Ruiz Zafón Carlos Cień Wiatru

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Tam nawet komary toskurwysyny , skarżył się.Fumero słuchał go zafascynowany ijednocześnie pełen odrazy.Sam odczuwał bowiem swoiste zauroczenieświatem komarów i owadów w ogóle.Podziwiał ich dyscyplinę, siłę iorganizację.W owadzich społecznościach nie było miejsca napróżniactwo, brak szacunku, dewiację czy degenerację rasy.Szczególną sympatią darzył pająki i ich specyficzną umiejętność tkaniapułapek, w których cierpliwie czekały na ofiary, wcześniej czy pózniejwpadające w zasadzkę, z głupoty czy też z lenistwa.Jego zdaniemludzka społeczność mogła od owadów dużo się jeszcze nauczyć.Aldayabył przykładem moralnej i fizycznej degrengolady.Zestarzał się bardzo,zaniedbał strasznie, braki w muskulaturze były szczególnie rażące.Fumero gardził ludzmi o brakach w muskulaturze.Rzygać mu sięchciało na ich widok. Javier, czuję się potwornie stwierdził błagalnie Aldaya.Możesz mi pomóc przez kilka dni?Zaintrygowany policjant postanowił ugościć Jorge Aldayę u siebiew domu.Fumero mieszkał w posępnym mieszkaniu w dzielnicy Raval,przy ulicy Cadena, w towarzystwie licznych owadów, zbieranych doaptekarskich flaszeczek, i z pół tuzina książek.Jak podziwiał insekty,tak gardził książkami ale posiadane przezeń egzemplarze nie byłyzwykłymi książkami: były to powieści Juliana Caraxa opublikowaneprzez wydawnictwo Cabestany.Fumero zapłacił mieszkającymnaprzeciwko dziwkom matce i córce, które pozwalały się kłuć iprzypalać papierosem, gdy zaczynało brakować klientów, szczególniepod koniec miesiąca by opiekowały się Aldaya pod jego nieobecność.Nie był zainteresowany jego śmiercią.Na razie.Francisco Javier Fumero wstąpił do Brygady Kryminalnej, gdziezawsze była praca dla personelu wykwalifikowanego i zdolnegosprostać najbardziej niewdzięcznym zadaniom, które należałorealizować taktownie i dyskretnie, tak by zacni obywatele mogli nadalżyć złudzeniami.Coś w tym stylu powiedział mu porucznik Durdn, człekchętnie odwołujący się do kontemplacyjnej retoryki, pod któregorozkazami rozpoczął służbę. Być policjantem to misja, a nie praca głosił Durdn. Hiszpanii411trzeba więcej jaj, a mniej gadania.Tak się nieszczęśliwie zdarzyło, że porucznik Durdn zginąłniebawem w karkołomnym wypadku, do jakiego doszło podczasorganizowania zasadzki na terenie Barcelonety.W chaosie potyczki z anarchistami Durdn wypadł z oknamansardowego na piątym piętrze, roztrzaskując się o bruk w czerwonygozdzik wnętrzności.Wszyscy byli zgodni, iż Hiszpania straciławielkiego człowieka, bohatera obdarzonego wizją przyszłości,myśliciela nieobawiającego się czynu.Fumero zajął jego stanowisko zpoczuciem dumy, świadom, że słusznie postąpił, popychając go, boDurdn przecież był już za stary do roboty.Ludzie starzy na równi zkalekami, Cyganami i pedałami z muskulaturą czy jej brakiem,przyprawiali Fumera o wstręt.Bogu zdarzało się czasem popełniaćbłędy.Do obowiązków każdego wolnego od uszczerbku na ciele i duszyczłowieka należało korygowanie owych drobnych niedociągnięć iutrzymywanie świata w godziwym stanie.Tydzień po spotkaniu w kawiarni Novedades, w marcu tysiącdziewięćset trzydziestego drugiego roku, Jorge Aldaya poczuł się jużlepiej i zaczął się kajać wobec Fumero.Prosił, by ten wybaczył muniecne traktowanie w łatach szkolnych, i ze łzami w oczach opowiedziałmu całą swą historię, dokładnie i niczego nie kryjąc.Fumero wysłuchałgo w milczeniu, potakując raz po raz, chłonąc każde słowo.Izastanawiając się, czy ma zabić Aldayę na miejscu, czy też lepiejbędzie, jak jeszcze poczeka.Czy przypadkiem Aldaya nie jest na tylesłaby, że dotknięcie