Czerwone i czarne t.1 Stendhal

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Szczęściem pan de R�nalprzywołał ogrodnika i zaczął z nim grodzić cierniem niedozwoloną ścieżkę.Julian nie odpo-wiadał ani słowa na uprzejmość pań.Ledwie pan de R�nal się oddalił, przyjaciółki utrzymu-jąc, że są zmęczone, poprosiły go obie o ramię.Między tymi dwiema kobietami, spłonionymi z zakłopotania, twarz Juliana, pokryta wy-niosłą bladością, posępna i stanowcza, tworzyła osobliwy kontrast.Czul wzgardę dla tychkobiet i dla wszystkich tkliwych uczuć. Ha! myślał. Ani pięciuset franków renty dla dokończenia studiów! Och, jakże bymplunął na nich!Pochłonięty tymi ponurymi myślami, ledwie raczył słuchać obu pań; każde słowo raziło gojako niedorzeczne, głupie, mdłe, słowem k o b i e c e.Paplać byle co dla podtrzymania rozmowy, pani de R�nal wspomniała, że mąż przybył zVerri�res, ponieważ zamówił u jednego z dzierżawców kukurydzaną słomę (w tych stronachużywa się kukurydzanej słomy do wypychania sienników). Mąż nie wróci dodała zajęty jest z ogrodnikiem i służącym zmienianiem słomy wsiennikach w całym domu.Rano załatwili się z pierwszym piętrem, teraz poszli na drugie.Julian zbladł, spojrzał znacząco na panią de R�nal i przyśpieszając kroku odciągnął ją nastronę.Pani Derville puściła ich przodem. Ratuj mnie, pani! wykrzyknął. Pani jedna to może.Wie pani, że lokaj nienawidzimnie śmiertelnie.Muszę się przyznać: w sienniku w moim łóżku schowany jest portret.Na te słowa pobladła z kolei pani de R�nal. Pani jedna może w tej chwili wejść do mego pokoju; niech pani sięgnie tak, aby nikt niewidział, do siennika w rogu blisko okna, znajdzie tam pani czarne puzderko.35 W nim portret. rzekła pani de R�nal, ledwie mogąc utrzymać się na nogach.Julian spostrzegł jej wzruszenie i skorzystał z niego w lot. Mam panią prosić o drugą łaskę: błagam, aby pani nie oglądała portretu, to moja tajem-nica. Tajemnica! powtórzyła pani de R�nal gasnącym głosem.Ale mimo iż wzrosła między ludzmi dumnymi z majątku i wrażliwymi jedynie na pie-niądz, dusza jej wyszlachetniała już przez miłość.Okrutnie zraniona, pani de R�nal zdobyłasię wszelako na akcent szczerego poświęcenia, zadając Julianowi parę niezbędnych pytań. Zatem rzekła odchodząc okrągłe pudełko z czarnego kartonu? Tak, pani odrzekł Julian z owym twardym wejrzeniem, jaki przybierają mężczyzni wchwilach niebezpieczeństwa.Weszła na drugie piętro, blada, jak gdyby szła na śmierć.Na domiar nieszczęścia czuła, iżbliska jest omdlenia, ale chęć ratowania Juliana dodała jej siły. Muszę mieć to pudełko rzekła przyśpieszając kroku.Usłyszała, jak mąż mówił coś do służącego byli w pokoju Juliana; szczęściem przeszlido pokoju dzieci.Podniosła materac i zanurzyła rękę w sienniku tak gwałtownie, że sobiepodrapała palce.Ale mimo że bardzo wrażliwa na ból, nie czuła zgoła nic, gdyż w tej chwilizmacała pudełko.Chwyciła je i wyszła.Ledwie znalazła się poza niebezpieczeństwem, zrobiło się jej słabo.Julian zakochany! To portret kobiety, którą kocha!Osunąwszy się na krzesło w przedpokoju, pani de R�nal przechodziła wszystkie męki za-zdrości.Znowu naiwność przyszła jej z