[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Zna cię przecież i wie, że może liczyć na twoją wyrozumiałość dla tego swojego błędu, tak?- Na pewno tak!Olo zawahał się.- W takim razie.może to właśnie nie był błąd?- Tylko.?- Wypaczenie.Jedynie w tym wypadku może się bać twojego stanowiska.- Słuchaj, widziałam się z Marcinem wczoraj.Mówił mi, że został przewodniczącym samorządu klasowego.To przecież.to przecież wyklucza.- Może wyklucza, może nie wyklucza! - przerwał mi Olo.- Wyrozumiałość na ślepo? Nie! Powinnaś tu dojść do jakiejś prawdy, Mada! Za wszelką cenę!- Do niczego nie będę dochodzić! Stawiam na Marcina!- Podziwiani cię! Mówiłem ci kiedyś: ja lubię sprawy stawiane jasno.Nie jesteśmy już dziećmi, które bawią się w ciuciubabkę! Nie pozwól sobie wiązać chustki na oczach, Mada! W ten sposób można się potknąć i o zapałkę.- Nie po to opowiadałam ci tę historię, żebyś teraz ironizował!- Daleki jestem od ironii.Po prostu boję się o ciebie i to wszystko.Oczywiście, sprawa jest twoja i po swojemu ją rozstrzygniesz.Ja się tylko boję.Ja także się bałam, rozmowa z Olem na jakiś czas spotęgowała moją niepewność.Tymczasem przyszedł grudzień.Kocham szare grudniowe poranki, pierwsze przymrozki, żałosne drzewa bez liści.Każdy miesiąc cieszy mnie z innych przyczyn, ale tylko grudzień - wzrusza.To zapewne reminiscencje dzieciństwa: oczekiwanie na pierwszy śnieg, choinkę, na rzadkie dni bezchmurnego nieba.Tamtego roku pierwsze dni grudnia były ciemne i chłodne.Marzliśmy z Marcinem na naszych popołudniowych spacerach, ale za nic nie chcieliśmy się ich wyrzec.Cudowne były zresztą te chwile wzajemnej dbałości.Marcin stawiał mi kołnierz płaszcza i poprawiał szalik pod szyją.Mnie do rozpaczy doprowadzała jego odkryta głowa.Toczyliśmy batalie o rękawiczki, cieplejsze buty, nie zapięte pod szyją guziki.Nadwiślański wiatr szalał po opustoszałym parku, ale nam było wszystko jedno.Mieliśmy sobie tyle do opowiedzenia.Tyle pomyłek z Osady do sprostowania.I planów na następne wakacje.I na najbliższy miesiąc, na najbliższy tydzień, na pojutrze, na jutro.Ale z największą uwagą słuchałam opowiadań Marcina o jego sukcesach w szkole.Został przewodniczącym swojej klasy, szeryfem, jak się u nich mówiło.Miał na swoim koncie kilka udanych akcji, o których mówił z ogromnym zaangażowaniem.Były to sprawy dodatkowych lekcji dla najsłabszych, kolektywu bibliotecznego, kompletowania urządzeń dla pracowni fizycznej.W Osadzie Marcin ignorował tematy szkolne i z największym zdumieniem odkrywałam w nim teraz zupełnie nieoczekiwane pasje.Był szczery, pogodny, pełen entuzjazmu.Zastanawiałam się niekiedy, jak mogłam pokochać Marcina z Osady! Co mi się w nim podobało właściwie? Och, mój Marcin grudniowy, Marcin zimowych zmierzchów, Marcin, który zawsze miał coś do opowiedzenia - był stokroć ciekawszy!Wszystko to stało się w jakiś sposób uspokajające i już wkrótce spojrzenie Ola, którym witał mnie zawsze, spojrzenie, będące jednocześnie pełnym obawy pytaniem, zaczęło mnie śmieszyć.Nie działo się bowiem nic, co mogłoby świadczyć przeciwko Marcinowi.Był dla mnie dobry, cieszył się każdym drobiazgiem, którym sprawiał mi przyjemność.Lubił ulegać moim fantazjom, drobnym uporom, na które pozwalałam sobie dość często.- Wiesz Mada? Wrócimy do domu ścieżką obok kawiarni, tam nie ma takiego błota!- Nie! Wracajmy szeroką aleją!- Zamoczysz nogi! Wracajmy ścieżką, przecież to w gruncie rzeczy ta sama droga, powinno ci być obojętne!- Ale mnie nie jest obojętne!- Ach, jeżeli tobie nie jest obojętne, to i mnie także! Wracamy szeroką aleją! Wracamy szeroką aleją, ponieważ jest to dla nas sprawą życia i śmierci!Mama podejrzliwie patrzyła na moje przemoczone na wylot buty.Oczywiście nie wiedziała, że spotykam się z Marcinem.I to nie była moja wina, że nie mówiłam jej o tym.Bałam się jej zakazu, wolałam więc nie pytać o pozwolenie.To dziwne, ale tego roku, kiedy tak często całe popołudnia poświęcałam na nasze spacery, w szkole szło mi lepiej niż kiedykolwiek! Na pewno odgrywała w tym pewną rolę chęć dorównania Marcinowi.Każda tróją, która kiedyś była dla mnie chlebem powszednim, teraz stawała się czymś w rodzaju kompromitacji! Marcin nie miewał trój.- Co dostałaś ze sprawdzianu z matmy?- Tróję.- przyznawałam niechętnie.- Oj, Mada - martwił się - to fatalnie!- A co ty dostałeś ze swojego?- Cztery plus.- No tak.- mówiłam nieoględnie - ale tobie jestłatwiej, przerabiasz to drugi raz!- Może.- odpowiadał niepewnie - tak.chyba masz rację [ Pobierz całość w formacie PDF ]