[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie uważam się za głupszego od innych; otóż znam sto, tysiąc sposobów zniesławieniakobiety, nie widzę natomiast ani jednego, którym by się mogła posłużyć dla swej obrony.Codo ciebie, piękna przyjaciółko, uznaję, iż postępowanie twoje w świecie jest arcydziełem, ajednak nieraz nie mogłem się oprzeć się przekonaniu, iż większą gra w tym rolę szczęście niżzręczność.Ale, ostatecznie, może ja się doszukuję racji tam, gdzie ich wcale nie ma.Podziwiam siędoprawdy, jak od godziny debatuję poważnie nad czymś, co jest, więcej niż pewne, prostymżartem.Dopiero będziesz drwiła ze mnie! Dobrze więc! Niech się stanie; uśmiej się do syta imówmy o czym innym.O czym innym! Mylę się, zawsze o tym samym; zawsze o kobietach,które ma się ochotę zdobyć albo zgubić, a często jedno i drugie naraz.Mam tu, jak słusznie zauważyłaś, sposobność ćwiczenia się w obu rodzajach, ale nie z jed-naką łatwością.Przewiduję, że zemsta pójdzie szybciej niż miłość.Mała Volanges jest z a ł at w i o n a, za to ręczę; chodzi o sposobność, a tę biorę na siebie.Inna rzecz z panią de To-urvel: ta kobieta może przywieść do rozpaczy, nie rozumiem jej; ma sto powodów jej miłości,ale tysiąc dowodów jej oporu, i doprawdy zaczynam się obawiać, że mi się wymknie.Pierwsze wrażenie wywołane moim powrotem pozwoliło mi lepsze rokować nadzieje.Domyślasz się, iż pragnąłem to sprawdzić własnymi oczyma; toteż chcąc zyskać pewność, iżbędę świadkiem pierwszego odruchu, nie kazałem się oznajmić i obliczyłem drogę tak, abysię zjawić, gdy wszyscy będą przy stole.W istocie, spadłem jak z chmur, podobny bóstwu zopery, które zjawia się, aby przyspieszyć rozwiązanie.Wszedłem dość głośno, aby ściągnąć na siebie oczy; mogłem zatem ogarnąć jednym rzu-tem rozczulenie ciotki, niechęć pani de Volanges i pełną wzruszenia radość jej córki.Mojapani siedziała przy stole plecami do drzwi; nie odwróciła głowy.Przemówiłem do pani deRosemonde: za pierwszym słowem skromnisia poznała mój głos i wydała krzyk, w którymwyraz
nie przebijało więcej miłości niż zdziwienia lub przestrachu.Zbliżyłem się na tyle, abywidzieć jej twarz: zamęt duszy, walka sprzecznych myśli i uczuć malowały się z cudownąwyrazistością.Siadłem tuż przy niej; dosłownie nie wiedziała cały czas, co robi ani co mówi.Próbowała jeść, nie mogła; wreszcie w niespełna kwadrans, niezdolna panować nad zmiesza-niem i radością, musiała prosić o pozwolenie wstania od stołu i schroniła się do parku, podpozorem, że potrzebuje powietrza.Załatwiłem się z obiadem, jak mogłem najszybciej.Ledwie podano deser, piekielna Vo-langes, z pewnością w chęci szkodzenia mi, podniosła się, aby pospieszyć za prezydentową,ale przewidziałem zamiar i skrzyżowałem go.Udałem, iż biorę jej ruch za poruszenie ogólne;wstałem, mała Volanges i proboszcz poszli za naszym przykładem, tak iż pani de Rosemondeznalazła się przy stole sama ze starym komandorem de T., a w końcu i oni pospieszyli zanami.Poszliśmy tedy wszyscy odszukać panią de Tourvel, którą zastaliśmy w gaiku niedale-ko zamku; że zaś przywiodła ją tam potrzeba samotności, a nie przechadzki, wolała raczejwrócić z nami niż zatrzymywać nas z sobą.Skoro tylko zyskałem pewność, że pani de Volanges nie będzie miała sposobności mówićz nią na uboczu, pomyślałem o spełnieniu twoich rozkazów i zająłem się cały sprawami na-szej pupilki.Natychmiast po kawie udałem się do swego pokoju, a zajrzałem i do cudzych,aby sobie zdać sprawę z terenu; zrobiłem, co trzeba, aby zapewnić małej możność pisywania,i uwiadomiłem ją o tej pierwszej zdobyczy, dołączając mój bilecik do listu Danceny ego.Wróciłem do salonu, gdzie zastałem moją panią wyciągniętą rozkosznie