Tomasz Mann Czarodziejska góra

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. a po części z przyczyn natury moralnej albo lepiej: duchowej.Długo zatrzymywał Joachima, kiedy rozmawiali z pielęgniarką, niezmiernie i ażkrępująco wdzięczną, że raz wreszcie może się wygadać i z kimś podzielićmyślami.To cud prawdziwy, mówiła, że sportsmen doczekał jeszcze świąt.Oddawna jego wytrzymałość była zadziwiająca, ale jest zupełnie nie do pojęcia, czymwłaściwie pod koniec oddychał.Prawda, że od wielu dni podtrzymywały go jedyniewielkie ilości tlenu: przez jeden tylko dzień wczorajszy skonsumował czterdzieścibalonów, po sześć franków sztuka.Panowie mogą sobie wyliczyć, ile to wszystkokosztowało, a trzeba wiedzieć, że jego żona, na której rękach wyzionął potemducha, pozostała zupełnie bez środków do życia.Joachimowi nie podobała się takosztowna metoda.Po co w wypadku beznadziejnym męczyć jeszcze pacjenta i takznacznym nakładem sztucznie utrzymywać go przy życiu? Zmarłemu nie możnabrać za złe, że bez namysłu zużywał tyle drogiego życiodajnego gazu, bo działałpod przymusem.Lekarze powinni byli jednak być rozsądniejsi i w imię Bożepozwolić mu iść jego nieuniknioną drogą, zupełnie niezależnie od jego warunkówfinansowych, a tym bardziej z ich uwzględnieniem.%7łyjącym także coś się należy i tak dalej.Hans Castorp gorąco zaprotestował.Zarzucał kuzynowi, że mówi jużprawie tak jak Settembrini, bez szacunku i pietyzmu dla cierpienia.Przecież sport-smen, ostatecznie, umarł, więc nie ma tu miejsca na żarty, to jedyny sposób dowie-dzenia, że sprawę traktuje się poważnie, a zmarłemu należy się szacunek i wszelkieobjawy czci, od tego Hans Castorp nie odstąpi.Ma przy tym nadzieję, że Behrensw ostatniej chwili nie krzyczał na sportsmena i nie urągał mu bezceremonialnie.Panna Schildknecht odrzekła, że nie było do tego powodu.Wprawdzie sportsmenuczynił jeszcze małą i bezsensowną próbę wymknięcia się i chciał wyskoczyćz łóżka, ale wystarczyło zwrócić mu delikatnie uwagę na bezcelowość takiegopostępowania, aby raz na zawsze dał spokój.Hans Castorp obejrzał zmarłego.Zrobił to umyślnie i na przekór panującemututaj systemowi zatajania, bo gardził egoistyczną, strusią polityką innych, i pragnąłczynnie przeciwko niej zaprotestować.Przy stole chciał ogólną rozmowę sprowa-dzić na ten zgon, ale spotkał się z jednomyślnym i zapamiętałym oporem, który gozawstydził i wzburzył.Pani St�hr stała się po prostu grubiańska.Jak śmie poruszaćtaki temat, spytała, i w ogóle gdzie on się wychował? Tutejsze przepisy chronią sta-rannie pacjentów od stykania się z podobnymi wypadkami, a tu nagle jakiś żółto-dziób na cały głos o tym rozprawia, i to przy pieczeni, a w dodatku w obecności draBlumenkohla, który też każdego dnia może spodziewać się śmierci.(To ostatnie zasłaniając usta ręką).Jeżeli coś podobnego jeszcze raz się powtórzy, będzie- 292 -musiała poskarżyć się.Wtedy właśnie złajany Hans Castorp powziął decyzjęi oznajmił, że co się jego tyczy, to właśnie chce zmarłemu sąsiadowi oddać ostatniąposługę przez odwiedzenie zwłok i chwilę skupienia u łoża śmierci.Udało mu sięnawet skłonić Joachima, aby uczynił to samo.Za pośrednictwem siostry Alfredy uzyskali wstęp do pokoju, w którym nastąpiłaśmierć, położonego na pierwszym piętrze, pod ich pokojami.Przyjęła ich wdowa,niska, rozczochrana blondynka, na której znać było nieprzespane noce; przyciskałado ust chusteczkę, nos miała zaczerwieniony, a ponieważ w pokoju było zimno,podniosła kołnierz angielskiego palta, które miała na sobie.Radiator był zakręcony,a drzwi od balkonu otwarte.Młodzieńcy powiedzieli przytłumionym głosem