[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nawet ciała poległych zostałyograbione ze wszystkiego, co miało jakąś wartość lub mogło się okazać przydatne.Okolica sprawiała wrażenie opuszczonej.Opuszczonej przez żywych, rzecz jasna,jako że ulice pełne były trupów.I szczurów.Na widok pary błyszczących złowieszczooczu wielkiego gryzonia Ron poczuł dreszcz.Głód znikł w jednej chwili.Poprzedniejnocy ludzi i szczury łączyły te same uczucia: trwoga i głód.Teraz obrzydliwe gryzoniewyległy z nor, aby upomnieć się o to, co się im należy.Ron potknął się w ciemności o czyjeś zwłoki i upadł.Poczuł, że jakiś szczur prze-biega po jego dłoni.Omal nie wrzasnął z obrzydzenia.Gdy wrócił do sutereny, zastał Sylvię i Daveya pogrążonych we śnie.Potrząsnąłramię dziewczyny, aby ją obudzić. Co.co się dzieje?  zapytała wyrwana ze snu. Szczury.Sylvia zadrżała ze zgrozy.Weszli na ostatnie piętro budynku i położyli się na podłodze, w pokoju, gdzie niebyło żadnych sprzętów.Ron spał bardzo krótko.Zdołał jedynie kilka razy zapaść w kilkuminutowy letarg.Gdy nastał świt, Ron trząsł się z zimna.Oprócz tego doskwierał mu okropny głód.Davey ponownie zaczął kasłać.Potem się rozpłakał. Ron, on jest rozpalony!  powiedziała Sylvia.Chłopiec miał wypieki na policzkach.Dostał gorączki. Musi coś zjeść!  rzekła dziewczyna rozpaczliwym głosem. Potrzebne są też lekarstwa  dodał Ron.Davey miał zamknięte oczy.Jęczał cicho, powtarzając:  Boli, boli, boli. Dewey!  przypomniał sobie Ron. On będzie wiedział, co zrobić.Ma żywność,lekarstwa pewnie też. Muszę się dostać na targ  powiedział Ron. Dostanę tam jedzenie i wszyst-ko, czego nam potrzeba. Na targ? Nie uda ci się tam dotrzeć. Zapewniam cię, że mi się uda.Wyciągnęła ku niemu ręce. Ron, nie rób tego! Złapią cię! Jeśli nie te zbiry z gangu Chelsea, to jacyś inni.Wszyscy już wiedzą, że Al nie żyje.Nic już dla nich nie znaczysz.Uwolnił się z jej ramion i rzekł: Nie mogę tkwić tu bezczynnie i pozwolić, abyśmy wszyscy umarli z głodu.Daveymusi coś zjeść.Potrzebne mu są także lekarstwa.Tylko na targu można je dostać.72 Ron, zaczekaj. Wrócę  odparł. Nie martw się.Był za drzwiami, zanim zdołała cokolwiek dodać.Trwało to trzy dni.Ron posuwał się wolno, unikając ludzi.Najpierw długo się upew-niał, że droga jest wolna, a potem mknął przed siebie.Byle bliżej targu.Dwukrotnienatknął się na mieszkańców innych dzielnic.Raz umykał co sił w nogach przed grupąwyrostków, innym razem zaś wszedł do budynku, w którego holu siedziało trzechuzbrojonych chłopaków.Gdy go zauważyli, sprawiali wrażenie bardziej wystraszonychod niego.Zanim zdążyli cokolwiek uczynić, Ron wybiegł na zewnątrz i popędził przedsiebie jak oszalały.Dotarł do Deweya póz
