Eco Umberto Baudolino

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sprawiłeś, że pojawił się święty Baudolino, stwo-170rzyłeś bibliotekę u Zwiętego Wiktora, kazałeś magom krążyć po świecie, ocaliłeś mia-sto, tucząc wychudzoną krowinę, jeśli w Bolonii są doktorowie, to także twoja zasłu-ga, dałeś Rzymowi mirabilia, o których rzymianie ani myśleli, szachrowałeś z szachraj-stwem owego Hugona z Gabali i stworzyłeś królestwo niezrównanej piękności, aż sampokochałeś swe urojenie, pisałeś listy, których nikt nie napisał, czytający rozpływali sięw zachwycie, nawet ta, za którą je pisałeś, a przecież była cesarzową.A kiedyś zapra-gnął jeden jedyny raz uczynić coś prawdziwego i z niewiastą najszczerszą, jaka możechodzić po tej ziemi, spotkała cię klęska: stworzyłeś coś nie do wiary, czego nikt by niechciał.Lepiej więc, byś zamknął się w świecie swoich dziwów, tam bowiem będzieszmógł przynajmniej decydować, jak dalece będą właśnie dziwami.19.Baudolino zmienia nazwę swego miasta O biedny Baudolino! rzekł Niketas, nie przerywając przygotowań do wyjaz-du. W kwiecie lat na zawsze pozbawiony żony i syna.A i ja mogę już jutro z rękiktóregoś z barbarzyńców utracić ciało z mego ciała i moją umiłowaną małżonkę!O Konstantynopolu, królowo miast, tabernakulum Boga Najwyższego, sławo i chwałoswych ministrów, rozkoszy cudzoziemców, cesarzowo miast cesarskich, pieśni nad pie-śniami, splendorze nad splendorami, najrzadsze widowisko najrzadszych rzeczy, jakieczłowiek może ujrzeć, co będzie z nami, którzy opuszczamy cię nadzy, jak nadzy wyszli-śmy z łona naszych matek? Kiedyż cię obaczymy, i nie takim, jakim jesteś dzisiaj, pado-łem łez, zdeptanym przez żołdactwo? Zamilczże, panie Niketasie rzekł na to Baudolino a nie zapominaj, że byćmoże po raz ostatni rozkoszujesz się tymi smakołykami godnymi Apicjusza.Czymże sąte gałki mięsne, które mają woń waszego targu korzennego? To kel�edes, woń zaś nadały im cynamon i szczypta mięty odparł pocieszonyw ten sposób Niketas. I w ten ostatni dzień udało mi się sprowadzić nieco anyżówki,którą trzeba pić, kiedy rozpuści się w wodzie, tworząc mleczny obłok. Dobra, nie mroczy, człowiek czuje jakby rozmarzenie.Gdybym miał ją po śmiercimojej Colandriny, może mógłbym o niej zapomnieć, jak ty zapominasz o niedolachswojego miasta i wyzbywasz się wszelkiego lęku przed tym, co czeka cię jutro.Lecz jaoszałamiałem się winem z moich rodzinnych stron, ono zaś od razu usypia człowieka,który po przebudzeniu czuje się gorzej niż przedtem.Baudolino potrzebował roku, żeby uwolnić się od obłędu melancholii, jaka nim za-władnęła, roku, z którego nie pamiętał już nic poza tym, że urządzał sobie galopadyprzez lasy i równiny, potem zaś zatrzymywał się gdzie popadło i pił, póki nie zmorzyłgo długi sen.W tych niespokojnych snach chwytał wreszcie Zosimę i wydzierał mu(wraz z brodą) mapę, dzięki której mógł dotrzeć do królestwa, gdzie wszystkie nowo-rodki były thinsiretae i methagallinarii.Nie wrócił już do Aleksandrii, bał się bowiem, żerodzice albo Guasco i jego bliscy zechcą rozmawiać z nim o Colandrinie i poronionymdziecku.Często szukał pociechy u po ojcowsku życzliwego i rozumiejącego Fryderyka,172który próbował go ukoić, mówiąc o pięknych i dobrych czynach, jakich mógłby do-konać dla cesarstwa.Aż pewnego dnia cesarz oznajmił, że postanowił rozwiązać jakośsprawę Aleksandrii, że minął mu już gniew i chcąc sprawić przyjemność Baudolinowi,pragnie, by zabliznił się ów vulnus, i to bez konieczności zrównania miasta z ziemią.To zadanie dodało Baudolinowi nowych sił.Fryderyk sposobił się teraz do podpisa-nia ostatecznego pokoju z lombardzkimi gminami i Baudolino mówił sobie, że właści-wie