[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Audził się myślą, iż mógłby je skończyć, gdyby inne zajęcianie zabierały mu tak dużo czasu.Było to przekonanie łatwe do oba-lenia, ponieważ zestawienie układu ustępów zabrałoby mu co naj-mniej czterdzieści lat nieprzerwanej pracy, nawet przy pomocy kom-putera.I tak Tim Eulenspiegel (nazwisko zaczerpnięte z ponurego ustępu Zetjtels Traum ) cały swój wolny czas spędzał w ciemnym pokojuprzy żmudnej pracy.Otoczony był takimi relikwiami, jak popiersia, fotografie ArnoSchmidta i malowidła przedstawiające tego grubiańskiego okularnikao przerzedzonych włosach.Były tam kopie listów i stosowne stroni-ce wielkiej powieści, mapy i zdjęcia Bargfelt, wyciągi ze spisówludności itd.Wszystko miało znaczenie i wszystko należało brać poduwagę.Tim Eulenspiegel kontynuował pracę, prześladowany myśląo konieczności dzielenia swego czasu między mroczne rudery i wy-niosłe szczyty swojej strzelistej wieży z kości słoniowej i o znalezie-niu rzadko osiąganej szczęśliwości w dążeniu do ekstazy religijnej,Boga i wieczności.Tim Eulenspiegel był zdeklarowanym ateistą.Jeśli jednak istniał dla niego Bóg, nazywał się z pewnością ArnoSchmidt, a Jego Słowo należało odnalezć w Zettels Traum .Tim45 Eulenspiegel był jego pokornym prorokiem, szukającym mądrości wtych świętych pismach.Znalazł klucz mogący wreszcie doprowadzić do wyjaśnieniaszczególnie skomplikowanego łańcucha słów.Był zadowolony.Nawzór nowoczesnego Daniela Ouilpa, mijając kilka posesji szedł Got-gatsbacken, do domu, w którym młodą Anniki Norijn spotkać miałarzadka przyjemność.Wchodził schodami po dwa stopnie naraz.Za-trzymał się, gdy spostrzegł jakiś ruch z tyłu na podwórzu.Eulenspiegel posiadał mały srebrny pistolet, który zawsze nosiłprzy sobie.Był on wykwintnie inkrustowany naturalnymi perłami imienił się wszystkimi kolorami tęczy.Założył nowy magazynek izwrócił błyszczącą lufę w kierunku podwórza, po którym biegałpomiędzy murami, tam i z powrotem, czarny kot.Eulenspiegel,trzymając lewą rękę za plecami, celował w kota.Zwierzę wskoczyłona mur, przewróciło się na grzbiet i z wdziękiem przeskoczyło naocynkowany metalowy pojemnik na śmieci.Lufa pistoletu delikat-nym łukiem podążyła za nim.Kot spojrzał podejrzliwie w stronęokna, gdzie stał Eulenspiegel, oblizał mordkę drobniutkim różowymjęzyczkiem i przyczaił się.Lufa pistoletu przesunęła się o ułamekmilimetra, wyprzedzając jego skok.Kot dał susa, prostując tylne łapyi pochylając giętko łeb.Suchy trzask wystrzału pistoletu Eulenspie-gla był niewiele głośniejszy niż dzwięk łamiącej się gałązki.Kulaugodziła kota w stos pacierzowy.Zwalił się w dół i zdjęty przeraże-niem upadł na grzbiet przed pojemnikiem na śmieci.Drapał pazura-mi powietrze i próbował uciekać, lecz miał na wylot przestrzelonąkość pacierzową.Zadek był ciężkim, sparaliżowanym kawałkiemmięsa.Kot zamiauczał i odczołgał się od pojemnika.Lufa pistoletułagodnie podążyła za nim.46 Cum sancto spiritu in gloria Dei Patris zadrwił Eulenspie-gel.Jeszcze jeden suchy trzask.Kot zadrżał i znieruchomiał. Amen.Odgłos wystrzału dobiegł Anniki z dołu schodów.Wdarł się ok-nem klatki schodowej i szamotał się w jej wnętrzu jak zraniony ptak.Szybkim spojrzeniem obrzuciła podwórze, gdzie kot leżał w słońcujak bezkształtna czarna bryła.Kilka lśniących niebieskich ptakówpikowało w jego stronę, zataczając szerokie kręgi.Wzruszyła ramio-nami idąc dalej po schodach.Odrzuciła z twarzy kosmyk włosów izakręciła się w słonecznym prostokącie światła okiennego.Biegłapodśpiewując.Na podeście spostrzegła Eulenspiegla.Eulenspiegel i Anniki wyszli w oczekującą ich ciemność wieczo-ru.W bramie podwórza siedziała blada pięcioletnia dziewczynka.Oparta plecami o kamienny mur, przyglądała się im wielkimi czar-nymi oczyma.Miała na sobie jaskrawozielony sweter i kołysała narękach czarnego kota.Martwe zwierzę zwisało ciężko z jej współ-czujących ramion.Anniki zatrzymała się. Ależ on nie żyje powiedziała, wyciągając rękę. Daj go.Jago wyrzucę.Dziewczynka spojrzała na nią w milczeniu.Mocniej przyciągnęłakota do siebie.Gęste czarne futro napuszyło się wokół jej ramion. Widzisz, nic mnie to nie obchodzi powiedziała Anniki aleto jest niehigieniczne.Nie powinnaś obchodzić się w ten sposób zmartwymi zwierzętami pstryknęła palcami. No to jak? Dostanęgo? czekała, ale kot pozostawał na miejscu. Głupi dzieciak powiedziała wzruszając ramionami.Potem obróciła się i poszła zaEulenspieglem, który obojętnie wyszedł na ulicę. Wariatka! wymamrotała.47 Podążała za nim, gdy wielokrotnie skręcał, mijając stare zabudo-wania i kierując się do ciemnego zaułka.Anniki, wchodząc w wąskąuliczkę, zdjęła kurtkę i patrzyła wprost przed siebie w ciemność.Zamyślony Eulenspiegel szedł obok, nie patrząc na nią. Znam niewielu tak bezwartościowych ludzi jak ty zauważył. Nic by się nie stało, gdybyś nagle zniknęła i nie pojawiła się nigdywięcej.Jesteś więcej niż nic niewarta.Jesteś pasożytem, chorobą.Jesteś paskudna.Właśnie twoja plugawość rzuca się najbardziej woczy.Nie rozumiem, jak możesz z tym nadal żyć powiedział towłaściwie beznamiętnie, w zamyśleniu.Wielokrotnie wypowiadał toobojętne stwierdzenie, które nawet nie mogło go już zdenerwować.Anniki nie odpowiedziała.Z kurtką w ręku obojętnie wchodziła wciemność rozpinając bluzkę. To dobrze, że nie odpowiadasz rzekł z uznaniem Eulenspie-gel. W przeciwnym razie twoja głupota mogłaby zburzyć mojezadziwiające opanowanie i zmusić mnie do zrobienia tego, co jużdawno powinienem uczynić.Jesteś przebiegła, Anniki.Wiesz, kiedysiedzieć cicho.To jedyna rzecz, której kiedykolwiek się nauczyłaś.Anniki zsunęła bluzkę z ramienia.Zatrzymała się na chwilę, byzdjąć szpilki, po czym pobiegła za nim.Wydawał się tego nie zauważać [ Pobierz całość w formacie PDF ]