Saul Bellow Dar Humboldta

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Toteż Rinaldo niemoże sobie pozwolić na to, żeby go zlekceważył człowiek w moim rodzaju, dobrze znany w Chicago, któryprzegrał do niego w pokera, a potem wstrzymał wypłatę czeku.Rinaldo czy Ronald może nie ma pozycji wświecie przestępczym, ale zrobił potworne rzeczy z moim samochodem.Kto może odgadnąć, czyjegowściekłość jest rzeczywiście wściekłością gangstera, autentyczną czy udawaną? Cantabile należy niewątpliwiedo tych dumnych i wrażliwych natur, przyczyniających zawsze mnóstwo kłopotów, ponieważ przejmują sięsprawami ducha, z których człowiek rozsądny niewiele sobie robi.Nie byłem na tyle oderwany od rzeczywistości, żeby nie zadać sobie pytania, czy przez człowiekarozsądnego rozumiem siebie.Po powrocie z banku zacząłem się golić i wtedy to spostrzegłem, że moja twarz,ukształtowana do wesołości, opierająca się na metafizycznej przesłance o powszechnej wzajemnej życzliwości,utwierdzona w przekonaniu, że pojawienie się człowieka na ziemi było ogólnie rzecz biorąc, faktempomyślnym więc że ta moja twarz, wypełniona przesłankami zaczerpniętymi z demokracji kapitalistycznej,jest teraz zgnębiona, odmieniona w zgryzocie, ponura, niemiła do golenia.Czy byłem tym wspomnianymwyżej człowiekiem rozsądnym?Dokonałem kilku obiektywnych operacji.Przeprowadziłem na sobie maleńką analizę ontogenetyczną ifilogenetyczną.Rekapitulując, rodzina nazywała się Cytryn i pochodziła z Kijowa.Nazwisko otrzymałoangielskie brzmienie na Ellis Island.Urodziłem się w Appleton w stanie Wisconsin; tam też urodził się Harry Houdini, z którym, jak mi sięzdaje, łączy mnie pewne pokrewieństwo.Dorastałem w polskim Chicago.Chodziłem do szkoły im.Chopina.�smy rok życia spędziłem na oddziale miejskiego sanatorium przeciwgruzliczego.Zacni ludzie ofiarowywalipacjentom sanatorium tony barwnych komiksów.Stosy ich leżały obok każdego łóżka.Dzieci śledziłyprzygody Chudego Jima i Booba McNutta.A ja poza tym czytałem dniem i nocą Biblię.Wolno nas byłoodwiedzać raz na tydzień.Rodzice przychodzili na zmianę, matka w starej sukni z zielonej serży, opiętej napiersiach, wielkooka, prostonosa, posiwiała od trosk głębokie emocje utrudniały jej oddychanie; ojciec,imigrant walczący zaciekle, przychodził z mroznego powietrza w marynarce przesiąkniętej dymemtytoniowym.Dzieci w nocy dostawały krwotoków, dławiły się krwią i umierały.Rano trzeba było stawić czołobiałej geometrii zasłanych łóżeczek.Nauczyłem się tu rozmyślać i sądzę, że moja choroba płuc przerodziła sięw zaburzenia emocjonalne, w których następstwie czułem się niekiedy i nadal czuję się zatruty gorliwością,nadmiarem tkliwych impulsów połączonych z gorączką i uderzającym mi do głowy entuzjazmem.Dziękigruzlicy łączyłem oddychanie z radością, dzięki mrokowi na sali łączyłem radość ze światłem i wreszcie dziękimojemu irracjonalizmowi dopatrywałem się związku między światłem na ścianach i światłem w moim wnętrzu.Stałem się chyba osobnikiem o mentalności członków Armii Zbawienia.Co więcej (konkludując), Ameryka tokraj o instynktach dydaktycznych i jej mieszkańcy wciąż ofiarowują jeden drugiemu swoje osobistedoświadczenia jako pożyteczną naukę, w nadziei, że ich podniosą na duchu i że im się przysłużą coś wrodzaju intensywnej kampanii reklamowej.Bywają chwile, w których objawia mi się to jako idealizm.Bywająinne chwile, kiedy widzę w tym czysty obłęd.Skoro wszyscy upierają się, żeby czynić dobrze, skąd bierze siętyle zła? Czy Humboldt nie to miał na myśli, nazywając mnie naiwniakiem? Wysublimowawszy w sobie wielerodzajów zła, biedaczysko umarł jako przykład, a jego