[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W przełamaniu obaw tubylców zupełnie nieoczekiwanie przyszedł z pomocą samozwańczy boy Wilmowskiego, oswobodzony z niewoli u piratów.Ain’u’Ku, czyli Słodki Kartofel, jak w języku Fuyughe[69] zwał się młody Mafulu, z zapałem opowiadał współziomkom o nadprzyrodzonej potędze swoich białych opiekunów.Wiara w czary i duchy była głęboko zakorzeniona wśród krajowców Nowej Gwinei, toteż wszędzie znajdował wielu chętnych słuchaczy.Dla nich było rzeczą oczywistą, że tylko czarownicy mogli bez walki zmusić piratów do oswobodzenia niewolników.Zapewne “biali masters” byli nawet duchami, skoro potrafili w czasie burzliwej nocy zjawić się niepostrzeżenie na statku pirackim i potem tak samo zniknąć, uprowadzając herszta.Według wierzeń zabobonnych krajowców, przyczyną wszystkich nieszczęść człowieka, chorób, a nawet śmierci zawsze były złe duchy oraz źli czarownicy.Dlatego też naiwny Ain’u’Ku przekonał ich wymowniej niż obietnice dobrego wynagrodzenia, że pod opieką przemożnych, dobrych białych duchów nic złego stać się im nie może.Dzięki jego paplaninie około stu Papuasów wyraziło chęć towarzyszenia wyprawie w drodze do stacji misyjnej na wyżynie Popole.Przysługa oddana przez Ain’u’Ku nie pozostała bez nagrody.Smuga mianował go boss-boyem, czyli kierownikiem tragarzy i pozwolił mu nosić karabin.Wprawdzie, nie chcąc ryzykować jakiegoś wypadku, nie dał mu nabojów, lecz mimo to Ain’u’Ku czuł się niezmiernie zaszczycony.Zaczął ślepo wykonywać wszelkie rozkazy białych masters, a czasem nawet przesadzał w gorliwości i posłuszeństwie.Tomek, rozmyślając o sytuacji wyprawy, rozchmurzył się wspomniawszy poczciwego boya.Dzięki jego życzliwej pomocy łatwiej będą mogli zyskać zaufanie innych plemion w głębi wyspy.Pokrzepiony na duchu, znów spojrzał w rozpłomienione niebo.Tarcza słoneczna już prawie całkowicie zniknęła za krawędzią wysokich gór.Czerwonawa łuna stała się znacznie bledsza.Ostatnie purpurowe promienie odbijały się na zachodzie od krańców ciemnych chmur, rzucając nikły odblask na wąską górską ścieżynę.Port Moresby, widoczny jeszcze w pełnym blasku dnia na wąskim skrawku płaskiego wybrzeża na południowym wschodzie, obecnie już zaginął w zamglonej dali.Jak zwykle w tych szerokościach geograficznych, wieczór zapadał nagle, prawie nie poprzedzony zmrokiem.– Tomku.! Tomku.! Wracaj na kolację.! – rozbrzmiało w tej chwili zwielokrotnione przez echo wołanie Sally.Dingo, który przywarował u stóp młodzieńca, zastrzygł uszami.Zaraz też zwinnym ruchem powstał na cztery łapy i szczeknął głucho, spoglądając na Tomka.Ten ocknął się z zadumy.Pogłaskał swego ulubieńca, po czym raźno odkrzyknął:– Już idę.!Powstał z głazu; poprzedzany przez Dinga pobiegł ścieżką w dół górskiego zbocza.Wkrótce znalazł się w kręgu rozbitych namiotów obozowiska.Jego towarzysze siedzieli naokoło ogniska, nad którym dymił kocioł z gorącą zupą.Tomek usiadł obok kapitana Nowickiego.– Gdzież to szanowny pan przebywał tak długo? – zagadnęła Sally, stawiając przed nim blaszany talerz napełniony zupą.– Byłem na wzgórzu.Podziwiałem wspaniały zachód słońca – wesoło odparł Tomek.– Purpurowy odblask sprawiał wrażenie, jakby olbrzymia łuna unosiła się nad zachodnią częścią wyspy.– Tylko patrzyć, jak zaczniesz gryzmolić wiersze – ironicznie zauważył kapitan Nowicki.– Skąd taki niedorzeczny wniosek?! – oburzył się Tomek.– Ano, brachu, najpierw człek staje się wrażliwy na piękno natury, potem ciężko wzdycha i spogląda ukradkiem na damę jak cielę na malowane wrota, a w końcu zaczyna gryzmolić wierszyki.Wszyscy zakochani młodzieńcy tak robią.– Czy pan naprawdę sądzi, że Tommy jest zakochany? – filuternie podchwyciła Sally.Tomek natychmiast pochylił się nad talerzem, by ukryć zmieszanie, a kapitan Nowicki ciągnął dalej:– A jakże, ale nie tylko on jeden został ugodzony przez Amora.Spostrzegłem, że pan James Balmore często wpatruje się w księżyc i potem zamyślony wpisuje coś do notesu.Balmore poczerwieniał i zakrztusił się gorącą zupą.Tomek tymczasem zdążył już ochłonąć z zakłopotania i rzekł:– Co do mnie, trafił pan jak kulą w plot, kapitanie! Nigdy w życiu nie napisałem ani jednej linijki wiersza!– To szkoda, brachu, wielka szkoda – odpowiedział Nowicki.– Miałyby twoje dzieci, co poczytać w przyszłości! Masz zręczną rękę do pisaniny.Sam z przyjemnością słuchałem twoich liścików, które smarowałeś do jednej australijskiej sikorki.Twoje raporty w dzienniku pokładowym również są bardzo składne.Niejeden mógłby się z nich dowiedzieć wielu ciekawych rzeczy o świecie.Moim zdaniem powinieneś wydać je drukiem.– Świetny pomysł, drogi panie kapitanie! – zawtórowała Sally.– Posiadam pokaźny zbiór listów, które Tommy pisał do mnie z wszystkich swoich wypraw [ Pobierz całość w formacie PDF ]