Peters Ellis Kroniki brata Cadfaela (Mnich) 18 Lato Duńczyków

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Poszedłem tam, by stanąć z nim twarzą w twarz.Zabić gow śmiertelnym pojedynku.Dlaczego o tej porze? Ponieważminęło sporo czasu, nim nienawiść przybrała na sile w takimstopniu, iż mogłem podjąć decyzję o zabiciu człowieka.Chciałem także mieć pewność, że nikt inny nie będziewciągnięty w naszą kłótnię i nikt nie zostanie oskarżony omorderstwo, nawet jeśli wiedziałby, co uczyniłem. GłosCuhelyna pozostawał cichy i spokojny, ale rysy jego twarzystężały.Nad silnie zarysowanymi kośćmi policzkowymiwystąpiły białe linie.Hywel odezwał się łagodnym głosem, przerywając ciszę: Mężczyzna o jednej ręce przeciwko doświadczonemuwojownikowi, które ma dwie zdrowe ręce?Cuhelyn popatrzył obojętnie na opaskę, któraprzytrzymywała płótno, przykrywające kikut lewej ręki. Jedna ręka czy dwie, koniec byłby taki sam.Kiedy jednakotworzyłem drzwi kwatery, Bledri spał na łóżku.Słyszałemjego oddech, miarowy i spokojny.Czy byłoby w porządkuwyrywać go ze snu i wyzywać na śmiertelny pojedynek? Ikiedy tak stałem w drzwiach, pojawił się Meurig.Zamknąłemdrzwi i odszedłem, pozostawiając Bledriego pogrążonego weśnie.Nie porzuciłem swego zamiaru mówił Cuhelyn,potrząsając głową. Gdyby żył, dzisiejszego rankaoskarżyłbym go otwarcie o mord, którego się dopuścił, iwyzwałbym na pojedynek.I jeśli by mi na to pozwolono,zabiłbym go.Owain wpatrywał się w niego nieruchomym, wzrokiem,wyraznie sondując umysł człowieka, który wygłosił tak gorzkąprzemowę, nadając jednocześnie słowom niespotykaną siłę.Zniewzruszonym spokojem książę powiedział: O ile mi wiadomo, człowiek ten nie popełnił w stosunku domnie żadnego wykroczenia. Nie uczynił nic tobie, panie mój, wyjąwszy może jegoarogancję.Mnie uczynił rzecz najgorszą z możliwych.Byłjednym z ośmiu ludzi, którzy wciągnęli nas w zasadzkę i zabilimego księcia.Kiedy Anarawd został zamordowany, a mojaręka ucięta, Bledri był przy tym.Kiedy zjawił się na dworzebiskupa, nie znałem jego imienia.Lecz nigdy nie za-pomniałem jego twarzy.I nie zapomniałbym jej aż do chwili,w której pomściłbym śmierć Anarawda.To jednak uczynił zamnie ktoś inny, uwalniając mnie od Bledriego na zawsze. Powiedz raz jeszcze rozkazał Owain, kiedy Cuhelynskończył że pozostawiłeś tego człowieka śpiącego i nieprzyczyniłeś się do jego śmierci. Kiedy odchodziłem, Bledri ap Rhys spał.Nigdy go niedotknąłem, a z jego śmiercią nie mam nic wspólnego.Jeślirozkażesz, przysięgnę to przed ołtarzem. Na razie odrzekł książę ponuro jestem zmuszonypozostawić tę sprawę niewyjaśnioną, przynajmniej dopóty,dopóki nie powrócę z Abermenai, zakończywszy pilniejsząsprawę.Wciąż jednak pragnę wiedzieć, kto uczynił to, czegoty, jak twierdzisz, nie zrobiłeś.Ja ze swej strony tuszę, iżmówisz prawdę, choć�inni być może wątpią w twe słowa.Jeślidasz słowo, że powrócisz ze mną, i dotrzymasz go, niezależnieod tego, co okaże się w sprawie śmierci Bledriego ap Rhysa,tedy jedz ze mną.Potrzebuję cię tak, jak potrzebuję każdegoporządnego człowieka. Bóg mi świadkiem rzekł Cuhelyn nie opuszczę cię,panie mój, chyba że sam rozkażesz mi to uczynić.Ale będęszczęśliwy, jeśli to się nigdy nie stanie.Ostatnie i niespodziewane słowo miał tej nocy rządcaOwaina, który pojawił się w komnacie, gdy książę miał jużodprawić podległych mu dowódców,znających już wszystkie rozkazy dotyczące porannegowymarszu.Podjęto również stosowne decyzje co do sprawzwiązanych ze zmarłym Bledrim ap Rhysem.Gwion, zgodnieze złożoną obietnicą, miał pozostać w Aberze.Zobowiązał sięrównież do tego, że zajmie się powiadomieniem o wszystkimwdowy i wypełni jej życzenia związane z ostateczną posługązmarłemu.Smutny to był obowiązek, ale szczęściem wnieszczęściu było to, iż mógł go wypełnić człowiek służący tejsamej co zmarły sprawie.Poranny wymarsz przygotowanobardzo dokładnie.Zostały również wydane rozkazy co doodpowiedniego zabezpieczenia wysłanników biskupaLichfield, którzy udawali się do Bangoru.Wojska księciamiały się skierować prosto do Carnarvonu, przemierzając starytrakt, który łączył potężne forty i dzięki któremu cudzoziemcywkroczyli do Walii dawno temu.Miejsca, w których sięosiedlali, wciąż nosiły łacińskie nazwy, choć używali ich tylkoksięża i uczeni.Walijska ludność nazywała je już po swojemu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Edwards Eve Alchemia miłoci 03 Gra o miłoć. Kroniki rodu Lacey

Moorcock Michael Kronika Czarnego Miecza Sagi o Elryku Tom VII

John Marsden Kroniki Ellie 1. Wojna się skończyła, walka wcišż trwa

John Marsden Kroniki Ellie 3. Przycišgajšc burze

Kronika Krola Pana Dom Pedra

John Marsden Kroniki Ellie 2. Nieuleczalna

Pohl Frederik Kroniki Heechow

r 4

Goodkind Terry Pierwsze prawo magii

Toland John Bogowie wojny t.2