Popioly Zeromski

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.P�azy te mia�y teraz nieswoje barwy.Któ� wie - mo�e Sni�y tej cudnej nocy sen o �yciu na pochy�oSci urwiska góry,w szumie.ga��zi, w poSwistach zielonych igie�, gdy hucz� tr�by górskiego wiatru.- To nasza droga, nasza bia�a, szcz�Sliwa droga.- szepn�a Helena.- Tam pojedziemy.Tajest droga prowadz�ca do szcz�Scia.202- Patrz, a ta bia�a Sciana domu.- mówi� Rafa� cicho, jakby zwierza� tajemnic� i nie chcia�przerwa� zaczarowanego snu Sciany.- Nie, nie! Tam.- Przecudna, bia�a Sciana.G�os obojga by� inny, odmienny, zgo�a niepodobny.S�uchali si� wzajemnie z radosnym zdu-mieniem, a ka�de s�owo, ka�dy dxwi�k spada� w tajemnicz� skarbon�, jak diament bez ceny.Woxnica skoczy� na kozie� i ruszyli dalej.GoSciniec bieg� teraz chy�o w dó�, ku rzece lSni�-cej, z szumem i zawodzeniem rw�cej po kamieniach.�o�ysko jej, wys�ane szeroko rozmie-cionymi g�azami, wida� by�o z oddalenia.Nad brzegiem sta�y wierzby o w�skich a d�ugichliSciach, które teraz w Swietle ksi�yca jaSnia�y od rosy szarobia�ej.LiScie te chwia�y si� i wy-gina�y ku Swiat�u, �udz�c, �e to one szemrz� tak g�oSno.Wysoko wzbi� si� ksi�yc.By�o po pó�nocy.Szczyty leSnych gór odrzyna�y si� w zrzed�ymb��kicie nieba kud�at� i potargan� albo k�dzierzaw� i we�nist� lini�.Zimno by�o coraz bar-dziej, jak na nizinach w póxnej jesieni.Na prawo i na lewo le�a�y przy bia�ej drodze cienietak g��bokie i czarne, �e zda�y si� by� otch�aniami bez dna.Sz�y przed oczyma w g��bokoS�gruntu jakby wskroS ziemi jaskinie dolin.Tam to rzuca�a si� droga w rozwart� paszcz�.Oczywierzy� nie chcia�y, �e ta jasna, srebrnolita wst�ga tam pójdzie, �e tam w�aSnie oSmieli si�powieS� za sob�.Serca wo�a�y na ni�, gdy nagle zwraca�a w bór czarny i zimny, w g�sty jegomrok, w kniej� ziej�c� mroxnym oddechem.Olbrzymie Swierki wychyla�y niespodziewaniekolosalne swe szczyty jak gotyckie wie�e otoczone bogactwem kwiatonów.S�ycha� by�o, gdykonie sz�y pod gór� noga za nog�, szept drzew, ni to mow� wysi�u tych miejsc nie zdobytychprzez cz�owieka, ni to przestrach pustyni ze snu ocknionej.W cieniu Sni�ce ga��zie, cichozwieszone ku ziemi, wzdryga�y si� niespodzianie i pochyla�y z cichym a z�owieszczym sy-kiem.�oskot kó� bryki hucza�, a porywczy t�tent kopyt rozlega� si� na sennej drodze.Lecia�stamt�d w martwy las na podobie�stwo tysi�ca toporów rozr�buj�cych kamienn� cisz�.Strach-niestrach owiewa� dusze.Patrzali w ten kraj jakoby w obraz mi�oSci swej, w tajemni-c� swego �ycia.Sk�d�e przysz�a ku nim ta ziemia przedziwna? Kto j� dla nich uczyni�? Oczynurza�y si� w ni�, nurza�y bez ko�ca i, zapami�tawszy si� w cudnym blasku miesi�cznym,nie mog�y obj�� pi�knoSci.W sercach powstawa� nies�ychany �al, przeobra�a� si� w krzykprzera�enia czy radoSci, w hymn Swi�ty, na który w mowie ludzkiej nie ma s�ów.Dusze, jakniemowy, chcia�y z siebie wydrze� cho�by jeden dxwi�k, jedn� nazw�, jedno imi�, a tylkog��bokie westchnienie, do stworzenia sylaby niezdolne, zawieraj�ce w sobie ca�kowite czu-cie - wyrywa�o si� ku gwiazdom rozsypanym w niebiosach.Wtem droga zawis�a nad urwiskiem i skr�ci�a si� w miejscu.Las uciek� sprzed oczu i, jakobyciemne skrzyd�o, chy�o polecia� w bok, na dó�.Helena krzykn�a.W dali, w przestworzu,w odleg�ej dolinie mi�dzy dwiema górami, których czarne puszcze zlewa�y si� ze sob�, uka-za� si� inny Swiat.Zda�o si�, �e si� odchyla kraina ksi�yca.Z daleka, z niesko�czonoSci, zza czarnych lasów p�yn�� poziomo z�oty dym ob�oku i rozwie-wa� si� w b��kitn� nicoS�.Nad nim, spomi�dzy mi�kkich zwojów podnosi�y w niebo kamien-ne g�owy bezleSne turnie, rozszarpane, jakby by�y skamienia�ym na wieki wiatrem.Zimne ichoblicza