[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W tym więc, o czym tu mowa, nie wyrażamy tej myśli, żedusza czuje jakby poznawała przedmioty w jasnym oświetleniu albo stworzenia w Bogu, lecztę, że w tym posiadaniu odczuwa ona, iż dla niej wszystkie rzeczy są Bogiem (21).Nieznaczy to, że dusza w tym czasie, poznając tak wzniosie Boga, widzi Go już jasno w istocie,gdyż jest to tylko hojne i obfite udzielane się jej Boga, przebłysk tego, czym On jest sam wsobie.I w tym właśnie dusza odczuwa całe to dobro wszystkich rzeczy, jakie teraz będziemyobjaśniali.Mówi więc dusza:Mój Ukochany jest jak gór wyżyny.6.Góry są wysokie, potężne, rozległe, majestatyczne, piękne, pełne kwiatów i woni.Tymigórami jest dla mnie mój Umiłowany.Jak.samotne doliny wśród gajów tonące.7.Doliny samotne są spokojne, pełne czaru i świeżości, cieniste, obfite w słodkie wody.Różnorodnością swych gaików, miłym śpiewem ptasząt, sprawiają wytchnienie i rozkoszzmysłom, dają odświeżenie i odpocznienie w swej samotności i ciszy.Tymi dolinami jest dlamnie mój Umiłowany.Wyspy osobliwe (22).8.Osobliwe wyspy są oblane wodami, a wznosząc się wśród morskich przestrzeni, sąoddalone i obce szlakom ludzkim.Rodzą się na nich i wyrastają twory zupełnie inne niż na lądzie, które osobliwymi kształtami i właściwościami budzą ciekawość i zdumienie u tych, coje oglądają.Z powodu więc tych wielkich i zdumiewających nowości oraz osobliwychpoznań, zupełnie odmiennych od zwykłego poznania, jakie widzi dusza w Bogu, nazywa Gowyspami osobliwymi.Osobliwym bowiem nazywają kogoś dla jednego z dwu powodów: dlatego, że stroni od ludzi,albo że się wybija ponad innych i wyodrębnia swymi czynami i dziełami.Dla tych dwóchprzyczyn nazywa również dusza swego Boga osobliwym.Bo nie tylko jest On osobliwościąwysp nigdy nie widzianych, lecz również drogi, zamiary i czyny Jego pełne są osobliwości inowości oraz dziwne dla ludzi.I nie jest to nadzwyczajne, że Bóg dla ludzi, którzy Go nigdy nie widzieli, jest osobliwy, gdyżsami święci aniołowie i dusze, które Go widzą, nie mogą Go pojąć i nigdy całkowicie Go niepojmą.I aż do ostatniego dnia sądu będą oglądali w Nim tak niepojęte głębie Jego wyroków,co do dzieł Jego miłosierdzia i sprawiedliwości, że zawsze będą one dla nich nowe i corazbardziej zdumiewające.Nie tylko więc ludzie, lecz i aniołowie mogą Go nazywać wyspamiosobliwymi, bo tylko dla samego siebie nie jest On osobliwy ani nowy.Jak potoki rozgłośnie szumiące.9.Potoki mają trzy właściwości.Pierwsza, że wszystko, co spotykają na swej drodze,zalewają i zatapiają; druga, że zapełniają swymi wodami wszystkie niże i zagłębienia; trzecia,że tak szumią, iż pochłaniają i zagłuszają wszelkie inne głosy.A ponieważ w tymzjednoczeniu z Bogiem dusza w sposób smakowity odczuwa w Nim te trzy właściwości,nazywa Umiłowanego potokami szumiącymi.Co do pierwszej właściwości, dusza czuje się w tym wypadku jakby zalana potokiem duchaBożego i porwana z taką siłą, iż zdaje się jej, że wszystkie rzeki świata ją zalewają.Widziwówczas zatopione wszystkie swe czynności i namiętności, w których przedtem żyła.A chociaż to odbywa się z taką siłą, nie sprawia jednak męczarni, gdyż rzeki te, to rzekipokoju, jak to tłumaczy Bóg przez Izajasza, mówiąc o tym zalaniu duszy: Ecce ego declinabosuper eam quasi fluvium pacis, et quasi torrentem inundantem gloriom (66, 12), tj.słuchajcie ipojmujcie, że obrócę i zleję na nią, tj.na duszę, jakby rzekę pokoju i jakby strumieńzalewający chwałą.I ten zalew Boży, który Bóg sprowadza na duszę jakby rzeki szumiące,napełnia ją chwałą i spokojem.Co do drugiej właściwości, jaką dusza odczuwa, to zalewają te Boże wody wówczas nizinypokory duszy i zapełniają puste miejsca jej pożądań, jak o tym mówi św.Aukasz: Exaltavithumiles.Esurientes implevit bonis; Wywyższył pokornych, łaknących napełnił dobrami" (Ak1, 52). Trzecia właściwość, jaką odczuwa dusza w tych szumiących rzekach swego Umiłowanego,jest to szum i głos duchowy ponad wszelkie inne dzwięki i głosy, zagłuszający wszelkie inne.Jego brzmienie przewyższa wszelkie inne głosy na świecie.Dla lepszego wyjaśnieniazatrzymamy się tu chwilę.10.Ten głos, czyli rozgłośny szum potoków, o których tu mówi dusza, jest to zalew takobfity, że napełnia ją wszelkimi dobrami, a potęga Jego, która nią owłada, jest tak wielka, żezdaje się jej być nie tylko szumem rzek, lecz potężnym hukiem grzmotu.Głos ten jestduchowy i nie ma w sobie odgłosu słyszanego w naturze ani jego przerazliwości i ogłuszenia,lecz jest pełen majestatu, siły i potęgi, rozkoszy i chwały.Jest to jakby jakiś bezmiernywewnętrzny szum i odgłos odziewający duszę mocą i odwagą [ Pobierz całość w formacie PDF ]