antologia iskry z popiołów

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zemel bowiem nieraz wpoprzek stanął nieomylności kobiecej.Na przykład, podczas gdy żona utrzymywała, że sta-nowczo kury jajka nieść przestały, Zemel wynajdował w różnych dziurach podwórza całegniazda jaj.Szczególnie dzieci lubiły Zemela.Oczekiwały one święta, ażeby z nim się bawić.Zemelspełniał każde ich żądanie; w ogrodzie postawił huśtawkę, dla lalki Maryni wybudował małełóżeczko, Jędrusia godzinami nosił na barana.Była to ulubiona zabawa malca, który letniąporą wybiegał nad wieczorem na spotkanie robotników i wracał do domu na plecach Zemela,trzaskając z bacika i wykrzykując: Wio! Wio!Pomimo jednak lat całych, w ciągu których zżywaliśmy się z Zemelem, zbliżenie to niemogło się stać zupełnym.Pomiędzy nami stało coś, co odpychało mnie od niego.Widziałemw nim uzurpatora, który dzięki szczęśliwym okolicznościom zajął miejsce na robocie ,i wdomu moim, z którego korzystał, dzięki sprytowi swojemu i mojej słabości charakteru.Ustę-powałem tym narzuconym okolicznościom, w głębi duszy atoli czułem ciągle wyrzuty.Nareszcie udało mi się wypełnić obowiązek.Wskutek śmierci mojego brata, zostałem wła-ścicielem folwarku.Wziąłem więc dymisję z kolei i przygotowałem się do przeniesienia nanowe siedlisko.Na moje miejsce wyznaczony został dobry mój znajomy, pan Walenty.Skorotylko przybył, wprowadziłem go zaraz na służbę.Wieczorkiem zaś przy herbacie w pogawęd-ce obznajmiłem go z miejscowymi stosunkami.Między innymi zarekomendowałem mu sta-łych moich robotników, których pracowitość i uczciwość wypróbowałem przez lat kilka. Serdecznie dziękuję koledze zawołał ucieszony, wyjmując notes. Niechże ich nazwi-ska zapiszę sobie dla pamięci.Zacząłem dyktować: Mateusz Okrutny.Grzegorz Puchała.Piotr Puchała. Czy to bracia? Krewni zapewne.Cała wieś składa się z samych Puchałów.Dalej:Maciej Pęczek.Marcin Dębowski.Jędrzej Zalega.248Józef Andrzejszyk.Władysław Prądek.Maciej Sosiński. To już dziewięciu, zatem jeszcze jeden. Jan.Piętala.Pan Walenty zapisał, po czym zamknął książeczkę i schował do kieszeni.Zatem wszystkojuż skończone.Odetchnąłem głęboko, swobodnie od lat kilku po raz pierwszy.Zdawało misię, że spadł ciężar, który trzymał pod prasą swobodę moich myśli.Odjechałem wkrótce, jak można było najprędzej.Kosztowało mnie trochę jeszcze rozsta-nie się z Zemelem, ale był to już koniec nareszcie.Zresztą Zemel, pomagając przy przenosze-niu rzeczy na furę, okazał się zupełnym niemrawą, tak niedołężnym, że dziwiłem się, jak tensam człowiek przed paru laty tak zręcznym był i zwinnym.Gdy wsiadaliśmy na bryczkę, wy-bełkotał słów niezrozumiałych parę, ukłonił się czapką do ziemi, i odjechaliśmy.Pamięć o Zemelu Ochmanie przez długi czas przechowała się w naszej rodzinie.%7łona do-syć często wspominała o nim.Czasami napomknął Jędruś lub Marynia.Kiwałem w takichrazach potakująco głową i prawdziwą ulgę mi sprawiało, gdy rozmowa przeszła na innyprzedmiot.Dość prędko bowiem przekonałem się, niestety, że wspomnienie o Zemelu niejed-nokrotnie zatruwać mi będzie chwile życia.Myślałem często o jego sukmanie niebieskiej, otym wzroku dziwnym, jakim patrzył na mnie, o długiej postaci schylonej nad łopatą.Co onteraz robi? Czy domek jego wygląda tak wesoło jak dawniej? Czy w oborze stoją jeszczedwie krowy i konik? Nie odpowiadałem sobie na te pytania.Czułem w głębi żal jakiś, nieza-tarty, nieminiony, i całej siły woli używałem, ażeby myśleć o czym innym.Szczególnie sta-wał mi na myśli, gdym przejeżdżał przez tor kolejowy.Po upływie lat kilku wypadło mi przejeżdżać za interesami przez te znajome dobrze miej-sca, gdzie służyłem jako urzędnik kolejowy.Zmieniło się po trosze wszystko.Myślą wróci-łem do dawnych wspomnień.Pan Walenty przeniósł się już gdzie indziej.