jest to tylko kwestia ambicjonalna.Fryderyk nie mógł znieść myśli, że istnieje jakieśmiasto, które wzniesiono bez jego pozwolenia, a na dodatek nosi ono imię jego wroga.No dobrze, jeżeli Fryderyk będzie mógł jeszcze raz założyć miasto, choćby w tymsamym miejscu, tyle że pod inną nazwą, podobnie jak założył przecież od nowa Lodi,choć w innym miejscu, ale pod tą samą nazwą, wcale nie będzie musiał chować dudw miech.A czegóż pragną aleksandryjczycy? Mieć swoje miasto i prowadzić handel.Czystym przypadkiem było to, że jego nazwą uczcili Aleksandra III, który już nie żyje,nie może zatem poczuć się znieważony nadaniem miastu innej nazwy.Otóż i cały po-mysł! Pewnego pięknego dnia Fryderyk stanie ze swym rycerstwem pod Aleksandrią,wszyscy mieszkańcy wyjdą poza mury, w ich obręb wkroczy orszak biskupów, którzydokonają dekonsekracji miasta, jeśli w ogóle można uznać, że było kiedykolwiek kon-sekrowane, czyli zdejmą z niego chrzest, a potem ochrzczą je nowym mianem Cezarei,miasta Cesarza, aleksandryjczycy zaś przejdą przed cesarzem, składając mu hołd, i wró-cą, by objąć w posiadanie miasto nowiutkie i jakby inne, bo założone teraz przez cesa-rza, a potem będą w nim sobie żyli długo i szczęśliwie.Jak widzimy, Baudolino dzwigał się ze swej rozpaczy dzięki jeszcze jednemu wspa-niałemu błyskowi bujnej wyobrazni.Fryderykowi ten pomysł przypadł dość do smaku, tyle że w tym okresie miał nieja-kie kłopoty z powrotem do Italii, ponieważ musiał załatwić ważne kwestie ze swoimialemańskimi panami feudalnymi.Baudolino wziął zatem na swe barki sprawę rokowań.Wahał się, nim wjechał w mury miasta, ale wyszli mu na spotkanie rodzice i wszyscytroje roztopili się we łzach, które przynoszą ukojenie.Starzy kompani zachowywali się,jakby Baudolino nigdy nie wstąpił w związki małżeńskie, i zanim rozpoczęto rozmowyna temat jego posłannictwa, zaciągnęli go do tej samej co niegdyś oberży i postawiliprzed nim dzban cierpkiego białego wina z Gavi za mało, by zasnął, dość, by rozbu-dzić w nim ducha.I wtedy Baudolino powiedział im o swoim pomyśle.Pierwszy zabrał głos Gagliaudo. Przy nim staję się durny jako on.Ale bacz, ani nam w głowie takie pustoty, naj-pierw wychodzimy, potem wchodzimy, raz, dwa, wychodzę ja, raz, dwa, trzy, wchodziszty, o nie, wielkie dzięki, brakuje tylko tego, byśmy zaczęli do wtóru dud pląsać treskonęna cześć świętego Baudolina!. Nie, pomysł jest dobry rzekł Boidi ale potem zwać się będziemy nie aleksan-173dryjczykami, jeno cezarejczykami, i wstyd mi, nie przejdzie mi to przez usta, kiedy będęgadał z mieszkańcami Asti. Dość tych głupstw, przecież zawsze nas rozpoznają odparował Oberto z Foro dla mnie mogą przechrzcić miasto, ale przemaszerować przed nim i złożyć mu hołdto wcale mi nie w smak: w końcu, to my spraliśmy go po tyłku, nie zaś on nas, nie mawięc powodu, żeby okazywał nam taką wyniosłość.Cuttica z Quargnento zapewnił, że zmiana nazwy to sprawa błaha, i kto dba o to, czymiasto nazywa się Cezaretta, czy Cezarona, jeśli o niego chodzi, może się również nazy-wać Cesira, Olivia, Sofronia albo Eutropia, ważne jest to, czy Fryderyk zamierza przy-słać nam swojego podestę, czy też zadowoli się tym, że potwierdzi powołanie konsulów,których sami sobie wybiorą. Wracaj i zapytaj, jak chce postąpić rzekł Guasco [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Eco Umberto Drugie zapiski na pudelku od zapalek

Eco Umberto Wachadlo Foucaulta (SCAN dal 82

Eco Umberto Wachadlo Foucaulta (2)

Eco Umberto Imie Rozy

Umberto Eco Imie Rozy (2)

Umberto Eco Imie Rozy

Eco Umberto Wachadlo Foucaulta

Eco Umberto Imie Rozy (2)

Bear Greg Koncert Nieskonczonosci

Anne McCaffrey Sen Jak Smierc (4)