spuścizna była pytaniem skierowanym do ogółu.Wielkim pytaniem o śmierć, w którym Walt Whitman widział pytanie nad pytaniami.W każdym razie nic mnie to nie obchodziło, jak wyglądam w lustrze.Dostrzegłem anielskie osadyzagęszczające się w obłudę, zwłaszcza koło ust.Wobec tego skończyłem się golić po omacku i otworzyłemoczy dopiero wtedy, kiedy zacząłem wkładać ubranie.Wybrałem spokojny garnitur i krawat.Nie chciałemprowokować Cantabilego rzucającym się w oczy wyglądem.Nie czekałem długo na windę.W moim domu skończyła się właśnie pora psów.W godzinachwyprowadzania psów na spacer sprawa jest beznadziejna.Trzeba piąć się po schodach.Wyszedłem do mojegopogruchotanego wozu, którego sama konserwacja kosztowała mnie półtora tysiąca dolarów rocznie.Ulicacuchnęła.Był to okres przed Bożym Narodzeniem, mroczny grudzień, i brązowe powietrze, bardziej gaz niżpowietrze, płynęło ponad jeziorem od strony wielkich kompleksów stalowni i rafinerii Południowego Chicago,Hammond i Gary w Indianie.Wsiadłem do samochodu i uruchomiłem silnik, włączyłem radio.Usłyszawszymuzykę żałowałem, że nie ma więcej guzików do naciśnięcia, bo jakoś mi nie wystarczała.W kulturalnymprogramie stacji FM nadawano wakacyjne koncerty Corellego, Bacha i Palestriny Musica Antiqua dyrygowane przez niedawno zmarłego Greenberga, z Cohenem grającym na viola da gamba i Levim przyklawikordzie.Grali wzniosłe i piękne kantaty na antycznych instrumentach.Gdy tymczasem ja usiłowałemdojrzeć cokolwiek przez szybę zdruzgotaną przez Cantabilego.Włożyłem nowe banknotypięćdziesięciodolarowe do kieszeni, obok okularów, portfela i chusteczki.Nie zdecydowałem jeszcze, w jakiejkolejności będę działał.Nigdy nie układam z góry takich rzeczy, tylko czekam, aż mi się same objawią, i naOuter Drive przyszło mi nagle do głowy, żeby wstąpić do Klubu Sportowego.Moja dusza znajdowała się wjednym ze swoich chicagowskich stanów.Jak mam określić to zjawisko? W takim stanie wciąż mi czegoś brak,serce wzbiera mi uczuciami, rozsadza mnie gorliwość.Odczuwająca cząstka duszy pragnie się wypowiedzieć.Pojawiają się pewne symptomy zatrucia kofeiną.Jednocześnie mam uczucie, że jestem narzędziemzewnętrznych mocy.Posługują się mną albo jako przykładem ludzkiego błądzenia, albo jako mglistązapowiedzią pożądanych zdarzeń w przyszłości.Jechałem dalej.Wody ogromnego, bladego jeziora uderzały obrzeg.Na wschodzie było białe syberyjskie niebo i McCormick Place, jak lotniskowiec przycumowany dobrzegu.Z trawy wyciekło życie.Miała swój zimowy brązowy kolor.Automobiliści doganiali mnie i jechaliobok, żeby rzucić okiem na mercedesa, tak nieprawdopodobnie okaleczonego.Chciałem w Klubie Sportowym porozmawiać z Vito Langobardim i dowiedzieć się, jakie jest jego zdanie jeżeli w ogóle ma jakieś zdanie o Rinaldo Cantabilem.Vito był grubą rybą w świecie przestępczym,kumplem zmarłego Murraya Wielbłąda i Battagliów.Często grywałem z nim w squasha, lubiłemLangobardiego.Bardzo go lubiłem i zdawało mi się, że on też mnie lubi.Był niezwykle ważną osobistościąświata przestępczego, stojącą tak wysoko w hierarchii, że wysubtelniał i stał się dżentelmenem, toteżrozmawialiśmy wyłącznie o butach i koszulach.Spośród członków klubu tylko my dwaj nosiliśmy koszuleszyte na miarę, z patką do przytrzymywania krawata pod kołnierzykiem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Deaver Jeffery Dar jezykow

Dave Duncan Dar Madrosci

James P. D Z nienaturalnych przyczyn

Alistair Maclean Szatanski Wirus (2)

Willocks Tim DwanaÂścioro z Paryża

Demond Bagley List Vivero (2)

Koontz Dean Grom (2)

Kaska Zariatyda Zapolska G

Maria Niklewiczowa Bajarka opowiada (2)