, zejdz
na dół i otwórz mu. Ależ nie, proszę pani, nie mogę. Co, boisz się, że będzie się na ciebie gniewał? Tak, proszę pani; powie, że nie dopilnowałam jego żony. W takim razie pójdz
do swojej pani i powiedz, że jej mąż tu jest, i że przyjmę gow bawialni, ale ona, jeśli tego chce, może po zostać w swoim pokoju.Pobiegłam do pokoju mojej pani, lecz ona już wiedziała, bo spędzając tyle czasu przyoknie, widziała pana, jak podjeżdżał pod górę.Była blada i oddychała ciężko, a kiedyotworzyłam drzwi, podbiegła do mnie. Och, Agnieszko, to on, Hareton.Przyjechał mnie zabrać. Proszę pani, nie sądzę, żeby chciał panią zabierać.Może chce porozmawiać, do-wiedzieć się, jakie ma pani zamiary.Pan Hareton zachował się wspaniale w całej tej hi-storii.Wątpię, że by chciał panią zabierać wbrew jej woli.Mimo to drżała, a kiedy pani Ibbitson w końcu zapukała do drzwi, zaczęła drżeć102jeszcze mocniej, tak że pani domu za wołała: Ależ dziewczyno, ty jesteś śmiertelnie przerażona.Zapewniam cię, że on jest bar-dzo uprzejmy i dobrze się zachowuje; nie krzyczy i nic prawi kazań.Mówi, że chce siędowiedzieć o twoje zdrowie i zobaczyć cię, jeśli się na to zgodzisz.Uważam, że powin-naś spełnić jego prośbę.Zachowuje się właściwie i ty też powinnaś postąpić tak samo. Pani Ibbitson, umieram ze strachu.Czy będzie mi czynił wymówki? Zapewniam cię, że nie.W pełni panuję nad sytuacją.Dał mi słowo, że nie bę-dzie robił scen i błagam cię o to samo.Chodz
, moja droga; to twój mąż.Musisz wziąćsię w garść, spełnić ów obowiązek i mieć to za sobą.Czy chciałabyś się z nim widziećw cztery oczy.? Och nie, nie; tylko z panią.i z Agnieszką.Chcę mieć ją przy sobie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

nvs.xlx.pl