uSmiecha�y si� w z�otawym niebie.Helena przycisn�a rami� swe do ramienia kochan-ka i nachyli�a ku niemu usta.Us�ysza� jej szept:- Widzisz! Tam jest nasze szcz�Scie.Widzisz? To jest szcz�Scie.Cichy Smiech, cichy Smiech zadr�a� w jej krtani.Po chwili znowu szepta�a:203- Czeka�am na ciebie tak d�ugo, przez ca�� m�odoS�, o szcz�Scie, o z�ote moje, o niebotyczne,o najwy�sze, uSmiechni�te!.Tu, na twoich piersiach by� wilk, tu, gdzie tak bije serce! AleSgo zabi�.O, panie mój! Straszna morda wilcza i bia�e k�y by�y tu, obok gard�a.Krzywe pazu-ry wbija�y si� mi�dzy �ebra, a Slepie patrza�y w twe oczy! Jak�eS jest m�ny, silny i straszny!Jak�eS jest niezwyci�ony! Mocniejszy jesteS ni� zima, ni� lód, ni� wicher! Mocniejszy je-steS ni� wilk.Ty si� nie boisz nikogo na ziemi! Masz przy sobie sztylet, nabit� kulami bro�,ale nade wszystko ty jeden masz serce z �elaza.Drwisz sobie i Smiejesz si� weso�o z ludzi,z przysi�g i Slubów.Nie boisz si� nikogo, nikogo, nikogo na ziemi.Ani ludzi, ani zwierz�t!Któ� mo�e wyjS� naprzeciwko nas? Powiedz.Nikt! My jesteSmy sami jedni na Swiecie! Je-steS straszny! JesteS pi�kny! Dr�� na sam� mySl.Jestem twoj� s�u�ebnic�.O, mi�y.Tam.204Góry, dolinyChata ich sta�a samotnie u skraju puszczy.Czarny jej dach gin�� w cieniu odwiecznych jawo-rów.Z wielkich pniów Swierka wyciosane by�y Sciany chaty, jakoby zamek.Spiczasty a roz-�amany poSrodku dach jej wysuwa� si� poza Sciany i tworzy� chodnik pod okapem, od d�d�uchroni�cy.Rciany domowe dawno sczernia�y: by�y ciemnobr�zowe jak odSwi�tna cucha gó-rala.Mocne drzwi nabite ko�kami prowadzi�y do tej Swietlicy, gdzie si� przed ludxmi scho-wa�o ich szcz�Scie.Kochane by�y te drzwi!Jak�e im mi�y by� Sliski zgrzyt zasuwy, gdy o Swicie stary gazda przynosi� pod ich próg mle-ko jeszcze dymi�ce, placki z owsa, ser owczy, miód i poziomki! Jak�e im mi�e by�y te drzwigrube, sk�adane niezwykle, okr�g�e u góry, spojone drzewn� sw� moc�, nabite jesionowymiko�kami, a uroczyste jak organy, gdy w póxn�, d�d�yst� noc, znu�eni i g�odni, przemoklii senni, przychodzili do nich z daleka i ko�atali w nie ha�aSliwie mówi�c: Otwórzcie si�, drzwikochane, prowadxcie nas do domu szcz�Scia, do Swietlicy mi�oSci.Odemknij si�, wrzeci�-dzu bukowy, litoSciwy bracie, coS nas ju� puSci� za wysoki próg ciemnego domu szcz�Scia,za próg wysoki Swietlicy mi�oSci.Przed chat� ci�gn�� si� w dó� smug ��ki a� do potoku, który si� pieni� mi�dzy kamiennymiz�omami.Otacza� ca�y ten smug wa� z drobnych kamieni, niby w�� ró�nobarwny, w rud� i si-naw� rdz� obleczony.Gdy s�o�ce ranne, jak przez witra�, wdziera�o si� przez t�czowe i ma�eszyneczki chaty i gdy przesuwa�o po, ciemnych, s�katych Scianach malowid�a z zaSwiata,wstawali, �eby zanurza� oczy i dusze w ��ce-kochance.��ka zmienia�a si� jak ich dusze.Codnia by�a ta sama, a co dnia inna, wci�� pi�kniej�ca.By�o w niej coS z wiatru, z p�yn�cychw niebie ob�oków, coS ze spienionej wody.Le�a�a na zboczu pochy�ym ku po�udniowi.Szep-taj�cy spomi�dzy korzeni, z podmok�ego mechowiska, ukryty mi�dzy zio�ami ponik leSny tui owdzie rozkisa� w m�ak�.W tych miejscach rozplenia�y si� trawy nasi�k�e wod�, o barwienaj�ywiej, najjaSniej zielonej, która wznieca w �y�ach i koSciach radosn� si��.Zagajnikiemsta�y tam skrzypy i mi�kkie b�otne paprotki zielonow�ose, ko�skie ziele z bia�ymi puszkamii nik�e sity [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Iskry z popiołów nieznane opowiadania XIX wieku

antologia iskry z popiołów

Charitas Zeromski

Oriana Fallaci Kapelusz cały w czereÂśniach

Dav

Budzilo J. Historia Dmitra Falszywego

Polska I Europa

Masterton Graham Glod (2)

Prawo Turystyczne R. Walczak

Green Roger Lancelyn Mity Skandynawskie