[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ma szerokie liście i kolczaste jagody, jej kwiaty są białe lubfioletowe, podobne do małych lejków.Powiadają, że używają ich brujas, wielbicielki Diany, abyodprawiać czary i latać. Aby wyobrażać sobie, że latają  sprostował Ignacio, podnosząc wzrok.Pojawienie sięnowo przybyłych dodało mu otuchy. Wyciągi z Herba diaboli wywołują wizje, pozwalają śnićz otwartymi oczami z najwyższą wyrazistością, do tego stopnia, że człowiek nie odróżnia fantazjiod rzeczywistości. Sądząc z twarzy biednego magistra, w ostatnich chwilach życia zapewne nie cieszył sięprzyjemnymi wizjami  stwierdził Filip, zbliżając się do zwłok. Tylko wysłannik Szatana mógł popełnić podobną zbrodnię  zawyrokował ojciec Gonzalez,gdy tymczasem czarny płaszcz falował mu od podmuchu ciepłego wiatru.Z
wiatło poranka padłona jego oblicze, ukazując rysy człowieka, który nie ukończył jeszcze czterdziestu lat, za to bardzoz
le wyglądał jak na swój wiek.Owa przedwczesna starość zdawała się pochodzić z wnętrza,jakby cechy fizyczne przystosowały się do naturalnej skłonności ducha. A więc mamy do czynienia z czarami  obwieścił gromkim głosem guerrejador. Dośćgadania.Na szubienicę! Powieśmy mozaraba.Wtem stanął przed nim Gonzalez, który nie znajdując się przed obliczem króla, tak jakpoprzedniego wieczoru, wcale się nie hamował. Milcz, głupcze!  Groz
ba zabrzmiała tak ostro, że wśród zgromadzonych zapadła cisza.Brat rzucił władcze spojrzenie w kierunku dowódcy straży. Dowódco, zabierzcie tegobezmyślnego człowieka i zamknijcie w lochu.Wczoraj wieczorem już raz nadużył mojejcierpliwości.%7łołnierz przytknął dłoń do hełmu, jakby nie potrafił odczytać rozkazów. Rozumiecie przez to kupca z Toledo czy. Nie, gamoniu! Mam na myśli tego rycerza!  wrzasnął Gonzalez. Usuńcie mi go sprzedoczu.Tym razem rozkaz był jednoznaczny, toteż straże go wykonały.Chwyciły guerrejadora zaramiona i odciągnęły, tymczasem nieszczęśnik wierzgał jak muł i złorzeczył. Bracie, nie możecie mi tego uczynić! Należę do dworu! Jestem bardziej przydatny niż. Co wy pleciecie?  W głosie dominikanina słychać było głęboką pogardę. Wy i siepaczewaszego pokroju nadajecie się tylko do zalewania pól bitewnych krwią i rozsiewania po nichsiekanego mięsa, waszego i cudzego.Taką właśnie rolę odgrywacie w historii.Lepiej by było,gdyby ciąg wydarzeń dało się uzależnić od bystrości umysłu i umiaru, zamiast posługiwać sięzgrają bezmózgich fanatyków.Nie obawiajcie się, rycerzu, nie jesteście bardziej przydatni odjakiegokolwiek innego żołnierza.Jeden więcej czy jeden mniej.I tak zostaje jeszcze całe morze.Wygłosiwszy swą tyradę, zakonnik uspokoił się i spojrzał na Ignacia. Muszę jak najprędzej rozmówić się z Jego Królewską Mością  rzekł do niego kupiec.Gdzie on teraz przebywa? Dlaczego nie tutaj, aby osobiście zająć się kwestią zabójstwa? Król Ferdynand nie przyjdzie. Gonzalez wzruszył ramionami, dając do zrozumienia, żejego autorytet aż nadto wystarczy do rozwiązania sprawy. W tej chwili uczestniczy w naradziewojennej.Wygląda na to, że z Zachodu zbliża się armia emira Kordoby.Trzeba będziezdecydować, jak stawić jej opór. Nie lękajcie się, mistrzu Ignacio  wtrącił się Filip z Lusignan. Zarówno ja, jak i ojciecGonzalez jesteśmy przekonani o waszej niewinności.Należy wszakże jeszcze ustalić, co się stałoz waszym synem. Jak już tłumaczyłem dowódcy straży  odparł kupiec  Uberto wyruszył przed świtemz misją, którą powierzył mu mistrz Galib. Zatem magister został zabity po spotkaniu z nim  doszedł do wniosku Filip. Bez wątpienia musiało tak być. Może zabójca żywił ciekawość dla misji