Alvarez Julia Czas Motyli

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I zmartwychwstał trzeciego dnia.Upłynęły już trzy tygodnie.Mimo to, jak mówiłam, wciąż zdarzałysię szczególne chwile - zmartwychwstanie nabierało tempa.W niedzielę wczesnym rankiem zapakowaliśmy się do pikapa Jaimita.Poza kilkoma końmi Ded� i starym mułem mamy był to jedyny środektransportu, który nam pozostał, od kiedy skonfiskowano wszystkiesamochody.Mama rozłożyła stare prześcieradło na platformie iposadziła tam mnie razem z dziećmi.Ona, Ded� i Jaimito zajęlimiejsca z przodu.Zwitało jeszcze, gdy jechaliśmy w stronę Salcedo napierwszą mszę.Pola wokół nas tonęły we mgle.Gdy minęliśmy zjazdprowadzący do naszego starego domu w Conuco, poczułam w sercuukłucie bólu.Spojrzałam na Noris, mając nadzieję, że nie zwracauwagi na drogę, ale na jej ładnej twarzy znać było wewnętrznezmagania - starała się być dzielna.Nikt nie wiedział, że tego dnia z ambony przemówi Głos Boga.Niespodziewalibyśmy się czegoś takiego po ojcu Gabrielu, który był, jaksądziliśmy, pionkiem reżimu podstawionym po aresztowaniu ojca deJes�sa.Mało co nie przegapiłam tego momentu.Ra�lito miał jeden zeswoich napadów płaczu, a Jacqueline, która zawsze czuje przypływempatii, gdy ktoś przy niej szlocha, zawtórowała mu.Z kolei Minoubyła zajęta czytaniem Manolitowi mojego mszału, który trzymałado góry nogami.Ded� i ja doskonale się bawiłyśmy, próbując zapa-nować nad towarzystwem, a mama, jak to ona, rzucała surowe spoj-rzenia ze środka naszej ławki.Chyba przez delikatność nie chciałapowiedzieć nam wprost, że wychowujemy dzieci na dzikusów,zgodnie z nowoczesnymi teoriami, według których perswazja mazastąpić dawanie klapsów. Walczycie z tyranami, jednocześniestwarzając nowych.Kierowałam się z dziećmi w stronę westybulu, kiedy usłyszałamcoś, co wprawiło mnie w zdumienie.Sądziłam, że się przesłyszałam.- Nie możemy pozostać obojętni na bolesne ciosy, które spadająna tak wiele dominikańskich domów - trzeszczał w mikrofonie głosojca Gabriela.- Cisza teraz! - powiedziałam tak groznie, że dzieci przestałyrobić zamieszanie i spojrzały na mnie z pełną uwagą.- Wszystkie istoty ludzkie rodzą się z nadanymi przez Bogaprawami, których nie mogą im odebrać żadne ziemskie siły.Słońce przeświecało przez witraż przedstawiający Jana Ewange-listę w przepasce na biodra - niektóre świętoszki uważały to zaniestosowne, nawet w naszym tropikalnym upale.Oparłam Ra�lita ochrzcielnicę, a pozostałym dzieciom dałam miętówki, żeby je uciszyć.-.Zaprzeczyć tym prawom to śmiertelnie obrazić Boga i ludzkągodność.Mówił dalej, ale ja już nie słuchałam.Serce biło mi szybko.Wie-działam, że kiedy wypowiem te słowa, nie będę mogła ich cofnąć. O, Panie, uwolnij mojego syna - modliłam się.- Pozwól mi byćtwoim barankiem ofiarnym.Kiedy ojciec Gabriel skończył, podniósł wzrok, a w kościele pa-nowała całkowita cisza.Byliśmy odurzeni dobrymi wieściami, któreprzyniósł nam nasz Gabriel.Gdyby klaskanie w kościele było czymśstosownym, zagłuszylibyśmy jego Dominus vobiscum aplauzem.Zostaliśmy w Salcedo cały dzień, w przerwach między mszamiprzesiadując w parku i częstując dzieci smakołykami, by przekupionedały się zaprowadzić na następną mszę.Nim o szóstej rozpoczęła sięostatnia, ich odświętne ubranka były całe zabrudzone.Z godziny nagodzinę plotka rozprzestrzeniała się, a tłumy rosły.Ludzie wracali nakolejne msze.Zaczęli się też pojawiać tajni agenci.Aatwo było ichrozróżnić.Klęczeli z tyłkami podpartymi o siedzenia ławek i rozglą-dali się wokół podczas