[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Coś jednak nie szło jak powinno.Owszem, mgła uformowała się w samym środkużywego oktogramu, ale falowała i kłębiła się zamiast ogniskować w wyraz
ny kształt. Więcej mocy!  zawołał Albert. Dajcie więcej mocy!Jakaś postać pojawiła się nagle wśród dymu: w czarnej szacie i z jaśniejącym mie-czem w ręku.Albert zaklął, gdy na moment dostrzegł bladą twarz pod kapturem: niebyła dostatecznie blada. Nie!  wrzasnął, wskoczył do oktogramu i zaczął odpychać migotliwy kształt. Nie ty, nie ty.Zaś w dalekim Tsorcie Ysabell zapomniała, że jest damą, zacisnęła pięść, przymknęłaoczy i trafiła Morta prosto w szczękę.Z
wiat wokół niej eksplodował.W kuchni Najlepszych %7łeberek Hargi patelnia upadła na posadzkę, a przestraszone157koty rzuciły się do drzwi.W głównym holu Niewidocznego Uniwersytetu wszystko wydarzyło się jednocze-śnie.*Straszliwa energia, jaką magowie oddziaływali na krainę cieni, znalazła nagle obiekt.Niby oporny korek z flaszki, niby kropla ostrego keczupu z przechylonej butelki Nie-skończoności, Z
mierć wylądował pośrodku oktogramu i zaklął.Albert zbyt póz
no zdał sobie sprawę, że znajduje się wewnątrz czarodziejskiej figury.Skoczył do brzegu, jednak kościste palce schwyciły go za kraj szaty.Ci magowie, którzy wciąż jeszcze stali na nogach i byli przytomni, z pewnym zdzi-wieniem zauważyli, że Z
mierć ma na sobie fartuch i trzyma w ręku małego kotka. Dlaczego musiałeś WSZYSTKO ZEPSU
? Wszystko zepsuć? A widziałeś, co narobił ten chłopak?  burknął Albert, nadalpróbując wydostać się na zewnątrz pierścienia.Z
mierć podniósł czaszkę i wciągnął powietrze.Dz
więk przeszył inne odgłosy w holu i zmusił je do zamilknięcia.Był to dz
więk, jaki słyszy się na mrocznych granicach snów, dz
więk, od którego czło-wiek budzi się mokry z przerażenia.Był obwąchiwaniem drzwi grozy.Był jak sapaniejeża, ale takiego, który wyskakuje z przydrożnych rowów i miażdży ciężarówki.Był togłos, którego nikt nie chciałby usłyszeć po raz drugi; nie chciałby usłyszeć nawet po razpierwszy.Z
mierć wyprostował się wolno.CZY TAK ODPA
ACA MI ZA DOBRO
? KRADNIE MI CÓRK
, OBRA%7Å‚A MOJE-GO SA
UG
I DLA OSOBISTEGO KAPRYSU NARA%7Å‚A SAM
OSNOW
RZECZY-WISTOZ
CI? OCH, GA
UPI, GA
UPI! ZA DA
UGO JU%7Å‚ BYA
EM GA
UPI! Panie, gdybyś był tak dobry i zechciał puścić mój płaszcz. poprosił Albert.Magowie zauważyli, że w jego głosie zabrzmiała błagalna nuta, której tam wcześniej niebyło.Z
mierć nie zwracał na niego uwagi.Ze stukiem pstryknął palcami i fartuch na jegobiodrach wybuchnął płomieniem.Kociaka jednak bardzo delikatnie postawił na podło-dze i odsunął stopą na bok.CZY NIE DAA
EM MU WSPANIAA
YCH MO%7Å‚LIWOZ
CI? Tak, panie, ale teraz, kiedy już zrozumiałeś.PRAKTYKI? PERSPEKTYWY KARIERY? MO%7łLIWOZ
CI AWANSU? PEWNOZ
CIZATRUDNIENIA? Istotnie, ale gdybyś zechciał puścić.Zmiana w głosie Alberta była całkowita.Trąby rozkazu zmieniły się w piszczałki*Nie jest to całkiem precyzyjne stwierdzenie.Filozofowie zgadzają się w zasadzie, że najkrótszy okres,w którym może się zdarzyć wszystko, to tysiąc miliardów lat.158prośby.Był wyraz
nie przerażony, zdołał jednak pochwycić spojrzenie Rincewinda. Moja laska!  syknął. Rzuć mi laskę! Dopóki stoi wewnątrz kręgu, nie jest nie-zwyciężony! Podaj mi laskę, a zdołam się wyrwać! Słucham?  spytał Rincewind.OCH, MOJA TO WINA, %7łE PODDAA
EM SI
SA
ABOZ
CIOM TEGO, CO Z BRAKULEPSZEGO SA
OWA NAZW
CIAA
EM! Moja laska, idioto! Daj laskę!  bełkotał Albert. Słucham?SA
USZNIE UCZYNIA
EZ
, SA
UGO, %7Å‚E PRZYWOA
AA
EZ
MNIE DO ROZS
DKU,rzekł Z
mierć.NIE TRA
MY CZASU. Moja la.!Nastąpiła implozja i gwałtowny podmuch.Płomyki świec na moment wyciągnęły sięniby ogniste linie, po czym zgasły.Minęło nieco czasu.Gdzieś znad podłogi rozległ się głos kwestora: To bardzo brzydko, Rincewindzie.Jak mogłeś w takiej chwili zgubić jego laskę?Przypomnij mi kiedyś, żebym cię surowo ukarał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

nvs.xlx.pl