Znaszli ten kraj Zelenski Boy

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zapytany, jak on to robi, odpowiedział spokojnie: To bardzo proste; trzeba sobie wybrać na niebie gwiazdkę, patrzyć na nią przez brzeg kieliszka inalewać.Kiedy gwiazdka zniknie, to znaczy, że jest pełno. Jak wam się podoba ta astronomiaWojskiego ? Takich anegdot o Stasinku można by przytoczyć mnóstwo.Widzę go jeszcze, jak,obejmując rękami na plantach olbrzymi kasztan, woła na Janusza A., bratanka Deotymy: Janusz, trzymaj drzewko, bo się chwieje.(Spostrzegam, że w tych moich krakowskich wspomnieniach dużą stosunkowo rolę odgrywająspirytualia; ale o ile osobiście jestem raczej abstynentem, o tyle uznaję, że są w życiu narodówepoki, gdy słowo spirytus legitymuje się chlubnie swoim pierwotnym znaczeniem, którym jestnie co innego jak DUCH.)W klanie Przybysza Stasinek poznał się z Rudolfem Starzewskim; kiedy zawakowało w Czasie miejsce korektora, objął je; niebawem awansował na współpracownika pisma, z czegobył niezmiernie dumny.Bo Stasinek miał poczucie tradycji.To połączenie stylu Bodegi zestylem Czasu wydało bardzo zabawną mieszaninę: grymas krakowskiej celebry z podbitymokiem skończonego łazika.Stasinek stale miał na estradzie frak, ale zawsze ten frak robiłwrażenie, że go od trzech dni nie zdejmował.Coś niby Stanisław Tarnowski, który by się70przespał w rurze wodociągowej.To był nasz conf�rencier; i w ogóle osobliwością Balonika było, że wszyscy główni jegodziałacze wzięli się nie wiadomo skąd, rodzili się na miejscu, talenty ich były dla nich samychniespodzianką, odkryciem.Takim był Teofil Trzciński, nasza prymadonna.Bo Zielony Baloniknie wydał ani jednej kobiety.Mury nie chciały.Wanda się utopiła, Jadwiga wyszła z rozsądku zaJagiełłę; nie było tradycji.Podczas gdy w Warszawie Mery Mrozińska budziła perwersyjnedreszcze minodując Stefanię Boya, w Jamie Michalikowej utwór ten recytował jakże skromniesam autor.Teofil zatem to była nasza androgyne , mężczyzna i kobieta, uosobienie piosenki.Absolutnamuzykalność, miły głos, porywająca siła komiczna, zdolność imitatorska.Jednym z luksusównaszego życia jest, że w kraju, gdzie nie istniała piosenka, bez tradycji, bez wzorów w tej mierze,zjawił się ten fenomen, któremu równego nie spotkałem w świecie.Niezrównany odtwórca, przytym sam humorysta, obserwator.Ilekroć jestem na jakim obchodzie jubileuszowym, wstrzymujęsię, aby nie parsknąć śmiechem, gdy sobie przypomnę owego sepleniącego mówcę: W pracypirsy, w spocynku ostatni, dla podwładnych nie psełozony, ale najlepsy kulega, cy to wtowazystwie zalickowym, cy w towazystwie pogzebowym etc.Charakterystyczne jest, żeTrzciński wstydził się swego talentu, akcentował swą pozycję dystyngowanego amatora ,certował się, utrudniał, całą zaś ambicję kładł w to, aby wygłaszać nudne odczyty o Ibsenie.Działanie piosenki, i to w takim wykonaniu, było czymś piorunującym.Da się to porównaćjedynie z pierwszym zetknięciem się dzikich ludów z wodą ognistą.Znam to wrażenie, bo samgo doznałem, kiedym się zetknął pierwszy raz z piosenką w Paryżu.Zważmy, że w Polsce, wKrakowie zwłaszcza, użytek piosenki był czymś zupełnie nie znanym.Nie było żadnych formartystycznych życia zbiorowego.To uskrzydlenie myśli, sparzenie jej z melodią, budziło ekstazę.Władysław Leopold Jaworski, wrażliwy na dowcip, ale biorący wszystko filozoficznie, zwierzałsię Starzewskiemu, jak głęboko wstrząsnęła go piosenka w Baloniku , jako zupełnie dlań nowysposób manifestowania się inteligencji, coś niby śpiewany sylogizm, rytmiczne formuły myśli.Na tym filozoficznym gruncie zyskaliśmy w Jaworskim prawdziwego entuzjastę.Bo mieliśmy i wrogów.Jednym z najzaciętszych był Wilhelm Feldman, który zresztą nigdynie był na naszych wieczorach.Ten nie kapował absolutnie nic.On