%7łałowałem tegoniezmiernie, gdyż utraciłem sposobność powitania dawnego mojego mieszkanka, w którym,jak mi się obecnie zdawało, było mi tak dobrze, jak nigdy w życiu.Zwykłe złudzenie.Prze-jeżdżając przez Skórkówkę poznałem chatę Zemela.Smutno jakoś wyglądała.Dostrzegłemnawet jego samego; rąbał drzewo na podwórzu. Jedz prędzej! krzyknąłem na woznicę.Furman zaciął konie.Ale zaledwie ujechaliśmy kilka kroków, zjawił się Zemel obokbryczki.Poznał mnie i przybiegł powitać.Trzeba było przystanąć. Jakże wam idzie, mój Zemelu? zapytałem.Nie odpowiedział mi na razie.Kiwał na żonę, wyglądającą z sieni, krzycząc: Nasz pan! Nasz pan!Przybiegła jego żona.Pochwycili obie moje ręce i całowali je silnie, serdecznie.Oczy ichbłyszczały rozrzewnieniem.Nie mogłem dopytać się o nic.Po chwili kobiecie pierwszej roz-wiązał się język. Bida u nas, proszę pana.Ziemia nie wyżywi.Na kolei męża już nie przyjmują.Koniasprzedaliśmy.Onegdaj krowę za podatek nam zabrano.Zemel długi czas przemówić nie mógł.Odezwał się wreszcie grubym swoim, powolnymgłosem: Jakże się panu szczęści? Dobrze, dziękuję wam, Zemelu. A pani? Zdrowa, zdrowa. A pan Jendrusz? Chodzi do szkół, duży już chłopiec.Kobieta przerwała nam:249 My za państwa co dzień modlimy się przy pacierzu. Tak, tak rzekł Niemiec. Drugiego pana takiego nie znajdzie. Dziękuję wam przerwałem dziękuję, ale śpieszy mi się.Zemel znowu pochwycił moją rękę i przycisnął do ust. Niech panu Pan Bóg da wszystko najlepsze.Konie ruszyły, bryczka potoczyła się po drodze.Nasunąłem czapkę na oczy, ażeby zakryćłzy, które czułem pod powiekami.Po chwili mgłą jakąś zaszły mi oczy.Nie widziałem aniwioski, ani nawet furmana, który siedział tuż przede mną.A wśród turkotu kół usłyszałemraz jeszcze za sobą gruby, dziwnie jakoś dzwięczący głos Zemela: Niech panu Pan Jezus.Ujechawszy dobrą wiorstę obejrzałem się.Zemel stał jeszcze na drodze.250KONSTANTY M.G�RSKI1862 1909 Największy Górski z całej rodziny Górskich jak wyraził się o nim Henryk Sienkiewicz urodził się ów przyszły pisarz w Królestwie Polskim, ale prawie całe życie spędził w Kra-kowie albo za granicą, studiował bowiem w Berlinie, pracował przez kilka lat w Paryżu, aprócz tego stale odbywał podróże po Europie zachodniej, zwiedzając biblioteki i muzea ichłonąc w siebie uroki dawnej kultury artystycznej.Z wykształcenia filolog i historyk sztuki, z nastroju melancholik, z usposobienia esteta,najlepiej czuł się Górski w małym, ale dobranym towarzystwie podobnych sobie ludzi: filozo-fów, pisarzy i artystów, całymi godzinami rozprawiając z nimi o rzeczach i sprawach kultury,cedząc wycyzelowane słówka oraz recytując własne i cudze utwory poetyckie, pamięć miałbowiem wyborną i potrafił bez zająknienia przytaczać całymi stronicami Horacego czy Goet-hego, Heinego czy Musseta.Zaprowadziło go to usposobienie na salony arystokracji krakowskiej, z którą był zresztąskoligacony przez żonę, z domu Chłapowską.Brylował też w owych salonach przez długielata, rozpraszając swój wielki talent na grzeczności towarzyskie i zdobywając wątpliwą sławękoteryjną, chociaż stały przed nim otworem wrota do sławy prawdziwej; literackiej albo na-ukowej.,,Utalentowany, dowcipny, wykształcony wspominał go po latach Boy-%7łeleński nie dał mimo wszystko swojej pełnej miary; zaczął jako poeta, skończył jako historyk sztuki,wart był lepszego losu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Antologia James Lowder Krainy Chwaly (SCAN dal 690)

Lowder James Antologia Krainy Chwaly

Iskry z popiołów nieznane opowiadania XIX wieku

Brayfield Celia Książę

Flawiusz Jozef Dawne dzieje Izraela

Jordan Robert Czarna Wieza (SCAN dal 930)

Magdalena Parys Magik (2014)

Christie Agata Karty na stol1