[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Z tajemniczych jak zwykle przyczyn - przez niebiański sabotaż - stanowiących w naszej stacji telewizyjnej chleb powszedni, w chwili emisji pojawiła się ni stąd, ni zowąd muzyka jazzowa i pozostała jako dźwięczne tło dla opowiadanych przez Doris anegdot o dyktaturze generała Odrii, policyjnych rekwizycjach „Caretas” czy malarstwie Servula Gutierreza.Po obejrzeniu programu, gdy piliśmy toast za jego śmierć, bezpowrotną śmierć, rozległ się dźwięk telefonu.Dzwoniła Doris, żeby zapytać, czy nie lepiej było zamiast tej cokolwiek niesamowitej muzyki jazzowej ożywić rozmowę rytmami arekipeńskiego yaravi (a pośród wielu innych przymiotów Doris jest zagorzałą patriotką i miłośniczką swojej Arequipy).Kiedy Lucho, Moshe i Alejandro przestali wreszcie rechotać z wyjaśnień, które wymyślałem, by usprawiedliwić obecność jazzu w naszym programie, Moshe powiedział:- Ach, słuchaj, póki pamiętam.Sprawdziłem to, o co mnie prosiłeś.Minął już ponad tydzień, a ja mu się nie przypominałem, bo na dobrą sprawę przeczuwałem, jaka będzie odpowiedź, i ostateczne jej potwierdzenie co nieco mnie przerażało.- Zdaje się, że wcale nie wyjechali do Izraela - powiedział.-Skąd ty to wyciągnąłeś?- Zuratasowie? - zapytałem, świetnie wiedząc, co mi odpowie.- A przynajmniej nie wyjechał don Salomon Zuratas.Umarł tutaj.Pochowany jest na cmentarzu żydowskim w Limie, na tym przy alei Colonial.- Moshe wyjął z kieszeni karteczkę i przeczytał: - 23 października 1960 roku.I tego dnia został pogrzebany, jeśli już chcesz wiedzieć.Mój dziadek znał go i był na jego pogrzebie.A co do jego syna, tego twojego przyjaciela, mógł nawet pojechać do Izraela, ale nie zdołałem się niczego dowiedzieć.Nikt nie umiał mi nic powiedzieć na jego temat.Ale ja tak, pomyślałem.Ja wiem wszystko.- On miał takie duże znamię na twarzy, nie? - zapytał Moshe.- Mój dziadek nawet i to pamięta.Miał takie przezwisko: Upiór w Operze, tak?- Miał ogromne znamię.Przezywaliśmy go Maskamiki.VIIDzieją się rzeczy dobre i rzeczy złe.Złą rzeczą jest to, że ginie mądrość i wiedza.Przedtem nie brakowało seripigarich i jeśli wędrujący człowiek nie wiedział, co jeść, a czego nie jeść, jak wyleczyć się z dolegliwości lub które kamienie chronią przed Kientibakorim i jego diablętami, po prostu przychodził i pytał.Zawsze w pobliżu był jakiś seripigari.Popalając, popijając wywar, zastanawiając się i rozmawiając z saankarite w wyższych krainach, rozmyślał nad odpowiedzią.Teraz jest ich niewielu, a co poniektórzy nie zasługują nawet na miano seripigarich, bo pomyślcie tylko, czy potrafią oni udzielić jakiejkolwiek rady.Ich mądrość zaschła niczym zrobaczywiały korzeń, być może.To powoduje wiele zamętu.Tak mówią, wszędzie gdzie przybywam, wędrujący ludzie.Może za mało się ruszamy? Pytają.Może żeśmy się zanadto rozleniwili? Uchybiamy naszym świętym obowiązkom, może.Ja przynajmniej właśnie tego się dowiedziałem.Najmądrzejszy seripigari, jakiego znałem, odszedł.Może wrócił, może i nie wrócił.Żył po drugiej stronie Wielkiego Przełomu, nad rzeką Kompiroshiato.Zwał się Tasurinczi.Nie istniał dlań żaden sekret ani na tym, ani w tamtych światach.Potrafił rozróżniać robaki, które można jeść, po kolorze ich pierścieni i sposobie pełzania.Przypatrywał im się swym głębokim spojrzeniem, mrużąc oczy, o tak.Długo im się przypatrywał.I nagle już wiedział.Wszystko, co wiem o robakach, wiem dzięki niemu.Ten, który wylęga się w trzcinie, czakokieni, jest dobry, niedobry za to jest ten, który żywi się lupu-ną.Dobry jest ten z gnijących pni, shigopi, i ten z liści manioku.Zupełnie niedobry jest ten, który gnieździ się w skorupie żółwia.Najlepszy i najsmaczniejszy jest ten z wytłoczyn po manioku i kukurydzy przygotowanych na masato.Ten robak, kororo, pozostawia słodki smak w ustach, czyści żołądek, zabija głód i łagodnie usypia.Za to ten ze zdechłego kajmana wyrzuconego na brzeg pali ciało i przyprawia o wizje jak z niedobrego zamroczenia.Dzięki Tasurincziemu znad Kompiroshiato ludziom żyło się lepiej.A znał on wszystkie możliwe rady na wszystko.Wielu z nich mnie nauczył.Przypominam sobie teraz jedną.Człowieka, który umiera od ukąszenia żmii, trzeba natychmiast spalić; w przeciwnym razie z jego szczątków narodzą się gady i cały las wokół aż kipieć będzie od jadowitych zwierząt.I taką też pamiętam.Nie wystarczy spalić domu tego, który odchodzi, ale trzeba odwrócić się wtedy plecami.Patrzenie na płomienie przynosi nieszczęście.Strach było rozmawiać z tym seripigarim.Nagle okazywało się, jak wielu rzeczy nie wiemy.Z niewiedzy narażamy się na niebezpieczeństwa, być może.„Jak zdążyłeś nauczyć się tylu rzeczy?” - pytałem go i mówiłem: „Bo wygląda to, jakbyś już żył w czasach, kiedy jeszcze nie zaczęliśmy wędrować i że wszystko widziałeś i wszystkiego skosztowałeś”.„Najważniejsze jest uzbroić się w cierpliwość i pozwolić, by to, co ma się stać, po prostu się stało”, odpowiadał mi.„Jeśli człowiek żyje spokojnie, bez zniecierpliwienia, ma czas na zastanowienie się, zapamiętanie i rozpamiętanie wszystkiego”, mówił.W ten sposób napotka swoje przeznaczenie, być może.Będzie żyć zadowolony, przypuszczalnie.Czego się nauczy, nie zapomni.Jeśli się niecierpliwi, chcąc przegonić czas, świat się gmatwa, ponoć.I dusza wpada w glinianą pajęczynę.To jest zamęt.Zło najgorsze, mówią.Na tym świecie i w duszy wędrującego człowieka.Bo wtedy nie wie, co robić, dokąd iść.Nie potrafi również się bronić.Co ja pocznę? Co powinienem robić? - pyta ciągle.Wówczas diabły i diablęta wtrącają się w jego życie i nawet jego życiem igrają.Jak dzieci zmuszające żaby do skakania pewnie igrają.Błędy zawsze popełnia się z zamętu, ponoć [ Pobierz całość w formacie PDF ]