[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Księżna i Danusia oraz inne dwórkipilnowały chorych i warzyły dla nich wedle przepisu księdza Wyszońka rozliczne smarowa-nia i driakwie.Zbyszko jednakże ciężko był pobity i od czasu do czasu oddawał krew ustami,co wielce niepokoiło księdza Wyszońka.Był jednakże przytomny i na drugi dzień, dowie-dziawszy się od Danusi, komu życie zawdzięcza, przywołał swego Czecha, aby mu podzię-kować i wynagrodzić.Musiał jednak przy tym pomyśleć, że miał go od Jagienki i że gdybynie jej życzliwe serce, byłby zginął.Myśl ta była mu nawet ciężka, czuł bowiem, że nie wy-płaci się nigdy poczciwej dziewczynie dobrem za dobre i że będzie dla niej tylko zmartwień iokrutnego smutku przyczyną.Powiedział sobie wprawdzie zaraz:  Toć się na dwoje nie ro-zetnę  ale na dnie duszy został mu jakby wyrzut sumienia, Czech zaś zaognił jeszcze ówwewnętrzny niepokój. Przysiągłem mojej panience  rzekł  na włodyczą cześć, że was będę strzegł  to i będę,bez nijakiej nagrody.Jej to, nie mnie, powinniście, panie, za ratunek.Zbyszko nie odpowiedział, jeno począł oddychać ciężko  a Czech pomilczał przez chwilę,po czym ozwał się znowu: Jeślibyście kazali mi skoczyć do Bogdańca, to skoczę.Może byście radzi starego panaujrzeli, gdyż Bóg to wie, co z wami będzie. A co powiada ksiądz Wyszoniek?  zapytał Zbyszko. Ksiądz Wyszoniek powiada, że pokaże się to na nowiu, a do nowiu jeszcze cztery dni. Hej! to nie trzeba ci do Bogdańca.Albo zamrę przedtem, nim stryk nadąży, albo ozdro-wieję. Posłalibyście choć pismo do Bogdańca.Sanderus czysto wszystko wypisze.Będą przy-najmniej o was wiedzieć i bogdaj na mszę dadzą. Daj mi teraz spokój, bom słaby.Jeśli zamrę, wrócisz do Zgorzelic i powiesz, jak co było wtedy dadzą na mszę.A mnie tu pochowają albo w Ciechanowie. Chyba że w Ciechanowie albo w Przasnyszu, bo w boru jeno Kurpie się grzebią, nad któ-rymi wilcy wyją.Słyszałem też od służby, że książę za dwa dni razem ze dworem do Ciecha-nowa, a potem do Warszawa wraca. Przecie mnie tu nie ostawią  odrzekł Zbyszko.Jakoż odgadł, bo księżna tegoż dnia jeszcze udała się do księcia z prośbą, aby pozwolił jejzabawić w puszczańskim dworcu wraz z Danusią, z pannami służebnymi i z księdzem Wy-szońkiem, który przeciwny był prędkiemu przewożeniu Zbyszka do Przasnysza.Pan de Lor-che miał się po dwóch dniach znacznie lepiej i począł wstawać, dowiedziawszy się jednak, że damy zostają, pozostał także, aby towarzyszyć im w drodze powrotnej i w razie napaduSaracenów bronić ich od złej przygody.Skąd się mieli wziąć owi Saraceni  tego pytania nie155zadawał sobie mężny Lotaryńczyk.Nazywano tak wprawdzie na dalekim Zachodzie Litwi-nów  od nich jednak nie mogło grozić żadne niebezpieczeństwo córce Kiejstuta, rodzonejsiostrze Witolda, a stryjecznej potężnego  króla krakowskiego , Jagiełły.Ale pan de Lorchezbyt długo bawił między Krzyżaki, aby mimo wszystkiego, co na Mazowszu