uznawał tylko jeden śmiech:k r w a w y; jedną tylko jego funkcję: protest społeczny.Nie znajdując tego w Baloniku , karciłnas.Nie rozumiał innych wartości śmiechu; nie rozumiał zwłaszcza, że to była zabawa artystówmiędzy sobą, w szczupłym kółku, i że nie mogliśmy protestu przeciw krzywdom społecznymzakładać na ręce Axenta czy Wyczółkowskiego, boby nie wiedzieli, co z nim począć.Piosenka miała jeden magiczny skutek: im była udatniejsza, tym więcej wykwitało na stołachflaszek szampana.Można by przypuszczać, że rzeczy martwe mają swoją inteligencję i że tedostojne butelki wiedziały, kiedy warto się pojawić.Czasami tłoczyły się gromadnie.Jakimcudem się to działo w tym ubożuchnym Krakowie, sam nie wiem, ale po szopkach zwłaszczażłopało się szampan jak wodę.Ziściła się Pieśń szampańska Edwarda Leszczyńskiego, wieszczozrodzona o wiele wcześniej, przy stoliku malarskim, który wówczas nie znał jeszcze innegonapoju oprócz wiśniówki:Oto jest pieśń, co się śmieje,oto jest pieśń wyuzdana;rodzi się, nim kogut pieje,noc w noc, z wystrzałów szampana.I tańczy w bachicznym szale,i tańcząc gwiazdami brzęczy;71z nogi jej w tańca zapale,opadła podwiązka z tęczy.Kochany Edzio Leszczyński! Figura jakby żywcem przeniesiona z epoki Musseta czy TeofilaGautier.Najleniwszy z poetów, o którego duszę walczyły z poezją fortepian, papieros i filozofiaścisła, destylowana zresztą raczej w dym i marzenie.Jego Kabaret szalony, wiersz napisany doobrazu Sichulskiego (malowanego na niezagruntowanym prześcieradle), jest jedną znajładniejszych pamiątek owych lat balonikowych.Mój Boże! Dwadzieścia pięć lat minęło od tych czasów, a wspomnienie ich zostało wuczestnikach jakże żywe! Dotąd dostaję z Kowna listy od prof.Herbaczewskiego, w których naszJózef Albin komentuje swoje występy, niepokojące wówczas nawet nas swoim kopro-mistycyzmem.Herbaczewski uważa, że przed laty nie został zrozumiany, że był prorokiemf u t u r y z m u literatury, a zwłaszcza prozy polskiej.Na poparcie swoich rewindykacji przytaczataki swój wiersz:Z ponuro-łojowych łąkwychodzą tanie nimfyi wśród ojojowych mąkrzucają brzanie tynfy.Kończy zaś swój długi list słowami: Kończąc moją proklamację, pozwalam sobie prosić was, polscy koledzy, abyście mnie nieodsądzili od czci i wiary za to, że jestem pokłócony (zresztą b.serdecznie, mam nadziejęchwilowo) z politykami Wolnej Polski! Pamiętajcie, że chcę być waszym serdecznymprzyjacielem, i jednego tylko pragnę, aby wszystkie narody nauczyły się największej sztuki sztuki wzajemnego przebaczania!.Upewniam was, koledzy, że w �Zielonym Baloniku� (gdybydziś istniał) Polacy z Litwinami prędzej by się pogodzili aniżeli dziś przy zielonym stoliku.Awięc niech żyje tradycja krakowskiego �Zielonego Balonika�!Pewno, żeby się pogodzili! Może by się znów pokłócili na drugi dzień, ale za to już Baloniknie odpowiada.Nie takie rozdzwięki tam się załatwiało.Było to niby święto saturnaliów: co ktomiał na wątrobie przeciw drugiemu, mówił mu w żywe oczy.Opowiadałem gdzie indziej oprzyjęciu Jana w dwóch osobach Styki.8 Młodzi uczniowie gadali swemu profesorowiStanisławskiemu najcięższe rzeczy, co mu sprawiało perwersyjną radość.Bo może tajemnymcierpieniem Stanisławskiego było to, że nigdy nie spotykał oporu, wszyscy się go bali.Tutajłykał wymyślania, zarzuty, obelgi niemal, z rozkoszą.I w ogóle nikt tak się nie umiałrozkoszować atmosferą Balonika jak Stanisławski [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Ossendowski A. F. Przez kraj... (2)

Ossendowski A. F. Przez kraj

Żeleński Tadeusz Molier

Żeleński Boy Tadeusz Słówka

Arystoteles Polityka

Smith Lisa Jane Pamiętniki Wampirów 06 Dusze cieni (bez korekty)

Hugh Lofting Poczta Doktora Dolittle

Dav

Kass Fleisher The Bear River Massacre and the Making of History (2004)