Joachim Ceraficki Wasserpolacken. Relacja Polaka w służbie Wehrmachtu

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dowódca poprosił,żebym ja odpowiedział.Bąknąłem wymijająco, że w okolicznych lasach.Było to żałosne stwierdzenie, ale przecież nie mogłemzeznać, że w tutejszej jednostce Armii Krajowej działa znajomy gospodarz, a Narodowe Siły Zbrojne w Słupi reprezentuje miejscowynauczyciel.Pomyślałem, że nasze wczasy w Słupi skierniewickiej właśnie się chyba zakończyły.W końcu listopada zaczęliśmy się żegnać.Nasza kucharka miała łzy w oczach, ja również byłem wzruszony.Złotowłosa Basia naodwrocie fotografii napisała: Na pamiątkę wesołych i smutnych chwil spędzonych razem w Słupi.Jej siostra wpisała tylko dwasłowa: Nie zapomnij.Powrót do TomaszowaW batalionie ozdrowieńców w Tomaszowie Mazowieckim nie zastałem już wielu kolegów z 560 Bew�hrungsbataillonu.Pewnejnocy, pełniąc dyżur na wartowni, zasnąłem i śniły mi się walki na Kaukazie.Obudził mnie hałas otwieranych drzwi.Przede mną stałErnst, towarzysz bitew pod Krymskiem, o którym świadkowie jego ciężkiego zranienia mówili, że prawdopodobnie umarł.Przezchwilę patrzyłem na niego jak na ducha.W końcu, uradowany, wstałem i uściskałem go.Opowiadał, że wydawało mu się, że przezranę uchodzi z niego powietrze.Pamięta tylko, jak załadowano go do czołgu, tam stracił przytomność i obudził się dopiero wszpitalu, po operacji.Spędzaliśmy wspólnie wolne wieczory.Ernst nawiązywał znajomości z dziewczynami pochodzenianiemieckiego.W Tomaszowie Mazowieckim, w związku z rozwojem przemysłu w XIX wieku, osiedlało się wielu Niemców.Kiedyśzaprosił mnie do mieszkających razem dwóch młodych Niemek.Na pytanie, jak im się żyło w środowisku polskim, stwierdziły, żenie pamiętają żadnych konfliktów.Problemy zaczęły się dopiero od momentu, w którym zostały wpisane na niemiecką listęnarodową.Moi towarzysze ze Słupi i ja dosyć często chodziliśmy wieczorami do restauracji.Wspominaliśmy piękne chwile spędzone wSłupi.Opowiadaliśmy dowcipy, ale nigdy nie mówiliśmy o naszych przeżyciach wojennych.Czasami chodziłem do restauracjipierwszej klasy, w której mogli bywać tylko Niemcy.Odwiedzali ją przede wszystkim żołnierze, gdyż podawano tam piwo bezograniczeń i dania bezmięsne bez kartek żywnościowych.Tuż przed świętami Bożego Narodzenia, szukając miejsca przy stoliku, zobaczyłem kierowcę, z którym zaprzyjazniłem się naKaukazie.Zaproponował, że z okazji naszego spotkania zagra na fortepianie wybraną przeze mnie piosenkę.Fortepian stał naoświetlonym podwyższeniu.Poprosiłem o J attendrai, le jour et la nuit.4.Potem zagraliśmy na cztery ręce walca Straussa i Marszatureckiego Mozarta.Były to jedyne utwory, które potrafiłem grać, a które razem wykonywaliśmy w Tamani, w domu Rosjanki,nauczycielki muzyki.Nie miałem tremy, wiedziałem, że w razie, gdybym miał trudności, on z nich wybrnie.Najwięcej oklaskówdostał, kiedy improwizował utwór na kanwie znanej melodii Wlazł kotek na płotek i mruga& Nigdy potem tego geniuszamuzycznego nie spotkałem.Przypuszczam, że jadąc do Austrii, wiedział, że zostanie mu przywrócony stopień wojskowy, któryposiadał przed degradacją, i powróci do macierzystej jednostki.Jednak o tym, jak to było u nas w zwyczaju, nie rozmawialiśmy.Z okazji Bożego Narodzenia dostałem kilkudniowy urlop.W domu zastałem rodzinę w komplecie, tak że święta spędziliśmy wprzyjemnej atmosferze.Ojciec twierdził, że fabryki produkujące samoloty i ich warsztaty naprawcze są coraz częściej