ostrza noża wydobędzie z jego cuchnącego iskisłego od niedołęstwa ciała zaledwie mdławą agonię.Postanowiłodroczyć wiwisekcję.Intrygowała go historia, szczególnie wszystko, coodnosiło się do Juliana Caraxa.Wiedział, dzięki otrzymanym w wydawnictwie Cabestanyinformacjom, że Carax mieszka w Paryżu, ale Paryż to ogromnemiasto, a w wydawnictwie nikt chyba nie znał dokładnego adresu.Niktpoza kobietą noszącą nazwisko Monfort, która nie chciała dzielić sięswą wiedzą.Fumero śledził ją dwa czy trzy razy, gdy wyszła zwydawnictwa, ani razu przez nią niezauważony, mimo iż zdarzyło musię w tramwaju stać pół metra od niej.Kobiety nigdy nie zwracały naniego uwagi, a jeśli nawet, to szybko uciekały spojrzeniem w innąstronę, udając, że go w ogóle nie widzą.Pewnej nocy doszedł za niąniemal do samego domu przy placu del Pino, po czym wrócił do siebie,by natychmiast onanizując się z furią, wyobrażać sobie, jak zanurzaostrze noża w ciało tej kobiety, dwa, trzy centymetry przy każdym412ciosie, powoli i metodycznie, patrząc jej w oczy.Może wówczasraczyłaby dać mu adres Caraxa i potraktować go z szacunkiemnależnym oficerowi policji.Juli�n Carax był jedyną osobą, którą Fumero postanowił zabić, alenie zdołał.Być może dlatego, że pierwszą, a z czasem wszystkiegomożna się nauczyć.Usłyszawszy znów to nazwisko, Fumero uśmiechnąłsię w sposób wywołujący zawsze popłoch jego sąsiadek dziwek, bezmrugnięcia okiem i powoli, bardzo powoli, oblizując sobie górnąwargę.Wciąż pamiętał Caraxa całującego Pen�lope Aldayę wrezydencji przy alei Tibidabo.Jego Pen�lope.Jego miłość byłamiłością czystą, prawdziwą, myślał Fumero, z takich, jakie możnazobaczyć w kinie.Fumero był miłośnikiem filmu i co najmniej dwa razyw tygodniu chodził do kina.Właśnie w jednej z sal kinowych zrozumiał,że Pen�lope byłą miłością jego życia.Cała reszta, szczególnie jegomatka, to same kurwy.Słuchając ostatnich fragmentów opowieściAldayi, postanowił, że w rezultacie nie zabije go.Ucieszył się, że los ichpołączył.Miał wizję, tak jak w filmach, których oglądanie sprawiałomu tyle radości: Aldaya poda mu wszystkich pozostałych na tacy.Wcześniej czy pózniej, wpadną w końcu w jego sidła.4136Zimą tysiąc dziewięćset trzydziestego czwartego roku braciom Molinerw końcu udało się pozbawić Miquela majątku i wyeksmitować go zpałacyku Puertaferrisa, który po dziś dzień stoi pusty, w stanie całkowitejruiny.Marzyli o tym, by Miquel znalazł się na ulicy, pozbawiony nawetresztek tego, co mu jeszcze zostało, książek i tego uwłaczającego im,rozniecającego ich nienawiść, poczucia wolności i dystansu.Nic mi niechciał powiedzieć i o nic nie chciał prosić, do tego stopnia, iżdowiedziałam się, że właściwie jest żebrakiem, dopiero wtedy, gdy udałamsię do jego dawnego domu i tam natknęłam się na jego bandyckich braciprzeprowadzających inwentaryzację majątku i odbierających mu tych kilkarzeczy, jakie posiadał.Miquel od jakiegoś już czasu mieszkał wpensjonacie przy ulicy Canuda, w miejscu podłym, zalatującym stęchlizną iprzypominającym raczej i wyglądem, i zapachem kostnicę.Gdyzobaczyłam pokój, jaki zajmował, rodzaj trumny bez okien, z więziennąpryczą, zabrałam go do domu.Nie przestawał kasłać i wyglądał na bardzoosłabionego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

[3 1]Erikson Steven Wspomnien Cien przeszlosci

Orson Scott Card Cien Heg

Garcia Marquez Cien aĽos de soledad

Jordan Robert Wschodzacy Cien

Robert Jordan Wschodzacy Cien

Maja.Lidia.Kossakowska. .Siewca.Wiatru.(osloskop.net)

Cien wolnosci Dav

Kossakowska Maja Lidia Siewca Wiatru.WHITE

Hyde Christopher Plan Maxwella (2)

Terry Pratchett 08 Straz! Str (2)