[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. To bardzo ciekawe spotkanie, nie sądzicie? Tyle lat.Nie powiedziałaś ani słowa. Tomasz mówi teraz tylko do żony. To ty obiecywałeś szczerość!  Marta odrzuca włosy do tyłu, jest silna. I dotrzymałem słowa. A ona?  Ten ruch ręki w stronę łóżka, za którym nie idzie wzrok! Iwona jest nieistotna! To było dawno.Kochałem cię i nie chciałem cię stracić!Iwona wyjechała.Przeszłość nie mogła być tak ważna, żeby niszczyła teraz
niejszość!Byłem lojalny wobec ciebie.Zawsze.To ty byłaś nieuczciwa. Słucham? Wiedziałaś.Ale nie zapytałaś mnie nigdy.A ja się starałem przez te wszystkielata, bo nie chciałem cię ranić żadnymi nieistotnymi dla nas wyznaniami o przeszłości.I tylko tobie to ciążyło, Marto.254 Ty chyba żartujesz?  W głosie Marty jest jad. Ja? Ja jestem winna? Niewiem, czy cię dobrze rozumiem. Marta widzi, że Iwona chce coś powiedzieć,więc zwraca ku niej niedobrą twarz. Nie, nie, ty nic nie mów, tak ładnie mówisz, żezapomnielibyśmy może, o czym mówimy. Odwraca się do męża. Więc ja jestemwinna? Wiedziałaś i nigdy nie zapytałaś.Miałaś dużą przewagę, Marto.Szczerość, to nasłączyło? A
ączyło?  Marta jest przestraszona. Starałem się przez te wszystkie lata udowodnić ci..że potrafisz o niej zapomnieć? Nigdy mnie nie zapamiętał. Nie widzą jej, Iwony, naprawdę jej nie widzą.Nie można zapomnieć kogoś, kogo się nie zapamiętało. Iwona jest naprawdę teraz nieistotna, Marto.Chodzi o nas.Nie, to nieprawda, Marta patrzy na kolorową pościel i znowu widzi tam Iwonę, choćjakby jej nie było.255 Jak ty śmiesz?  Z Marty wylewa się złość. Jak śmiesz tu przychodzić imówić, że ona jest nieistotna.%7łe to był błąd.Ty męski gnoju.ty! Jak możesz przyniej tak mówić? Ona.nie zasługuje, żeby tak ją traktować!.Gdyby nie ona. Dajcie mi, do cholery, spokój!  Iwona zbiera siły, żeby się przedrzeć przez tenmur. Szanuję i podziwiam Iwonę.Ale kocham ciebie, Marto, nie chcę cię stracić.Onao tym wie.Nie zadowolę was obu.Wybrałem.Boję się, że nie zadowolę ciebie, Marto,nigdy.Ani z Iwoną, ani bez Iwony.Myślałem, że coś się zmieniło.Szczególnie ostatnio.Nie muszę ci się zwierzać z naszej rozmowy. Tomek wytrzymuje spojrzenie Marty,a potem podchodzi do łóżka Iwony i bierze ją za rękę.Całuje wątłą dłoń. Dziękujęci za wszystko.Dziękuję ci.Do zobaczenia. Wychodzisz?  Marta staje w drzwiach, rozkłada ramiona. Nie wyjdziesz wten sposób!Tomka uderzają w plecy słabe słowa Iwony: Marta! Pozwól mu odejść!Tomek dotyka ramienia Marty, łagodnie ją odsuwa.Jest tylko smutny.256 Zobaczymy się w domu.Może wtedy będziemy mogli porozmawiać.Chyba naj-wyższy czas. Palant z ciebie, ot co!  Marta się odsuwa, robi mu miejsce, Tomek wychodzi,a Marta gwałtownym ruchem zatrzaskuje za nim drzwi. Ten palant jest twoim mężem. Iwona jest rozgniewana na Martę. No i co z tego? %7łałuję, że nie wybrał mnie. Iwona podnosi się na łokciu z wysiłkiem. Nie-stety, nie wybrał mnie.Ty uczepisz się wszystkiego, żeby tylko twoje widzenie światasię sprawdziło.Nie słyszysz, co on mówi, ponieważ tak naprawdę gówno cię to obcho-dzi.Marta zbliża się powoli do jej łóżka. Wiesz, że to najgorsze świństwo, w jakim uczestniczyłam! Wtedy kiedy broniłamciebie. Ja nie potrzebuję obrony, Marto. Iwona jest rozżalona. Już nie.Wiemy,jak było.Przepraszam, że tak się stało.Ale wyjechałam.Wyjechałam od razu, kiedy257zrozumiałam, że