conależało i, zaproszeni bolesnym skinieniem ręki, skierowali się ku łóżku.Szli peł-nym trwożnej czci, podanym naprzód i kołyszącym się krokiem, nie stąpając naobcasach, a potem stanęli przy łóżku, patrząc na zmarłego, każdy po swojemu:Joachim sztywno, z wojskowym półukłonem, a Hans Castorp swobodnie, ze skrzy-żowanymi w zamyśleniu rękami na piersiach i w bok przechyloną głową, z minąpodobną do tej, z jaką zwykle słuchał muzyki.Głowa sportsmena leżała wysoko napoduszkach, a przez to całe ciało, poza lekkim wzniesieniem stóp w końcu łóżkapod kołdrą, ciało, ta wydłużona konstrukcja i wielokrotne zródło życia, sprawiałowrażenie tym bardziej płaskiego, płaskiego niemal jak deska.Wiązanka kwiatówleżała w okolicy kolan, a wystająca z niej gałązka palmowa dotykała wielkich, żół-tych, kościstych dłoni, splecionych na zapadniętej piersi.%7łółta i koścista była rów-nież twarz wraz z łysą czaszką, garbatym nosem, ostrymi kośćmi policzkowymii krzaczastymi rudoblond wąsami, których grubość zdawała się jeszcze pogłębiaćszare i zarośnięte jamy policzków.Oczy były w sposób nienaturalnie szczelnyzakryte powiekami nie zamknęły się, lecz powieki ich ktoś zacisnął, pomyślałHans Castorp: nazywa się to ostatnią posługą, chociaż czyni się to bardziej zewzględu na pozostałych niż na umarłych.Powinno się to też robić zaraz, natych-miast po śmierci, bo kiedy proces powstawania miozyny postąpi już w mięśniach,będzie za pózno, i nieboszczyk będzie leżał z szeroko otwartymi oczami; o złudze-niu snu nie będzie już wtedy mogło być mowy.Hans Castorp, pod wieloma względami w swoim żywiole, stał w skupieniuu wezgłowia zmarłego, wykazując jednak znajomość rzeczy i otrzaskanie. Wygląda, jakby spał rzekł z litości, chociaż dostrzegało się poważne różnice.Potem taktownie przyciszonym głosem rozpoczął rozmowę z wdową po sportsme-nie, dowiadywał się o przebieg choroby jej męża, o jego ostatnie dni i chwile orazo mające nastąpić przewiezienie zwłok do Karyntii, okazując w ten sposób zarównowspółczucie, jak znawstwo w dziedzinie lekarskiej i obyczajowo-rytualnej.Wdowa,- 293 -łkając od czasu do czasu, odpowiadała mu swym z austriacka przeciągającym zgło-ski i nosowym akcentem i wyrażała zdziwienie, że młodzi ludzie skłonni są dotakiego zainteresowania cudzym nieszczęściem.Hans Castorp tłumaczył, że prze-cież oni obaj także są chorzy i że on sam poza tym już we wczesnych latach dzie-ciństwa nieraz stał u łoża śmierci swoich najbliższych; powiedział, że jest sierotąbez ojca i matki i że od dawna już jest, jeśli można tak się wyrazić, za pan brat ześmiercią.Wdowa spytała, Jaki zawód obrał sobie Hans Castorp.Odparł, że byłtechnikiem. Był? Był w tym znaczeniu, że przecież teraz choroba i Bógwie jak długi pobyt tutaj przeszkodziły mu w studiach; oznacza to poważną prze-rwę, a może nawet któż to wie punkt zwrotny w jego życiu.(Joachim spojrzałna niego badawczo i z przerażeniem.) A pański kuzyn? Ten chce na dolezostać żołnierzem, jest kandydatem na oficera. O rzekła wdowa rzemiosłowojenne jest również zawodem wymagającym powagi; żołnierz musi być przygoto-wany na możliwość bliskiego kontaktu ze śmiercią i powinien zawczasu przyzwy-czajać się do jej widoku [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Mirkowicz Tomasz Pielgrzymka do Ziemi Swietej Eg

Olszakowski Tomasz Pan Samochodzik i tajemnice warszawskich fortow

Szarota Tomasz Okupowanej Warszawy dzien powsz

Wojciech Bak, Tomasz Bochinski Krolowa Alimor

Tomasz Witkowsk i Psychologia Klamstwa

Pacynski Tomasz Sherwood

Lis Tomasz Co z ta Polska

Dav

Card Orson Scott Glizdawce (2)

Wstęp do filozofii Antoni B. Stępień