bombardowanei to skutecznie, gdyż do grudziądzkich magazynów docierają wagony pełne potrzaskanych części.Henryk opowiadał, że wieluNiemców nie wierzy już w zwycięstwo swojej armii i martwią się, że będą musieli opuścić zajęte tereny.Był to mój ostatni urlop.Musiałem wyjechać do Tomaszowa w niedzielę.W południe dojechałem do Kutna, gdzie czekałem ponadgodzinę na pociąg do Tomaszowa.W poczekalni przysiadłem się do stolika, przy którym siedziała młoda i ładna dziewczyna.Odrazu poznałem, że to Niemka, a kiedy sięgnęła do torby podróżnej po orzechy, nie miałem już żadnych wątpliwości.Nikt z Polakóww okupowanej Polsce nie miał możności jadania orzechów włoskich, chyba że uprawiał je we własnym ogrodzie.Usiłowałarozgnieść orzechy w dłoniach, więc zaproponowałem pomoc.Przedstawiłem się.Podała mi rękę i wymieniła swoje imię i nazwisko.Wyciągniętą dłoń musnąłem delikatnie ustami i uśmiechnąłem się, obserwując jej minę.Moja mama miała rację, mówiąc, że abyzobaczyć zażenowaną Niemkę, wystarczy pocałować ją w rękę.Wyjątkiem były tylko arystokratki.Prosiła mnie o powtórzenienazwiska.Wymieniłem je i podałem wizytówkę.Wreszcie zapowiedziano pociąg do Tomaszowa.Zamierzałem wsiąść do pustego wagonu.Dziewczyna zwróciła mi uwagę, żemusimy znalezć wagon z napisem Tylko dla Niemców.W przedziale byliśmy sami.Prosiła, żebym opowiedział, co robiłem przedwojną i pójściem do wojska.Odpowiadałem wymijająco.O sobie mówiła, że pracuje w banku, a jej właściwy dom znajduje się wBerlinie, skąd właśnie przyjechała.Natomiast jej ojciec jest w Tomaszowie komendantem policji.Zaproponowała, żebyśmy mówilisobie po imieniu.Pocałowałem ją i nie zaprotestowała.Umówiliśmy się na wieczór następnego dnia w kinie, które było dostępnetylko dla Niemców.Uprzedziłem ją, że jeżeli nie przyjdę, będzie to znaczyło, że albo zostałem aresztowany, albo wysłano mnie nafront.Odprowadziłem ją pod dom.Przed wejściem pełnił wartę niemiecki policjant.Na spotkanie przyszedłem pierwszy.Ponieważ w kinie przed kasami było niewiele miejsca, a tłum czekających na wejściegęstniał, zacząłem się denerwować, że możemy się nie rozpoznać.Jednak kiedy stanęła w drzwiach, nie miałem żadnychwątpliwości.Uśmiechając się, powiedziała, że idziemy do niej do domu.Po dwóch mile spędzonych godzinach, umówiliśmy się naniedzielę.Uprzedziła, że będzie obecny jej ojciec.W niedzielę, zanim wyszliśmy na spacer, odbyła się rozmowa z panemkomendantem ubranym w mundur, którego szarży policyjnej nie potrafiłem rozpoznać.Była na pewno wysoka.Wypytywał o mojąrodzinę.Nie mówiłem o naszym statusie przedwojennym.Jednak kiedy zapytał, skąd znam niemiecki, powiedziałem prawdę.H.dopowiedziała, że znam jeszcze francuski i rosyjski oraz łacinę i grekę, które studiowałem w szkole typu klasycznego.Byłemprzekonany, że o wszystkim już dowiedział się, zanim złożyłem tę wizytę.Dlatego z góry założyłem, że odpowiem na każde pytanie,niczego nie ukrywając ani nie fałszując.Jak na grudzień, pogoda była wspaniała.H.zaproponowała, żebyśmy poszli do Niebieskich yródeł.Prowadziła do nich jedna zgłównych ulic [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Fjell Ingermar Joachim Lis detektyw dyplomowan

Pieniadze W Sluzbie Narodu

Ceraficki Joachim Wasserpolacken (relacja Polaka z Wermahtu)

Stephen King Marzenia i Koszmary 2 (4)

01R23 (4)

Orson Scott Card Czerwony Prorok

Gibson William Neuromancer (2)

McCaffrey Anne Moreta Pani Smokow z Pern

Â§ Irving John Zanim cię znajdę

Nik Pierumow Czarna w3ocznia