pomocą: zdumienie paraliżowało ból.Julian wszedł,chwycił pudełko nie dziękując, bez słowa; pobiegł do swego pokoju, rozniecił ogień i spalił jew jednej chwili.Był blady, bez tchu; przesadzał rozmiar minionego niebezpieczeństwa. Portret Napoleona mówił potrząsając głową u człowieka, który popisuje się taką nie-nawiścią do u z u r p a t o r a ! Gdyby go dostał w ręce pan de R�nal, taki klerykał i takiwściekły na mnie! W dodatku z odwrotnej strony kilka wierszy kreślonych moją ręką, niezostawiających żadnej wątpliwości co do bezmiaru mego uwielbienia! I każdy z tych wybu-chów miłości nosi datę! Ostatni z przedwczoraj.Cała moja reputacja obalona, obrócona wniwecz w jednej chwili! powtarzał Julian pa-trząc na płonące pudełko. A moja reputacja to cale moje mienie, żyję tylko nią.a i to jesz-cze co za życie, wielki Boże!W godzinę pózniej znużenie i litość dla samego siebie nastroiły go tkliwie.Spotkał paniąde R�nal, ujął jej rękę i ucałował szczerzej niż kiedykolwiek.Zarumieniła się ze szczęścia iprawie w tej samej chwili odepchnęła Juliana w paroksyzmie gniewu i zazdrości.Duma Ju-liana, tak świeżo zraniona, sprawiła, że postąpił jak głupiec.Widział w pani de R�nal jedyniebogaczkę; puścił jej rękę ze wzgardą i oddalił się.Zadumany, przechadzał się po ogrodzie;niebawem gorzki uśmiech wykwitł na jego wargach. Przechadzam się tutaj spokojnie, jak człowiek rozrządzający swoim czasem! Nie zajmujęsię dziećmi! Narażam się na słuszne zniewagi pana de R�nal.Poszedł do chłopców.Pieszczoty najmłodszego, którego bardzo lubił, ukoiły nieco piekącyból. Ten nie pogardza mną jeszcze myślał Julian.Ale niebawem zaczął sobie wyrzucać toroztkliwienie, nowy objaw słabości. Te dzieci pieszczą mnie tak, jakby pieściły młodegopsa, którego mają od wczoraj.36X.WIELKIE SERCE I MAAA DOLABut passion most dissembles, yet betrays,Even by its darkness; as the blackest skyForetells the heaviest tempest.Don Juan, I, 75Pan de R�nal obszedłszy wszystkie pokoje wrócił do sypialni dzieci ze służbą, która odno-siła sienniki.Widok jego był dla Juliana kroplą wody, która przelała naczynie.Ponury, bledszy niż zwyczajnie, rzucił się ku niemu.Pan de R�nal zatrzymał się, spojrzałna służących. Panie rzekł Julian czy pan przypuszcza, że z każdym nauczycielem dzieci zrobiłybytakie postępy? A jeżeli nie ciągnął nie pozwalając panu de R�nal dojść do słowa jak panśmie wyrzucać mi, że je zaniedbuję?Pan de R�nal, ochłonąwszy z przestrachu, wywnioskował z dziwnego tonu młodego kore-petytora, że ma w kieszeni korzystniejszą propozycję i że go opuści.Gniew Juliana wzrastał,w miarę jak mówił. Dam sobie radę bez pana dodał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Card Orson Scott Czerwony Prorok (SCAN dal 700)

Andrew Lane Młody Sherlock Holmes Czerwona pijawka

Ziemkiewicz Rafal A Czerwone dywany odmierzony krok (4)

Vina Jackson 03 Osiemdziesišt Dni Czerwonych

Robinson Kim Stanley Czerwony Mars (SCAN dal 1129)

Orson Scott Card Czerwony Prorok

Barker Clive Powrot z piekla (SCAN dal 892)

Carter Stephen L. Elm Harbor 01 Władca Ocean Park

Szklarski Alfred 1 Tomek w Krainie Kangurow

PoematBogaCzlowieka k.4z7