[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W środku wąskiego pokoju z mikroskopijnym okienkiem siedział na łóżku starszymężczyzna.Miał około siedemdziesięciu pięciu lat, lekką szczecinę siwego, nieogolonegozarostu i rzadkie włosy.Spod brwi, z głęboko osadzonych oczodołów spoglądały na mniegroz
ne, granatowe oczy.Zapadłe policzki i chuda szyja dopełniały obrazu ascety.Byłszczupły i wysoki, ubrany w czarne spodnie wpuszczone w wysokie brązowe buty ze skóry ibiałą luz
ną koszulę z płótna przewiązaną w pasie grubym sznurem.Przed nim na stole leżałaotwarta stara księga.Nad łóżkiem w prostej ramce wisiało zdjęcie jakiejś uśmiechniętejkobiety trzymającej na ręce dziewczynkę z ogromną kokardą we włosach.Rysy twarzydziewczynki były nieco podobne do ascety.Na półce zauważyłem książkę teologiczną wjęzyku angielskim ze specyficzną zakładką.- Pan walczył na Krecie? - zapytałem mnicha po niemiecku.Jego oczy przypominały teraz głębinę lodowatego oceanu.Wciąż jednak milczał.- Biała tkanina szerokości trzydziestu trzech milimetrów z wyhaftowanym złotożółtąnicią napisem  Kreta , obramowanym stylizowanymi liśćmi akantu - z pamięciprzywoływałem opis pamiątkowej odznaki przyznawanej niemieckim spadochroniarzom zaudział w walkach na Krecie w maju 1941 roku.- Wzdłuż krawędzi opaski bordiura w kolorzejak napis.- I co z tego? - słowa mnicha przypominały skrzypienie.Chyba bardzo dawno niemówił po niemiecku.- Nic - wzruszyłem ramionami.- Ciekawe, skąd pan to ma?- Znalazłem.- Myślę, że niemiecki spadochroniarz nie zgubiłby takiej pamiątki.- Pan zdaje się zabłądził.- asceta wstał i zrobił ruch, jakby chciał zamknąć drzwiprzed mym nosem.- W Bodrum słyszałem ciekawą legendę o rybaku-mnichu - szybko powiedziałem.Za plecami usłyszałem czyjeś ciche kroki.To szedł przełożony klasztoru.Ascetycznymnich szybko coś powiedział do niego i tamten zszedł na dół.- Teraz jest pan moim gościem, ale i więz
niem - na twarzy ascety pojawił się cieńuśmiechu.- Wycieczka odjechała i nie ma pan jak wrócić do hotelu.Proszę - gestem zaprosiłmnie do celi.Usiadłem na brzeżku twardego łóżka.- Pan jest Słowianinem - stwierdził mnich.- A pan niemieckim spadochroniarzem - odparłem.- Czyżby w czasie wojny pilniestudiował pan prace o wyższości ras i rozpoznaje pan Słowian.- W dzieciństwie mieszkałem w Gdańsku.Na podwórku miałem kolegę Polaka.Copana tak zainteresowało w Bodrum?- Pewne malowidło.- Kto pana tutaj przysłał?- Nie uwierzy pan w moją historię - zacząłem opowieść.Wpierw przedstawiłem się i streściłem moje dotychczasowe przygody na tropieCassidy ego.- Jest pan policjantem? - wypytywał mnich.- Nie, ale pracuję dla tych lepszych przeciw złym.- Czemu mam panu wierzyć?Nie wiedziałem, co odpowiedzieć.Mnich gestem zaprosił mnie na zewnątrz.Naurwisku wiatr wiał chłodząc twarz mimo świecącego słońca na bezchmurnym niebie.Zrobiłomi się zimno, więc wyjąłem z plecaka bluzę.Mojemu towarzyszowi najwyraz
niej chłód niedoskwierał.Prowadził mnie drogą z klasztoru w dół.W pewnym momencie skręcił w gajoliwny, w lewo.Szliśmy teraz trawersując zbocze wzgórza klasztornego.Doszliśmy do końcaniewidocznej w trawie ścieżki na nawis skalny.Pode mną o skały z hukiem rozbijały sięciemnogranatowe fale i krążyły mewy w poszukiwaniu żeru.Niemiec usiadł na brzegu,opierając ręce na kolanach podkulonych pod brodę.Przypominał w tej chwili romantycznegobohatera, który wybrał samotnię klasztoru zamiast życia bez ukochanej kobiety.Usiadłemobok niego trzymając się przezornie z dala od krawędzi skały.ROZDZIAA
PI
TYPOZ
CIG ZA PIRATEM DROGOWYM " WYPADEK NA MOZ
CIE" KRYSEK RATUJE DZIEWCZYNK
" WIDOK NA POCI
GZE ZA
OMEM " ODPRAWA PRZED  RAJDEM A
YNY " KIEDYWRÓC
DYREKTORKI LICEUM?W oddali wśród mgieł było słychać klengor żurawi, a ptaki witały nowy dzieńszalonym świergotem.W tej symfonii nie przeszkadzał im nawet warkot naszychsamochodów.Pan Jerzy przecierał zmęczone oczy.Krysek uśmiechał się do swoich myśli, alena jego nieoogolonej twarzy także było widać, że nie czuje się zbyt pewnie i ma wielką ochotęna kawę.- No, nie! - zaprotestował pan Jerzy na widok wysiadającego z dodge a Olbrzyma zwiatrówką w dłoni.- Obędziemy się bez takich urządzeń.Bardzo proszę, redaktorze, nich panto schowa.- Tamten będzie się tłumaczył, że widział uzbrojonego człowieka i dlatego niezatrzymał się, ze strachu - Krysek spokojnie położył dłoń na ramieniu Olbrzyma.Dziennikarz zrezygnowany wrzucił broń do szoferki i podparł się w pasie rękomaoczekując, co wymyślimy.Ryk motoru narastał z każdą chwilą.Pan Jerzy przytknął do okaokular kamery mieszcząej się w jego dłoni.Stał na środku drogi.Krysek stał oparty o maskęswojego audi, a Olbrzym stanął jedną nogą na progu szoferki swojej machiny.Nisko zawieszony czerwony potwór z włączonymi światłami halogenowymi mknąłwprost na nas [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

nvs.xlx.pl