słyszał i ochrzcie Litwy, i o połączeniu dwu koron na głowie jednego władcy, nie miał przypuszczać, żeod Litwinów zawsze wszystkiego złego można się spodziewać.Tak mówili Krzyżacy, a onjeszcze nie całkiem stracił wiarę w ich słowa.Ale tymczasem zaszedł wypadek, który padł cieniem między gości krzyżackich i księciaJanusza.Na dzień przed wyjazdem dworu przybyli bracia Gotfryd i Rotgier, którzy byli zo-stali poprzednio w Ciechanowie, a z nimi przyjechał niejaki pan de Fourcy jako zwiastun nie-pomyślnej dla Krzyżaków nowiny.Oto zdarzało się, że goście zagraniczni bawiący u starostykrzyżackiego w Lubawie, a więc, pan de Fourcy, a dalej pan de Bergow i pan Majneger, obajz rodzin poprzednio już w Zakonie zasłużonych, nasłuchawszy się wieści o Jurandzie ze Spy-chowa nie tylko się ich nie ulękli, ale postanowili wywabić w pole słynnego wojownika, abyprzekonać się, czy rzeczywiście jest tak straszny, za jakiego go głoszą.Starosta sprzeciwiałsię wprawdzie powołując się na pokój między Zakonem a księstwami mazowieckimi, w koń-cu jednak, może w nadziei, iż uwolni się od groz
nego sÄ…siada, nie tylko postanowiÅ‚ patrzećprzez szpary na wyprawÄ™, ale i knechtów zbrojnych na niÄ… pozwoliÅ‚.Rycerze posÅ‚ali wyzwa-nie Jurandowi, który je skwapliwie przyjÄ…Å‚ pod warunkiem, że ludzi odprawiÄ…, a samotrzeć znim i z dwoma towarzyszami bÄ™dÄ… siÄ™ potykali na samej granicy Prus i Spychowa.Gdy jed-nak nie chcieli ani knechtów odprawić, ani z ziem spychowskich ustÄ…pić, napadÅ‚ na nich,knechtów wytraciÅ‚, pana Majnegera sam okrutnie kopiÄ… przebódÅ‚, a pana de Bergow wziÄ…Å‚ wniewolÄ™ i do piwnic spychowskich wtrÄ…ciÅ‚.De Fourcy jeden siÄ™ ocaliÅ‚ i po trzechdniowymbÅ‚Ä…kaniu siÄ™ po mazowieckich lasach dowiedziawszy siÄ™ od smolarzy, iż w Ciechanowie ba-wiÄ… bracia zakonni, przedarÅ‚ siÄ™ do nich, aby razem z nimi zanieść skargÄ™ przed majestat ksiÄ™-cia, prosić o karÄ™ i o rozkaz uwolnienia pana de Bergow.WieÅ›ci te wnet zmÄ…ciÅ‚y dobre stosunki miÄ™dzy ksiÄ™ciem i gośćmi, gdyż nie tylko dwajprzybyli bracia, ale i Hugo de Danveld, i Zygfryd de Löwe poczÄ™li natarczywie upominać siÄ™u ksiÄ™cia, aby raz przecie uczyniÅ‚ sprawiedliwość Zakonowi, uwolniÅ‚ granicÄ™ od drapieżnika iryczaÅ‚tem karÄ™ za wszystkie winy wymierzyÅ‚.Szczególniej Hugo de Danveld majÄ…cy wÅ‚asnedawne porachunki z Jurandem, których wspomnienie piekÅ‚o go bólem i wstydem  upominaÅ‚siÄ™ niemal groz
nie o zemstę. Pójdzie skarga do wielkiego mistrza  mówił  i jeśli sprawiedliwości od waszej książę-cej mości nie uzyskamy, on sam potrafi ją uczynić, choćby za owym zbójem całe Mazowszestanęło.Lecz książę, lubo z natury łagodny, rozgniewał się i rzekł: Jakiejże to sprawiedliwości się domagacie? Gdyby Jurand pierwszy na was nastąpił, wsiepopalił, stada zagarnął i ludzi pobił, pewnie bym go na sąd wezwał i karę mu odmierzył.Alewasi to sami go naszli [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

nvs.xlx.pl