[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.92 i n.).W podobnym duchu wypowiadał się rabin Eliezer (ok.90 r.n.e.): „Kto nie zajmuje się kontynuowaniem gatunku [ludzkiego], jest jak ktoś, kto przelewa krew"[320].W związku z antycelibatowym nastawieniem judaizmu, gmina z Qumran, wyróżniająca się brakiem kobiet, zwróciła na siebie uwagę już w starożytności.Filon Aleksdandryjski (zm.ok.roku 45/50 n.e.), najbardziej wykształcony myśliciel żydowski współczesny Jezusowi, w swojej relacji o Esseńczykach stwierdza, że wyróżniał ich „zakaz zawierania małżeństw i jednocześnie reguła całkowitej wstrzemięźliwości"[321].I tak najsłynniejszy przyrodoznawca, Pliniusz Starszy, który zginął podczas wybuchu Wezuwiusza w 79 roku, pisze o Esseńczykach, że „żyją bez kobiet i bez miłości" i „są ludem, w którym nikt nie przychodzi na świat".Powiada on dosłownie: „…samotny lud, w porównaniu z innymi zupełnie dziwny lud, pozbawiony jakichkolwiek kobiet, rezygnujący z wszelkiej miłości, żyjący bez pieniędzy i pod palmami.Dzień po dniu w jednakowej liczbie zbiera się ich gromada, odradzająca się dzięki licznym do niej przystępującym osobom, które los - ponieważ są już zmęczone życiem - sprowadza strumieniami do ich sposobu życia.Tak oto przez tysiąclecia - jakkolwiek by to dziwnie nie zabrzmiało - wieczny jest ten lud, pośród którego nikt się nie rodzi"[322].Żydowski historyk J.Flawiusz pisze: „Takie życie prowadzi ponad cztery tysiące ludzi.Ani żon nie pojmują… [ponieważ], jak sądzą, [małżeństwo] staje się zarzewiem kłótni… Żyją tedy osobno…"[323].W innym miejscu pisze Flawiusz: Esseńczycy „są rodowitymi Żydami… Od przyjemności zmysłowych odwracają się, jak od występku, a wstrzemięźliwość i panowanie nad sobą uważają za cnotę.Małżeństwo jest przez nich nisko traktowane, przyjmują jednak cudze dzieci jeszcze w wieku podatnym na nauki, traktują je jak swoich krewnych i kształtują podług swoich zasad.Nie odrzucają w ogóle małżeństwa i zapewnienia sobie poprzez nie potomstwa, lecz obawiają się rozwiązłości kobiet, przekonani, że żadna kobieta nie dochowuje wierności jednemu mężczyźnie… Jest jeszcze drugi zakon Esseńczyków… Uważają bowiem, że ci, którzy nie żenią się, rezygnują z ważnej strony życia - rozmnażania, i co więcej, gdyby wszyscy przyjęli taki pogląd, rychło wymarłby rodzaj ludzki.Przyszłym żonom każą przechodzić przez trzyletnie próby i dopiero wtedy je poślubiają, gdy… te dadzą dowód, że są zdolne rodzić.Nie utrzymują z nimi stosunków, kiedy są brzemienne, i w ten sposób wykazują, że żenią się nie dla rozkoszy, lecz aby mieć potomstwo"[324].Według tego, co mówi Flawiusz, istniały więc dwa rodzaje Esseńczyków: żyjący w stanie bezżennym i żonaci.O dwóch rodzajach Esseńczyków świadczą także znaleziska z Qumran.O żonatych mężczyznach z Qumran mówi na przykład „Dokument damasceński" (po raz pierwszy odkryty w 1896 roku w Kairze, a następnie znaleziony także w większej liczbie egzemplarzy wśród rękopisów w Qumran).Wspomnieliśmy już, że w „Dokumencie damasceńskim" - jak później w ujęciu Jezusa - również od mężczyzn wymaga się wierności i monogamii, co dotąd wśród Żydów praktykowano w małym stopniu.Natomiast znaleziona w Qumran „Reguła zakonna" (I QS) zakłada bezżenność członków tej odmiany sekty.Sprawę tej rozbieżności i nierówności wymagań próbuje się rozwiązać przyjmując, że w Qumran, jako w centrum ruchu, żył zakon męski, a żonaci członkowie sekty z Qumran żyli w gminach rozproszonych w terenie.Talmon, specjalista do spraw Qumran, znalazł, jak widzieliśmy, żydowski kompromis: dostrzega w mężczyznach żyjących bezżennie w centrum Qumran mężczyzn żonatych, którzy już spełnili swój obowiązek prokreacji.Jakkolwiek by było -ci żyjący bez kobiet mężczyźni, może nawet wcale nie pozbawieni żon, ci żonaci bądź nieżonaci mnisi w Qumran, są fenomenem nietypowym dla judaizmu; także w starożytności byli oni odbierani jako nietypowi.Jest oczywiste, że do tego około tysiąca stu pieczołowicie założonych grobów mężczyzn na wielkim cmentarzu w Qumran nie pasują groby owych siedmiu kobiet, znajdujące się na wspomnianych dwóch z mniejszą troskliwością założonych cmentarzach; cztery groby dzieci mogłyby być grobami wcześnie zmarłych obcych dzieci, które sekta, pozbawiona kobiet, adoptowała; groby kobiece nie pasujące do doktryny z Qumran wzbudzają zainteresowanie uczonych od 1947 roku.Podczas gdy w centrum sekty z Qumran obecność kobiet była wykluczona od początku, w chrześcijaństwie wrogość wobec kobiet i sfery seksualnej nie zaczyna się wraz z Jezusem, lecz później; na odwrót: Jezus był przyjaźnie usposobiony wobec kobiet, jeśli można się tak wyrazić - był pierwszym i ostatnim przyjacielem kobiet w chrześcijańskim kościele.W swoim otoczeniu miał „wiele" kobiet (Łk 8, 3 i n.), a więc -co oczywiste - miał nie tylko dwunastu uczniów, ale także liczne uczennice [ Pobierz całość w formacie PDF ]