[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niedługo zatarasują całą drogę.Z tyłu krzyk.Głos pogoni.Ihuarraquax rży.Ciri odbiera jego sygnał.Rozumie znaczenie.Przywiera do szyi Kelpie.Nie musi jejpopędzać.Z
cigana strachem klacz leci karkołomnym cwałem.Znowu sygnał od jednorożca, wyraz
niejszy, wdzierający się do mózgu.To polecenie, rozkaz wręcz.Skacz, Gwiazdooka.Musisz skoczyć.W inne miejsce, w inny czas.Ciri nie rozumie, ale stara się zrozumieć.Bardzo stara się zrozumieć, koncentruje się, koncentruje takmocno, że krew szumi i tętni w uszach.Błyskawica.A po niej nagła ciemność, ciemność miękka i czarna, czarna czernią, której nie rozjaśnia nic.W uszach szum.* * *90Na twarzy wiatr.Chłodny wiatr.Kropelki deszczu.W nozdrzach zapach sosny.Kelpie brykała, parskała, tupie.Szyję ma mokrą i gorącą.Błyskawica.Krótko po niej grom.W świetle Ciri widzi Ihuarraquaxa potrząsającego łbem i rogiem, ostrogrzebiącego ziemię kopytem.- Koniku?Jestem tutaj, Gwiazdooka.Niebo pełne jest gwiazd.Pełne konstelacji.Smok.Zimowa panna.Siedem Kóz.Dzban.A nad samym niemal horyzontem - Oko.- Udało się - westchnęła.- Udało się nam, Koniku.To jest mój świat!Jego sygnał był tak wyraz
ny, że Ciri zrozumie wszystko.Nie, Gwiazdooka.Uciekliśmy z tamtego.Ale to wciąż nie to miejsce, nie ten czas.Jeszcze wiele przed nami.- Nie zostawiaj mnie samej.Nie zostawię.Mam wobec ciebie dług.Muszę go spłacić.Do końca.* * *Wraz ze zrywającym się wiatrem niebo ciemnieje od zachodu, napływające falami chmury po kolei gasząkonstelacje.Gaśnie smok, gaśnie Zimowa Panna, Siedem Kóz, Dzban.Gaśnie oko, świecące najsilniej inajdłużej.Nieboskłon wzdłuż horyzontu rozbłysnął krótkotrwałą jasnością błyskawicy.Grom przetoczył się z głuchymhurkotem.Wichura wzmogła się raptownie, sypnęła w oczy kurzem i suchym liściem.Jednorożec zarżał, wysłał mentalny sygnał.Nie ma czasu do stracenia.Jedyna nasza nadzieja w szybkiej ucieczce.We właściwe miejsce, właściwy czas.Spieszmy się, Gwiazdooka.Jestem Panią Z
wiatów.Jestem Starszą Krwią.Jestem z krwi Lary Dorren, córki Shiadhal.Ihuarraquax zarżał, ponaglił.Kelpie zawtórowała przeciągłym prychnięciem.Ciri naciągnęła rękawice.- Jestem gotowa - powiedziała.Szum w uszach.Błysk i jasność.A potem ciemność.91Proces, wyrok i egzekucję Joachima de Wetta większość historyków zwykła przypisywać gwałtownej,okrutnej i tyrańskiej naturze cesarza Emhyra, nie brak też - zwłaszcza u autorów z ciągotami dobeletrystyki - aluzyjnych hipotez o zemście i porachunkach najzupełniej prywatnych.Najwyższy czaspowiedzieć prawdę - prawdę, która jest dla każdego uważnego badacza bardziej niż oczywista.Diuk deWett dowodził grupą "Verden" w sposób, dla którego określenie "nieudolny" jest wybitnie za delikatne.Mając przeciw sobie dwakroć słabsze siły, ociągał się z ofensywą na północ, a całą aktywność obróciłna walkę z verdeńskimi gerylasami.Grupa "Verden" dopuszczała się wobec ludności niesłychanychokrucieństw.Skutek był łatwy do przewidzenia i nieunikniony: jeżeli w zimie siły insurgentów liczono naniecałe pół tysiąca ludzi, to wiosną powstał cały niemal kraj.Oddanego Cesarstwu króla Ervyllazgładzono, a na czele powstania stanął jego syn, królewicz Kistrin, sympatyzujący z Nordlingami.Mającna flance desanty piratów z Skellige, od czoła ofensywę Nordlingów z Cidaris, a na tyłach rebelię, deWett zaplątał się w bezładne walki, ponosząc klęskę za klęską.Tym samym opóz
niał ofensywę GrupyArmii "Z
rodek" - miast, jak ustalono, wiązać skrzydło Nordlingów, grupa "Verden" wiązała MennoCoehoorna.Nordlingowie natychmiast wykorzystali sytuację i przeszli do kontruderzenia, rozrywającpierścień wokół Mayeny i Mariboru, niwecząc szanse na szybkie powtórne zdobycie tych ważnych fortec.Nieudolność i głupota de Wetta miały też znaczenie psychologiczne.Prysł mit o niezwyciężonymNilfgaardzie.Do armii Nordlingów zaczęli setkami napływać ochotnicy.Restif de MontholonWojny Północne, mity, kłamstwa, półprawdyROZDZIAA
SZÓSTYJarre, co tu dużo gadać, byÅ‚ bardzo rozczarowany.Wychowane w Å›wiÄ…tyni i jego wÅ‚asna otwarta naturasprawiaÅ‚y, że wierzyÅ‚ w ludzi, w ich dobroć, życzliwość i bezinteresowność.Z wiary tej nie zostaÅ‚o wiele [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

nvs.xlx.pl