[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wyskoczył z łóżka jak oparzony, z łomoczącym sercem, i rzucił się po omacku szukać źródła przeraźliwego dźwię­ku.Znalazł wreszcie aparat w stosie rzuconej na krzesło garderoby.Kiedy go rozkładał, dostrzegł, iż Paola siedzi na łóżku, z prześcieradłem przyciśniętym kurczowo do napompowanych silikonem piersi i tak wytrzeszczonymi z przerażenia oczami, że w innych okolicznościach zapew­ne parsknąłby na jej widok śmiechem.- Li Mitcher, centrala - odezwał się głos w telefonie.-Doug, mamy poważny problem.Załoguj na szybkim.- Aż tak? - Doug już się ubierał, ściskając telefon mię­dzy barkiem a uchem.- Aha.Jesteś u siebie?- Tak.- To chyba szybciej będzie, jak pojedziesz do biura.Za­raz tam obudzę kogo trzeba, żeby się przygotowali.Zespół kryzysowy powinien zacząć pracę za trzynaście minut.To tyle.Doug nie chciał być tym z członków zespołu, który się spóźni.— Hej, zaraz — przypomniał sobie o tym pytaniu w osta­tniej chwili, kiedy człowiek z Centrali już się wyłączał.-A o co właściwie chodzi?- Kontrakt z Santa Clausem jest poważnie zagrożony.Włącz sobie transmisję.Znalazł jeszcze chwilę czasu, by pogłaskać dziewczynę po czarnych, długich włosach i powiedzieć parę przepra­szających słów, ale były to tylko mechaniczne gesty.Nie był już w stanie myśleć o niczym innym niż o nie sfinali­zowanej operacji.Rzecz w tym, że prowadził ten kontrakt od początku do końca.Cokolwiek się tam stało, nie może się okazać, że to on popełnił błąd.Wcześniej zdarzało mu się sarkać na ten stosunkowo niewielki, raczej pozbawiony luksusów hotelik z zagląda­jącą w okna reklamą pierogów Tiomkina.Ale wybrał go właśnie z myślą o takich sytuacjach jak ta.Dyspozycyj­ność należała do trzech podstawowych wymogów, jakie spełniać musiał menedżer jego szczebla.Trzeba było albo wozić się z kupą sprzętu, albo nie oddalać od centrum komunikacyjnego bardziej niż na regulaminowe dziesięć minut.Doug miał złe doświadczenia z centrami w dużych hotelach, zawsze w krytycznej chwili okazywało się tam, że coś nie pasuje, czegoś nie sposób wyregulować, a jedy­ny w okolicy człowiek mający o miejscowym złomie jako takie pojęcie akurat gdzieś przepadł wraz z jedynym eg­zemplarzem karty otwierającej dostęp do paneli kontrol­nych systemu.Z dwojga złego wolał już uwiązanie na dziesięciominutowej smyczy wokół miejscowego biura.W nadbrzeżnej dzielnicy o tej porze, na progu nocy, by­ło już prawie pusto.Rozpędził się długą, wąską ulicą, wiodącą ku oceanowi, potem zakręcił w lewo w przelotówkę, a chwilę później podjeżdżał już pod wielki, srebrzysty biurowiec przypominający poprzecznym przekrojem czą­stkę pomarańczy.Trwało to tylko kilka minut, tak że Doug nawet nie miał czasu włączyć w samochodzie transmisji.W holu na dole system zabezpieczenia budynku zerk­nął Schlafowi w tęczówki, zeskanował linie papilarne i dopiero wtedy zaakceptował jego kartę magnetyczną.Czekała już nań winda, a na dwudziestym trzecim pię­trze, w biurach NFG, uruchomione centrum komunika­cyjne i wciąż jeszcze z lekka zaspany dyżurny.Doug nie tracąc czasu na powitania, dopadł stanowiska, jedną ręką wtykając w szczelinę pulpitu swoją kartę, drugą zaś uru­chamiając procedury identyfikacji i włączenia do telekonferencyjnego, wirtualnego stołu.Powietrze za plecami Schlafa zmętniało, potem prze­pierzenia, pomiędzy którymi siedział, zasklepiły się czar­ną błoną nieprzenikliwego pola.Komputer potwierdził je­go obecność.Tkwił w wąskiej kabinie, jak