on mnie nie chce. Płacze. Czego jeszcze ode mnie chcecie!Przecież wyjechałam! Wyjechałam, wyjechałam, dajcie mi już wszyscy spokój.Iwona łka, niezdarnie ociera oczy, odwraca się tyłem do świata i do Marty, naciągakolorową poszewkę na siebie.Schowa się i nikt jej nie znajdzie.Marta patrzy na nią z niepokojem, chwilę trwa nieruchomo przy drzwiach.Nie sły-chać żadnych kroków.Potem wolno podchodzi do łóżka. Iwona?Ale Iwona nie odpowiada.Marta nachyla się niżej, odsuwa kołdrę. Iwona?! Nie mieszajcie mnie do waszych spraw, proszę.Już nie.Marta zrywa kołdrę z Iwony. Patrz na mnie!I Iwona patrzy na nią.Podnosi się, ma jeszcze wilgotne rzęsy, ale jej oczy patrząostro i wyraz
nie. Nie dość ci, że wyjechaÅ‚am?I Marta rozumie to cholerne poÅ›wiecenie i nie godzi siÄ™ z nim.258 Znowu rosnÄ… ci skrzydÅ‚a? Ty idiotko!  Już bez Å›ladu pÅ‚aczu. Nie zrobiÅ‚am tego dla ciebie! ZrobiÅ‚amto dla siebie! ChcÄ™ zostać sama, zostaw mnie!I Marta musi siÄ™ odwrócić i odejść, bo koÅ‚dra jest szczelnie przed niÄ… zamkniÄ™ta ijuż nic nie da siÄ™ powiedzieć.WIECZÓRMarta nachyla siÄ™ nad Å›piÄ…cÄ… IwonÄ…, wkÅ‚ada do wazonika bukiecik kwiatów, cichopodchodzi do umywalni, pilnuje, żeby woda wlewaÅ‚a siÄ™ po Å›ciankach naczynia.Wlustrze widzi bladÄ… twarz.Czepek pielÄ™gniarski uciska jej skronie.Marta zakrÄ™ca ku-rek i wyjmuje z niego dwie szpilki.PotrzÄ…sa gÅ‚owÄ… i wÅ‚osy rozsypujÄ… siÄ™ w nieÅ‚adzie.Podnosi rÄ™kÄ™ i wprawnym gestem zarzuca je do tyÅ‚u, bÅ‚yszczy perÅ‚owo-biaÅ‚y lakier nadrobnych paznokciach.Marta delikatnie stawia dzbanuszek na szafce.Obrusik znówspÅ‚ywa prawie do ziemi, ale nie przeszkadza w porannym myciu podÅ‚ogi.260 Z
pimy sobie? Bardzo dobrze.Sen jest potrzebny. Marta nie mówi tegogłośno, ale czas na wzięcie lekarstw.Iwona się przeciąga. Sen jest zdrowy.Marta nachyla się nad nią, podciąga ją za ramiona, uklepuje poduszkę. Poprawimy zaraz poduszki, będzie nam się lepiej leżało. Głos Marty jestprofesjonalny, ciepły. Zmienimy pościel.Iwona opada ciężko na łóżko. O, już jest lepiej.Czy nam wygodnie? Na pewno jest nam dużo wygodniej.Na prześcieradle zaplątały się cholerne okruszki.Jeden ruch ręki i prześcieradłoznów jest gotowe na przyjęcie bezbronnego ciała. Dlaczego znowu zaczynasz?  Teraz głos Iwony z trudem się wydostaje z krta-ni. Chcesz wszystko zepsuć? Co mi jeszcze chcesz zrobić? Spokojnie, wszystko będzie dobrze, nie denerwuj się. Co będzie dobrze? Co będzie dobrze? Może tobie będzie dobrze, bo nam niebędzie dobrze.261 Jezu Chryste, nie chciałam cię urazić! Więc nie odzywaj się do mnie tym protekcjonalnym tonem.Nienawidzę tego,nienawidzę.Możesz sobie podarować te ciumki, ja jestem ja, zachowaj je dla innychpacjentek.I tę pogodną pieprzoną twarzyczkę!  Iwona podnosi głos, staje się silniej-szy, wyższy może, ale silniejszy. I to twoje będzie dobrze, będzie dobrze.Będziedobrze, pani Alinko, Sralinko, a co my tu mamy, zmoczyłyśmy się, zrobiłyśmy kupę,to cudowne.Nie! Nie my, tylko ja.Wyłącznie ja.Nie byłyśmy grzeczne, patrzyłyśmyprzez okna, miałyśmy bóle.Nie! Kochana siostro, to tylko ja! Ja leżę, a nie my leżymy.To ja gapię się na ten biały prostokąt, to ja mam bóle i to nie my musiałyśmy w nocydzwonić po zastrzyk! Ciebie przy tym nie było! To tylko ja!Marta przerażona wybuchem Iwony cofa się [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

nvs.xlx.pl