[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jaki termin paniom odpowiada? Może być praktycznie dowolny dzień w tym lub w następnym tygodniu.— Im szybciej, tym lepiej — stwierdziła Joanna.Deborah przytaknęła jej skinieniem głowy.— Jeśli nie ma pani nic przeciwko temu, najchętniej umówiłybyśmy się na jutro.— Znakomicie — oświadczyła Helen.— Pochwalam wasz zapał.Czy może być dziesiąta rano?— Jak najbardziej — odparła Joanna.— Potrzebujecie wskazówek, jak się do nas dostać?— Myślę, że to nie jest konieczne — stwierdziła Joanna.— Poradzimy sobie.— Zatem do zobaczenia jutro — powiedziała Helen i odłożyła słuchawkę.Joanna wyłączyła telefon.— Poszło jak po maśle! — zauważyła Deborah.— Myślę, że jedną nogą już tam jesteśmy.— Też mi się tak zdaje — przyznała Joanna.Wyciągnęła kabel od telefonu z gniazdka i podeszła do komputera.— Załogujmy się, żebyśmy mogły odebrać tego e-maila, kiedy tylko przyjdzie.Zgodnie z obietnicą, Helen wysłała kwestionariusz tuż po zakończeniu rozmowy i komunikat o jego nadejściu pojawił się na monitorze komputera dziewczyn już po chwili od wejścia do sieci.Joanna i Deborah wypełniły formularze wprost na ekranie i nim minęło piętnaście minut, odesłały je z powrotem do Kliniki Wingate’a.— To wydaje się niemal zbyt łatwe — zauważyła Deborah, wyłączając komputer.— Bo zapeszysz — skarciła ją Joanna.— Możesz nazwać mnie przesądną, ale wolę nie mówić nic takiego, dopóki nie dostanę się na serwer Wingate’a.Za dużo jeszcze może tu nawalić.— Chodzi ci na przykład o to, że nasze numery ubezpieczenia mogą nagle okazać się nieaktualne?— Tak, albo że doktor Donaldson, czy ktoś inny, rozpozna nas jutro rano.— Niech zgadnę — powiedziała Deborah.— Wracasz do pomysłu z przebraniem.— Nigdy go nie porzuciłam — odparła Joanna.— A mamy przed sobą resztę popołudnia.Bierzmy się do roboty.Możemy pójść do Galleria Mali w Cambridge i tanim kosztem sprawić sobie jakieś nowe rzeczy.— Ja jestem gotowa — oświadczyła Deborah.— Wystrzałowa laska.to będzie moje nowe wcielenie.Może uda mi się znaleźć jakiś ciuch z odsłoniętym brzuchem, do którego włożę stanik Miracle Bra.W drodze powrotnej możemy się zatrzymać w CVS i kupić jakąś farbę do włosów i kosmetyki.Pamiętasz tę recepcjonistkę, kiedy byłyśmy w klinice na zabiegu?— Trudno byłoby ją zapomnieć — przyznała Joanna.— Mam zamiar ją zakasować — oświadczyła Deborah.— Wydaje mi się, że nie powinnyśmy z tym przesadzać — stwierdziła sceptycznie Joanna.— Nie chcemy niepotrzebnie zwracać na siebie uwagi.— Mów za siebie — odparła Deborah.— Nie chcesz, żeby nas rozpoznano, a ja zamierzam upewnić się, że do tego nie dojdzie, szczególnie jeśli chodzi o mnie.— Ale chcemy przecież dostać tam pracę — jęknęła Joanna.— Nie martw się — uspokoiła ją Deborah.— Nie zamierzam się posunąć aż tak daleko.Rozdział 89 maja 20018.45Spencer Wingate odłożył na bok czasopismo i wyjrzał na płynący w dole krajobraz.Wiosna zawitała do Nowej Anglii ze zwykłą sobie opieszałością.Szachownica pól i łąk przybrała odcień głębokiej zieleni, choć w głębszych wąwozach i jarach nadal widać było odosobnione płaty lodu i śniegu.Drzewa, wciąż jeszcze bezlistne, obsypane były delikatnymi, żółtozielonymi, obrzmiałymi pączkami, co dawało falującym wzgórzom miękkość, jak gdyby okryto je prześwitującą zieloną materią.— Daleko jeszcze do Hanscom Field? — zawołał Spencer, przekrzykując skowyt silników odrzutowych.Znajdował się na pokładzie leara 45; był właścicielem jednej czwartej akcji, chociaż nie tego akurat samolotu, w którym siedział.Przed dwoma laty wykupił udziały w jednym z tych opartych na cząstkowej własności towarzystw lotniczych, a świadczone przez nie usługi w pełni zaspokajały jego potrzeby.— Niecałe dwadzieścia minut, proszę pana — odkrzyknął pilot przez ramię, — Nie ma ruchu, więc możemy lądować natychmiast.Spencer skinął głową i przeciągnął się.Nie mógł się doczekać powrotu do Massachusetts, a widok sennych farm południowej Nowej Anglii wzmógł tylko jego niecierpliwość [ Pobierz całość w formacie PDF ]