w komórce pla­stra miodu, mając przed sobą tylko ekrany, klawiaturę z wbudowanym glideboksem i wytrzeszczone na niego szklane oko kamery.Od telefonu minęło siedem minut i pięćdziesiąt se­kund, ale nie miał czasu, by poczuć z tego powodu saty­sfakcję, pochłonięty, przygotowaną już przez komputer pre­zentacją niedawnych wydarzeń na kijowskiej autostradzie.Dopiero zapoznawszy się z relacjami NewsNetu, zaczął sprawdzać, kto bierze udział w naradzie.Czterech ludzi z Centrum znał doskonale; siwawy drugi szef zarządu, któremu eliptyczne, druciane okulary nadawały wygląd dziewiętnastowiecznego subiekta, dwaj kierownicy pro­gramów i śniada, rozpaczliwie ukrywająca swą starość szefowa wydziału politycznego.Znał też z widzenia kilku ludzi z zespołu ekspertów.Dwóch z nich korzystało z nie­pełnego połączenia, dysponowali tylko dźwiękiem.Prze­rzucał kolejne ekrany, aż trafił na szatynkę w średnim wieku, o prostych, długich do pół ucha włosach, ubraną w kraciasty, błękitno-zielony kostiumik.Jeszcze zanim sięgnął do klawiatury sprawdzić, kto to taki, już wiedział, że ta osoba ma dla sprawy kluczowe znaczenie.Dopiero znacznie później uświadomił sobie, skąd to wiedział.Ko­bieta była zbyt starannie przygotowana, jak na środek nocy, która okrywała teraz Wschodnie Wybrzeże.Maki­jaż, nienaganność stroju i uczesania wskazywały, że nie została przywołana nagłym alarmem.- Myślę, że nie będziemy już dłużej czekać - odezwał się Drugi Szef.Komputer wyświetlił przed Dougiem informację, z któ­rej wynikało, że kobieta w błękicie i zieleni, Lana Schuyskyj, jest upełnomocnioną przedstawicielką nowojorskiej spółki prawniczej VanderOve.Doug oczywiście doskonale znał tę firmę.Pełniła ona rolę amerykańskiego eksponenta interesów porozumienia głównych rosyjskich mafii i nie sposób było jej nie znać, załatwiając jakiekolwiek interesy ze Wschodem i Europą Środkową.Na Lane Schuyskyj nigdy się jednak dotąd nie natknął.- Wszyscy wiedzą już z grubsza, o co chodzi, więc nie będziemy tracić czasu - ciągnął Drugi.- Doug, wyjaśnij z łaski swojej, jaki jest udział naszej Grupy w tej trans­akcji.Nie pozwolił sobie ani na jedną chwilę zwłoki.Miał już na bocznym ekranie wszystkie zapisy ze swego prywatne­go obszaru pamięci, ale na razie nie musiał do nich się­gać.- Występujemy w kontrakcie jako pełnomocnik.hm, nazwijmy go prostu Klientem.Osoba ta pragnie zacho­wać pełną anonimowość, co zresztą wydaje się zrozumia­łe, zważywszy, iż mogłyby zostać naruszone jej dobra oso­biste.W największym skrócie, nasz klient potrzebuje dawcy do przeszczepu tkanki nerwowej i komórek podwzgórza dla ciężko chorego dziecka.Operacja taka, po­zwalająca na całkowite wyleczenie porażenia mózgowego, jest już wprawdzie wykonywana z bardzo dobrymi roko­waniami, istnieje jednak duża trudność z pozyskiwaniem materiału do transplantacji.Warunkiem pomyślnego le­czenia jest bowiem znalezienie dawcy o niemal identycz­nej charakterystyce neuroprzekaźników.Nawet minimal­na niezgodność grozi tutaj odrzuceniem przeszczepu ze skutkiem letalnym.Przy tradycyjnych procedurach pozy­skiwania materiałów do transplantacji czyni to leczenie praktycznie niemożliwym.Przepraszam za te medyczne szczegóły, ale wydają mi się one niezbędne do wyjaśnie­nia, skąd tak duża wartość kontraktu.Nie była to prawda.Podawał je przede wszystkim po to, by popisać się przed Drugim.Chyba z dobrym skut­kiem, gdyż ten skinął przyzwalająco głową [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

nvs.xlx.pl