powierzonej waszemu synowi przez Galiba wykoncypował ojciec Gonzalez. Powiedzcie no, mistrzu Ignacio, co to za zadanie?Westchnąwszy ze stoickim spokojem, kupiec skłamał bezwstydnie: Niestety nic mi o nim nie wiadomo.Galib spuścił zasłonę tajemnicy, mówiąc, że opowie mio tym rano.I jak sami możecie się przekonać, teraz nie będzie już w stanie wyjawić, dokądwysłał mojego syna. Pojmuję  mruknął Gonzalez. W każdym razie dłużej nie można czekać, musicie jaknajprędzej wyruszyć do Tuluzy wraz z messer Filipem.Biskup Fulk was oczekuje.Los BlankiKastylijskiej jest w waszych rękach. Wedle rozkazu, wielebny ojcze  skłonił się kupiec. Czekam na was w stajni za godzinę  obwieścił Lusignan. W ten sposób zdążycie sięswobodnie pokrzepić i sporządzić zapasy na podróż. Ja z kolei zarządzę uroczystość pogrzebową dla biednego mistrza Galiba i każę wszcząćśledztwo w sprawie jego zabójstwa  dodał Gonzalez. Morderca nie pozostanie bezkarny.Na znak dominikanina straże podniosły ciało magistra i złożyły je w drewnianej lektyce.Wydawało się przez chwilę, że twarz Galiba, opadając na bok, z powrotem się ożywiła.Byłato wszakże jedynie ułuda.Podniósłszy go, mężczyz
ni ruszyli w kierunku donżonu, do koÅ›cioÅ‚az cegieÅ‚ wypÅ‚owiaÅ‚ych na sÅ‚oÅ„cu.Tam szczÄ…tki starca miaÅ‚y spocząć aż do pogrzebu.Ignacio przyÅ‚Ä…czyÅ‚ siÄ™ do orszaku bez sÅ‚owa.Willalme, jak zawsze podążajÄ…cy u jego boku,byÅ‚ Å›wiadkiem jednej z rzadkich chwil, gdy oczy kupca zdradzaÅ‚y ludzkie uczucia.DobrzewiedziaÅ‚, że wkrótce nie pozostanie po nich żaden widoczny Å›lad.CiepÅ‚o brzasku ustÄ™powaÅ‚o miejsca czÄ™stym porywom sirocca, tymczasem stojÄ…ce jużwysoko sÅ‚oÅ„ce ożywiaÅ‚o barwy pÅ‚askowyżów.Ignacio powiódÅ‚ wzrokiem za stadem pelikanów,które wzbiÅ‚y siÄ™ znad brzegów Gwadalkiwiru.SzybujÄ…ce w powietrzu ptaki zakreÅ›liÅ‚y Å‚uk nabÅ‚Ä™kitnym niebie, po czym pofrunęły ku odlegÅ‚emu już zamkowi Andújar.Willalme siedziaÅ‚ obok niego na koz
le, ściskając w dłoniach lejce.Filip z Lusignan jechał przodem na białym koniu, ze wzrokiem skierowanym na wschód.Podróż się rozpoczęła.CZ
Z

DRUGAOP
TANY Z PROUILLETen, kto wątpi w istnienie demonów, niech przyjrzy się nawiedzonym, albowiem diabeł,przemawiając przez ich usta i miotając się tak okrutnie w ich ciałach, daje namacalny dowódswego istnienia.Cezariusz z Heisterbach, Dialogus miraculorum, V, 126Ignacio otworzył oczy i zamrugał, przerażony oślepiającym światłem póz
nego poranka. Zasnąłeś?  zapytał Willalme, który powoził po zakurzonej drodze. Na trochę.Kupiec wbił wzrok w szlak, wstęgę czerwonej ziemi usianej gdzieniegdzie zaroślami.Słońcepiekło z obezwładniającą siłą, rozpalając kamienie na piasku.Ogrody i pola uprawne wyłaniałysię odległe niczym miraże.Pozostawiwszy za plecami ziemie Kastylii, od kilku dni przemierzali aragońskie płaskowyże,podążając ku osadzie wznoszącej się na pobliskim wzgórzu.Powinni tam dotrzeć wczesnympopołudniem.Lusignan zwolnił, zrównując się z wozem. Prawie dojechaliśmy do Teruelu.Dobrze by było zatrzymać się tam do jutra rana. Dobra myśl  powiedział Ignacio. W ten sposób będziemy mogli odpocząć.Zwierzęta sąwyczerpane. Do Langwedocji jeszcze długa droga  dodał Willalme, wpatrując się w chmarę czarnychptaków krążących nad ich głowami, co raczej nie dodawało im otuchy. Strawilibyśmy mniejczasu, gdybyśmy popłynęli morzem, wzdłuż Walencji i Katalonii, aż do Narbonne. To prawda  przyznał Filip  ale ostatnio po tym odcinku morza grasują muzułmańscypiraci.Ich okręty cumują przy Majorce wbrew woli króla Aragonii, dlatego podróż byłabyniebezpieczna [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

nvs.xlx.pl