Przemienienia.Uchwyciłam wzrokiem po-rucznika Pe�ę, który siedział z tyłu kościoła, bez wątpienia notując,kto zostawał na kolejne msze tak jak ja.Potem dowiedzieliśmy się, że to samo działo się w całym kraju.Wostatnim tygodniu biskupi zebrali się, by ułożyć list pasterski, który wtę niedzielę miał być odczytany z każdej ambony.Kościół w końcuzwiązał swój los z narodem!Tego wieczoru jechaliśmy do domu w świetnych nastrojach,niemowlęta spały głęboko w ramionach starszych dzieci.Było jużciemno, ale kiedy spojrzałam w niebo, zobaczyłam wielki, ubywającyksiężyc, wyglądający jak aureola samego Boga zawieszona na znakjego przymierza.Zadrżałam, przypomniawszy sobie swoją obietnicę.Byliśmy pełni obaw co do przebiegu mszy w następną niedzielę.Przez cały tydzień dochodziły nas słuchy o atakach na kościoły, któremiały miejsce na całej wyspie.W stołecznej katedrze ktoś próbowałzamordować arcybiskupa, kiedy ten celebrował mszę.Biedny Pittinibył tak stary i ślepy, że nawet się nie zorientował, co się dzieje -intonował dalej Kyrie eleison, podczas gdy niedoszłego mordercępowalono na ziemię i obezwładniono.Nic tak dramatycznego nie stało się w naszej parafii.Ale my teżmieliśmy się czym emocjonować.W trakcie niedzielnej mszy, poodczytaniu lekcji, złożyła nam wizytę grupa prostytutek.Kiedyprzyszedł czas komunii, kolejka szła do ołtarza zuchwałym krokiem iz rozkołysanymi biodrami.Można było pomyśleć, że te kobietyoferują s w o j e ciało i krew, zamiast przyjmować Jego.Rozchicho-tane, ustawiły się w szeregu, po czym zaczęły prowokować ojcaGabriela, otwierając usta jak do przyjęcia komunii świętej i sprośnieporuszając językami.Jedna z nich sama sięgnęła po jego kielichmszalny i się obsłużyła.Dla naszego zgromadzenia było to jak wystrzał z pistoletu.Dzie-sięć czy dwanaście spośród nas, kobiet, poderwało się i otoczyłoksiędza kordonem.Wpuszczałyśmy tylko tych, co do których mia-łyśmy pewność, że podchodzą do stołu zbawienia, nie świętokradz-twa.Aatwo zgadnąć, jak zareagowały te puticas.Jedna z nich ode-pchnęła mnie na bok, ale czy Patria Mercedes nadstawiła jej drugipoliczek? Nigdy w życiu.Zaciągnęłam tę kościstą, odstrojonądziewczynę na tył kościoła.- A teraz - powiedziałam - jeśli chcesz przyjąć komunię, naj-pierw odmów credo.Popatrzyła na mnie tak, jakbym kazała jej mówić po angielsku.Potem potrząsnęła głową i odmaszerowała, by odebrać od tajniakówWSW sumę należną za profanację.Następnej niedzieli przyjechaliśmy na wczesną mszę, ale nie mo-gliśmy wejść do kościoła, ponieważ z jego wnętrza wydostawał sięniewyobrażalny smród.Ustalenie przyczyny nie zabrało dużo czasu.Sin verg�enzas!* Poprzedniej nocy ktoś dostał się do kościoła i wlałzawartość latryn do konfesjonału.* Sin verg�enzas! (hiszp.) - Bezwstydnicy!Wysłałam mamę z dziećmi do domu, bojąc się, że dojdzie do ko-lejnych incydentów z WSW.Ded�, Noris i ja zostałyśmy, żebyposprzątać.Noris sama nalegała, by pomóc, nie zważając na mojeprotesty.Perswadowałam jej, żeby schroniła się w domu razem zpozostałymi.Ona argumentowała, że dom Boga jest też jej domem.Moje modlitwy zostały wysłuchane: Niepokalana przywiodła ją dosiebie.Musiałam się roześmiać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Foster Alan Dean Tran ky ky Czas na potop

SCARROW, Alex TIME RIDERS 2 Czas drapieżników

Caine Rachel Czas Wygnania 02 Nieznana

Philip K. Dick Czas poza czasem

Andrzej Sapkowski Czas Pogardy

Jablonski Miroslaw P Czas wodnika

Czas pogardy

Quinn Julia Wszystkie nasze pocalunki

Quinn Julia Tylko ta noc (2)

Vinge Joan D Krolowa Zimy