Dziewanowski Kazimierz Brzemię białego człowieka. Jak zbudowano Imperium Brytyjskie

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Armia ekspedycyjna dopadła Quebecu, ale to jeszcze wcale nieznaczyło, że go zdobędzie.Wprawdzie Wolfe owi udało się dokonać desantu swych wojskponiżej miasta na lewym brzegu rzeki, iuż za ujściem rzeki Montmorency, niewiele to jednakdało.Do miasta było stąd jeszcze kilkanaście mil, a za stromym i skalistym korytemMontmorency Montcalm przygotował silnie obwarowane stanowiska.Gdyby udało sięprzekroczyć rzekę i przełamać linie obronne, to potem nacierający musieliby jeszcze odbyćdługi marsz przez las i to bez wsparcia artylerii, a za to w obliczu przeważającego liczebnie idoskonale znającego teren przeciwnika.Wolfe spróbował takiego natarcia, ale nie powiodłosię ono.Angielski dowódca wykazał tym razem dość rozsądku i ostrożności, by więcej takichprób nie podejmować.Spróbował natomiast czegoś innego: obsadził wojskiem obszernąWyspę Orleańską, dzielącą rzekę na dwie odnogi, a następnie przerzucił dużą część swych siłna prawy brzeg, po którym podeszły one naprzeciwko miasta.Zainstalowano tu artylerię irozpoczęto systematyczne bombardowanie Quebecu.Trwało to przez cały lipiec.W mieściewybuchły wielkie pożary, niszczono dom po domu, ale nie przybliżało to zwycięstwa.296Obrońcy byli uparci, a Quebec nie był właściwie oblężony, ponieważ mógł otrzymywaćdostawy żywności z góry rzeki, jak też i lądem, po lewym brzegu.Było oczywiste, żeMontcalm będzie się trzymał wiedząc, że czas działa na jego korzyść.Jeżeli bowiem udałoby mu się przetrzymać Wolfe a pod miastem do wczesnej zimykanadyjskiej, armia angielska byłaby stracona.Przez dłuższy czas wydawało się, że Montcalm może spokojnie czekać.Jego przeciwnik, tak dotąd zawsze niecierpliwy, wykazywał tym razem wielką ostrożność.Tkwił na pozycjach, bombardował miasto, lecz nie uczynił niczego, czym Montcalm mógłbysię niepokoić.Czas płynął.Jeszcze na początku września Wolfe napisał do premiera Pitta: Mam przed sobą taką rozmaitość trudności, że doprawdy nie wiem, co wybrać.W obozieangielskim wszyscy wiedzieli, że dowódca znowu choruje.Przeciągająca się bezczynnośćwywoływała rosnące obawy.Było już doprawdy bardzo pózno.Ale wątpiący mylili się.Tonie była bezczynność, lecz czajenie się kota wpatrzonego w zdobycz.Wolfe wykorzystał czasna szczegółowe rozpoznanie każdego metra terenu wokół Quebecu.W jego umyśle dojrzewałplan działania.Miało to być uderzenie nieoczekiwane i paraliżujące.Można też użyć innego porównania:Wolfe znajdował się w sytuacji boksera widzącego, że czas ucieka i zbliża się koniec walki,której na punkty wygrać się nie da; jedyną więc szansą zwycięstwa jest niespodziewany,nokautujący cios.W przygotowaniu tego ciosu Wolfe znalazł nieocenionego pomocnika.Był nim młodziutki pilot (master) jednego z okrętów eskadry Saundersa, nawet jeszcze nieoficer, człowiek zupełnie nieznany, jak niedawno sam Wolfe.Nazywał się James Cook.Był to człowiek równie niezwykły jak generał - a może jeszczebardziej.Młody Cook zwrócił już uwagę otoczenia, a zwłaszcza admirała, swą wielką wiedząo tajnikach nawigacji.Wiedział o niej wszystko, o wiele więcej niż oficerowie.Ale co innegonawigacja po morzach i oceanach, a co innego na obcej i zdradliwej rzece.Teraz Cookotrzymał od generała zadanie, do którego nie przygotowywano żadnego marynarza.Miał,posługując się niewielką łodzią wiosłową, w towarzystwie kilku wioślarzy, zbadać nocami torwodny, prowadzący pod murami twierdzy w górę rzeki; zbadawszy zaś, oznaczyć go bojami.Zadanie było nadzwyczaj niebezpieczne, albowiem na murach czuwały francuskie posterunki,a na przeciwległym, porośniętym lasem brzegu czaili się francuscy Indianie.Przez kilka nocyCook wyprawiał się na sondowanie, przy czym parokrotnie omal nie postradał