nym wieczorem.Gdy stanÄ…Å‚ przed otworem w suficie, krzyk-nÄ…Å‚: Dewey, to ja, Ron! Obudz
siÄ™! Szybko, proszÄ™!Nagle oÅ›lepiÅ‚o go ostre Å›wiatÅ‚o.ZakryÅ‚ twarz dÅ‚oÅ„mi. JesteÅ› sam?  usÅ‚yszaÅ‚ gÅ‚os Deweya. Tak.Dewey zsunÄ…Å‚ drabinÄ™ sznurowÄ….Po paru minutach Ron byÅ‚ w mieszkaniu swegoprzyjaciela.ZaczÄ…Å‚ opowiadać, co przeżyÅ‚.MówiÅ‚ szybko, chaotycznym tonem. Wolniej, wolniej  uspakajaÅ‚ go Dewey. Nic nie rozumiem.Ron wziÄ…Å‚ gÅ‚Ä™boki oddech i zaczÄ…Å‚ opowiadać od poczÄ…tku.MówiÅ‚ o Dinie, o zabi-tych, o Sylvii i Daveyu.Dewey kiwaÅ‚ gÅ‚owÄ… ze zrozumieniem.Po chwili wyjÄ…Å‚ z sza4ài plecak, do któregowÅ‚ożyÅ‚ kilka puszek, plastikowÄ… torebkÄ™ z żywnoÅ›ciÄ… i karton mleka.Z innej sza4ài wy-ciÄ…gnÄ…Å‚ metalowÄ… apteczkÄ™. Jest tu penicylina i Å›rodek przeciwtężcowy  powiedziaÅ‚ do Rona. Mam na-dziejÄ™, że pomogÄ….Tu, pod KopuÅ‚Ä…, nic wiÄ™cej nie możemy dla chÅ‚opca zrobić.Ron skÅ‚oniÅ‚ gÅ‚owÄ™ z wdziÄ™cznoÅ›ciÄ….Natychmiast zaÅ‚ożyÅ‚ plecak.Dewey powiedziaÅ‚jeszcze: PowinieneÅ› coÅ› zjeść i przespać siÄ™ trochÄ™.Nie wyglÄ…dasz najlepiej.Ron potrzÄ…snÄ…Å‚ gÅ‚owÄ… i odparÅ‚: Nie mogÄ™.Może ten malec już kona. Rozumiem  rzekÅ‚ Dewey. Idz
więc, synu.Powodzenia.Mężczyzna włożył Ronowi do kieszeni trochę jedzenia, po czym odprowadził go naulicę.Ron, gdy skręcał w poprzeczną ulicę, pomachał Deweyowi ręką na pożegnanie, poczym wyciągnął z kieszeni jakiś suszony owoc i począł go łapczywie jeść.Resztę nocy i cały następny dzień Ron przedzierał się przez mroczne dzielnice, a byłzaledwie w połowie drogi do Sylvii i Daveya.Musiał teraz bardzo uważać, bo pakunek,który miał ze sobą, zawierał bardzo cenne rzeczy.Ktoś, kto by go dostrzegł, mógłby go73zabić tylko po to, by zajrzeć do jego plecaka.Ron, dz
wigający pakunek, nie był w sta-nie poruszać się tak szybko jak przedtem.Szedł więc wolno, ostrożnie wzdłuż brud-nych i wyludnionych ulic.Gdy zauważył człowieka albo gdy usłyszał jakieś odgłosy, na-tychmiast krył się w najbliższej suterenie lub klatce schodowej.Większą część dnia spę-dzał w ukryciu.Dwukrotnie w suterenach zmorzył go sen.Gdy się budził, czuł do siebiezłość i ogarniał go wstyd.Nie mógł sobie pozwolić na słabość.Dopiero trzeciego dniadotarł do budynku, w którym zostawił Sylvię i jej syna.Nie było ich jednak w pokoju na górze.Położył plecak na podłodze.Pozbywszy się ciężaru na plecach, poczuł ulgę. Na pewno poszli szukać jedzenia  pomyślał. Może Davey poczuł się lepieji oboje wyszli o własnych siłach.Myślał tak, choć w głębi duszy nie wierzył w to.Przeszukał piętro po piętrze.Zajrzałteż do sutereny.Nie znalazł tu żywego ducha [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

nvs.xlx.pl