na szezlongu.88Widok ten, rozgrzewając mi nagle krew, ożywił moje spojrzenia; czułem, iż stają się tkli-we i palące, umieściłem się tedy tak, aby z nich zrobić użytek.Zrazu pod wpływem mychoczu niebiańska świętoszka spuściła swoje wielkie, skromne oczęta.Patrzyłem jakiś czas natę anielską twarz, po czym ślizgając się wzrokiem po całej postaci rozkoszowałem się odga-dywaniem kształtów i konturów przez fałdy lekkiego stroju.Przeszedłszy wzrokiem od głowydo stóp, powróciłem od stóp aż do głowy.Pochwyciłem słodkie spojrzenie wlepione wemnie; natychmiast uciekło w dół; chcąc mu ułatwić powrót, sam odwróciłem oczy.Wówczasustaliła się między nami niema umowa, pierwszy traktat nieśmiałej miłości, który, aby zaspo-koić wzajemną chęć patrzenia na siebie, pozwala spojrzeniom następować kolejno, nimwreszcie zleją się z sobą.Widząc, iż mój anioł całkowicie pochłonięty jest tą nową przyjemnością, wziąłem na sie-bie czuwanie nad wspólnym bezpieczeństwem; ale skoro zyskałem pewność, iż powszechnarozmowa odwraca od nas uwagę, starałem się uzyskać, aby jej oczy przemówiły szczerymjęzykiem.Jakoż udało mi się pochwycić kilka spojrzeń, ale tak wstrzemięz
liwych, iż skrom-ność sama nie mogłaby ich potępić.Aby dodać swobody trwożliwej istocie, sam udałem nie-śmiałość i zakłopotanie.Z wolna oczy nasze, przyzwyczajone spotykać się, spoiły się na dłu-żej, aż wreszcie nie miały mocy oderwać się od siebie.Ujrzałem w jej spojrzeniu ową słodkąomdlałość, czarowną zwiastunkę miłości i pragnienia; ale to była tylko chwila: wkrótceskromnisia opamiętawszy się zmieniła, nie bez pewnego zawstydzenia, pozycję i wyraz.Pragnąc, aby wiedziała, iż jej kolejne uczucia nie uszły mej uwagi, żywo podniosłem się zmiejsca, pytając z wyrazem niepokoju, czy się nie czuje słaba.Natychmiast całe towarzystwoskupiło się przy niej.Przepuściłem wszystkich i skorzystałem z tej chwili, aby oddać listDanceny ego małej Volanges, która pracowała przy krosienkach pod oknem.Byłem o kilka kroków; rzuciłem jej po prostu list na kolana.Nie wiedziała zupełnie, copocząć.Uśmiałabyś się z jej zdumionej i zakłopotanej miny; ja jednak nie miałem ochoty dośmiechu, lękałem się, by nas nie zdradziła przez swoje niezgrabstwo.Wreszcie pod wpływemmoich spojrzeń i gestów domyśliła się, że trzeba schować do kieszeni.Poza tym aż do wie-czora nie zaszło nic godnego uwagi.To, co stało się póz
niej, doprowadzi może do wypadków,z których powinnaś być zadowolona, przynajmniej o tyle, o ile to dotyczy pupilki; ale wolęobrócić czas na spełnienie zamiarów niż tracić go na ich opowiadanie.Oto już ósma stronica:czuję się zmęczony; zatem do widzenia.Domyślasz się zapewne, choć ci nic nie mówiłem, że mała odpisała Danceny emu.20 Mamrównież odpowiedz
od pani de Tourvel, do której napisaÅ‚em nazajutrz po przybyciu.PosyÅ‚amci oba listy.Przeczytasz lub nie, jak zechcesz; pojmujÄ™, że ta wieczna klepanina, która dlamnie już nie jest zbyt zabawna, musi przyprawiać o mdÅ‚oÅ›ci osobÄ™ trzeciÄ….Jeszcze raz zatem do widzenia.CaÅ‚ujÄ™ ci Å‚apki serdecznie, ale proszÄ™ ciÄ™, zÅ‚ota markizo, je-Å›li zechcesz mówić o Prèvanie, uczyÅ„ to w sposób zrozumialszy.Z zamku*** 17 wrzeÅ›nia 17**LIST LXXXVIIWicehrabia de Valmont do prezydentowej de TourvelSkÄ…d może pochodzić, pani, okrutna wytrwaÅ‚ość, z jakÄ… unikasz mojego widoku? Czym siÄ™dzieje, że najtkliwsze me wzglÄ™dy spotykajÄ… siÄ™ z takÄ… surowoÅ›ciÄ… i niechÄ™ciÄ…?Cóż uczyniÅ‚em, aby postradać szacownÄ… przyjaz
ń, której widocznie uznałaś mnie godnym,skoro mogłaś mi ją ofiarować? Czy zaszkodziłem sobie ufnością, jaką położyłem w tobie?20Ten list się nie odnalazł.(Przyp.aut [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

nvs.xlx.pl