życia.Ale w końcu szlak był rozpoznany.Ostatniej nocy przed natarciem Cook postawił jaskrawopomalowane boje, wyznaczające drogę dla okrętów.Albowiem James Wolfe powziął plan - tak śmiały, nieoczekiwany i, mogło się wydawać,nieprawdopodobny, że zdolny zaskoczyć nawet tak znakomitego dowódcę, jak Montcalm.Postanowił przeprowadzić całą flotę, wraz z najcięższymi okrętami, pod murami i bastionamitwierdzy, przewiezć oddziały szturmowe, wysadzić je z tyłu za miastem i uderzając znieoczekiwanej strony, zdobyć górujące nad Quebekiem wysokie i strome wzgórze, zwaneWzgórzem Abrahama.Gdyby to się udało, forteca znalazłaby się na łasce zwycięzców.Ale297gdyby się nie powiodło, kampania byłaby przegrana, flota uległaby zagładzie, a wraz z niącała armia.Było to więc ryzyko, na które prawdopodobnie nie poważyłby się żaden generał.Była to decyzja po prostu szalona.Ale zwycięzców nie sądzą.Niezwłocznie podjęto przygotowania.Trzeba też było czekać na odpowiedni wiatr.Rzadkolosy wielkiej kampanii lądowej zależą od wiatru, ale tym razem tak było.Oddajmy w tymmiejscu głos polskiemu biografowi Jamesa Cooka, który barwnie i plastycznie opisał przebiegpierwszej fazy operacji: Wiatr ustał dopiero dziesiątego września.Zerwał się znów dwunastego, tym razem zpółnocnego wschodu.Na to tylko czekali Anglicy.O godzinie czwartej po południu rozległysię na wszystkich statkach gwizdki i zaczęła się formować kolumna desantowa.Okrętywojenne i transportowe ustawiały się na linii St.Pierre - Ste.Petronille u zachodniego brzeguwyspy Orlean z przedłużeniem w kierunku Indian Cove.Dziesiątki barkas przewoziły na niepiechotę, sprzęt i amunicję (.).Dziesiątki okrętów i setki łodzi tworzyły długie ulice.Roiłosię wśród nich około dziesięciu tysięcy marynarzy i żołnierzy.Pięć godzin łączyły się członyamfibii, aż wreszcie o godzinie dziewiątej potwór był gotowy do walki.Ciągnął się naprzestrzeni trzech kilometrów od Ste.Petronille do Indian Cove.Wyglądał jak apokaliptycznypłaz (.).Gdy się już nieco ściemniło, o godzinie dziesiątej czterdzieści, okręt flagowy�Northumberland�, stojący na czele kolumny, dał strzałem armatnim sygnał do drogi.Za nimruszyły: �Mercury�, �Craftsman�, �Exchangealley� i �Portland�, za nimi na przemian totransportowiec, to okręt wojenny: �Romney�, �Thomond�, �Preston�, �Paulina�,�Monmouth� i inne, a na końcu znów ciężkie liniowce: �Gwyn� i �Chudleigh�.Francuzi byli gotowi do obrony.Na ich oczach ustawiała się cała flota brytyjska i płynęłateraz wśród jasnej nocy, ale nie przypuszczali, że te wielkie, niezgrabne, brzuchate okrętypopłyną w górę rzeki.Montcalm szykował się do walki od strony Indian Cove i obiecywałsobie, że zada Anglikom nową klęskę.Nagle czoło nieprzyjacielskiej kolumny, zatoczywszyu cypla Indian Cove mały łuk, jęło pełznąć wzdłuż brzegu rzeki i powoli, jak ciężka chmura,przesuwać się przed frontem Quebecu.W jednej chwili zagrały baterie z obu stron.Zaczerwieniła się od ognia rzeka, dziesiątki obłoczków dymu splotły się ze sobą, zawisły nadwodą i utworzyły srebrnoróżową łunę.Z góry rozjaśniał ją księżyc, z dołu blask rzeki.Francuzi skupili najsilniejszy ogień na �Northumberlandzie�.Jego chcieli przede wszystkimzatopić.Płynął na czele floty brytyjskiej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Ian Cameron Esslemont Imperium Malazańskie 02 Powrót Karmazynowej Gwardii 01

James Wallance Bill Gates i jego imperium Micr

Wójcicki Kazimierz Władysław Klechdy Starożytne Podania i Powieci Ludowe

Brzezińska Anna Wykłady z psychologii rozwoju człowieka w pełnym cyklu życia

Gamedec. Obrazki z Imperium. Cz 1 Marcin Sergiusz Przybylek

Asimov Isaac Fundacja i Imperium (2)

Przerwa Tetmajer Kazimierz Na skalnym Podhalu

DZIEDZICTWO KAZIMIERZ WYBRANO Roman Dmowski

Pierumow Nik Adamant Henny 3

Jeschke Wolfgang Ostatni Dzien Stworzenia