[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Więc, że jednakowe ładunki się odpychają, kurz, raz wzbity, utrzymuje się dzięki odpychaniu elektrostatycznemu czasem i godzinę.Kiedy na Słońcu jest więcej plam, Księżyc “kurzy się” bardziej.Podczas minimum - mniej.I zjawisko to znika dopiero w kilka godzin po zapadnięciu nocy - tej przeraźliwej nocy, której sprostać mogą tylko specjalne, dwuścienne, na podobieństwo termosów budowane, skafandry, ciężkie, nawet tutaj, jak wszyscy diabli.Uczone te rozmyślania przerwało przybycie do głównego wejścia Stacji.Przyjęto ich gościnnie.Naukowy kierownik Stacji, profesor Ganszyn, zaskoczył trochę Pirxa, który pewną przeciwwagę swej pucołowatości widział we wzroście.Ganszyn patrzał jednak na niego z góry - nie w przenośni.Dosłownie.A jego kolega, fizyk, doktor Pnin, był jeszcze wyższy.W pewnym sensie jego wysokość, w połączeniu z ogólnymi rozmiarami, kazała myśleć raczej o oddaleniu w pionie.Miał chyba dwa metry.Było tam jeszcze trzech innych Rosjan, a może i więcej, ale nie pokazywali się zapewne mieli służbę.Na wierzchu mieściło się obserwatorium astronomiczne, stacja radiowa, skośnie wybitym w skale i wycementowanym tunelem szło się do osobnej kopułki, nad którą wirowały wielkie kraty radarów, a przez iluminatory można było dostrzec ustawiony na samej grani Ciołkowskiego rodzaj oślepiająco srebrnej, regularnej pajęczyny - był to główny radioteleskop, największy na Księżycu.Dostać się tam można było w pół godziny, kolejką linową.Potem wyjaśniło się, że Stacja jest jeszcze o wiele większa, aniżeli na to wyglądała.W podziemiach były olbrzymie zbiorniki wody, powietrza, żywności ; w niewidocznym z kotliny wbudowanym w pęknięcie skał skrzydle znajdowały się przetwornice energii promienistej Słońca na elektryczną.I była tam też rzecz zupełnie wspaniała: olbrzymie solarium hydroponiczne, pod kopułą ze zbrojnego stalą kwarcu; oprócz sporej ilości kwiatów i wielkich zbiorników z jakimiś galonami dostarczającymi witamin i białka, rósł, w samym środku, bananowiec.Pirx i Langner zjedli po bananie, wyhodowanym na Księżycu.Śmiejąc się, doktor Pnin wyjawił im, że banany nie należą do codziennej strawy załogi : są raczej dla gości.Langner, który znał się trochę na księżycowym budownictwie, zaczął wypytywać o szczegóły konstrukcji kwarcowej kopuły, bo zadziwiła go bardziej od bananów; w samej rzeczy - budowla była oryginalna.Ponieważ na zewnątrz otwierała się próżnia, kopuła musiała wytrzymać stałe ciśnienie dziewięciu ton na metr kwadratowy, co przy jej rozmiarach sumowało się w imponującą liczbę dwóch tysięcy ośmiuset ton.Z taką siłą zawarte w solarium powietrze usiłowało wysadzić kwarcową banię we wszystkich kierunkach.Zmuszeni do rezygnacji z żelbetów, konstruktorzy wtopili w kwarc szereg zespawanych żeber, które całą moc parcia bez mała trzech milionów kilogramów przekazywały na irydową tarczę u szczytu: stamtąd rozchodziły się, już na zewnątrz, potężne stalowe liny, zakotwiczone głęboko w okolicznym bazalcie.Był to więc jedyny w swoim rodzaju.kwarcowy balon na uwięzi”.Z solarium poszli prosto do sali jadalnej na obiad.Bo na Ciołkowskim przypadała właśnie pora obiadowa.Był to już trzeci z kolei obiad Pirxa: po drugim na Lunie i pierwszym w rakiecie.Wyglądało na to, że na Księżycu je się tylko obiady.Jadalnia, zarazem pomieszczenie wspólne, była niezbyt wielka; ściany pokrywało drewno - nie boazeria, ale sosnowe belki.Nawet żywicą pachniało.Taka nadzwyczajna “ziemskość” była, po oślepiających krajobrazach księżycowych, szczególnie miła.Ale profesor Ganszyn zdradził im, że to tylko cienka, wierzchnia warstwa powłoki ściennej jest drewniana - żeby się mniej za domem tęskniło.Ani podczas obiadu, ani później nie mówiło się o Mendelejewie, o wypadku, o nieszczęśliwych Kanadyjczykach, ani o odlocie, zupełnie jakby przyjechali w gościnę i mieli tu siedzieć nie wiadomo jak długo, Rosjanie zachowywali się, jakby oprócz Pirxa i Langnera w ogóle nic nie mieli na głowie - pytali, co słychać na Ziemi, jak tam na Lunie Głównej ; w przypływie szczerości Pirx wyznał swą żywiołową niechęć dla turystów i ich manier; wyglądało na to, że znalazł przychylnych słuchaczy.Dopiero po jakimś czasie można było zauważyć, że to ten, to inny z gospodarzy wychodzi, żeby niebawem wrócić [ Pobierz całość w formacie PDF ]