[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Lepszy towar wystawia się na aukcjach.Raz na jakiś czas trafiają się rzeczy naprawdę ciekawe, te odkładane są dla stałych i zaufanych klientów.To dobry antykwariat.Stanisława kupiła tu swój chiński wachlarz.I, oczywiście, obowiązują tu te same zasady.– Czym możemy służyć? – Sprzedawca na widok tego złotowłosego cielątka poczuł dziwne i niesprecyzowane ukłucie niepokoju.– Szukam jakiegoś ładnego drobiazgu.Interesują mnie Bizancjum lub Bałkany, powiedzmy od ósmego do piętnastego wieku.Rzucił jej ostre, badawcze spojrzenie.Nie, nie żartuje.Z drugiej strony, taka smarkula.Wyczuła jego wahanie.– Potrzebuję czegoś, co komponowałoby się z tym.– Położyła na ladzie sztylet.Wysunął go z pochwy i gwizdnął lekko.Prawdziwy bułat.Antykwariusz pracował w swoim zawodzie od przeszło czterdziestu lat.Do tej pory tylko raz trzymał coś podobnego w ręce, a i to na wycieczce, gdy z innymi historykami sztuki zwiedzał Orużejną Pałatę – zbrojownię moskiewskiego Kremla.Kilka razy natrafiał na wzmianki o podobnych wyrobach w katalogach najpoważniejszych domów aukcyjnych.Jedno badawcze spojrzenie na twarz klientki kazało mu się domyślić, że przedmiot nie jest na sprzedaż.Podszedł do drzwi i przekręcił klucz w zamku.– Pani pozwoli.– Gestem wskazał przejście prowadzące na zaplecze.Weszli do niewielkiej pakamery.Otworzył kolejne drzwi, grube i stalowe.Skarbczyk nie był duży, może trzy na trzy metry.Na ścianach ze zbrojonego betonu wisiało kilka obrazów.Po lewej stały szafy pancerne.Na szerokich, dębowych półkach regałów zalegały rozmaite przedmioty.– Odłamek steli nagrobnej, Bizancjum, XII wiek naszej ery.– Z dumą zaprezentował płytę z białego, lekko żyłkowanego marmuru o rozmiarach dużego albumu.Księżniczka podrapała się po nosie.– Robota prowincjonalnego warsztatu – zauważyła.– W napisie jest błędów ortograficznych jak nasiał.Dla mnie ciut nieporęczna.Sprzedawca poczuł przypływ szacunku.Łamał napis ze słownikiem w ręce przez cztery godziny, a ona tylko rzuciła okiem.– Mam też coś takiego.– Pokazał jej plakietkę żółtego koloru.– Okładka od dyptychu – mruknęła.– Mały format.Klejona kość słoniowa?– Owszem.Może siódmy wiek naszej ery.I niedrogo, raptem dwanaście tysięcy złotych.Pochyliła się nad pudełkiem i podniosła niewielkie okucie z brązu.– Od siodła – zidentyfikowała.Przymknęła oczy.Był chłodny dzień.Weszła do ciepłej stajni przesyconej zapachem siana i koni.Czuła ich krew wędrującą niespiesznie w żyłach.Gdzieś w jej mózgu narastało pragnienie, silne, pierwotne, trudne do opanowania.Osiodłała klacz i pojechała za miasto.Księżniczka nie powinna samotnie zwiedzać okolicy, ale nie przejęła się tym.Nie mogła zabrać ze sobą nikogo.Nie tym razem.Przy siodle zawiesiła kołczan ze strzałami oraz lekki słowiański łuk wykonany z rogu jelenia.Łatwo się go napinało, zasięg miał niewielki, ale w razie czego wystarczy.Tylko czy naprawdę musiała to ze sobą taskać? Okolica była zupełnie bezpieczna.Pojechała w góry, dobrze znaną jej ścieżką.Ktoś dawno temu wytyczył tu szlak.Przez krzaki i zagajniki pinii wiedzie starożytna droga, wyłożona zniszczonymi, kamiennymi płytami.W szparach rośnie trawa, momentami trakt gubi się pod osuwami błotnymi, ale księżniczka zdążyła go już zbadać, wie, gdzie szukać kolejnych odcinków.Minęła miejsce, w którym kiedyś znajdowała się nieduża wioska.Może jej ludność wymarła dwieście lat wcześniej, a może tysiąc.Monika nie zastanawiała się nad tym.Resztki kamiennych ścian już się rozsypywały.Droga weszła w gęsty zagajnik.Księżniczka na wszelki wypadek wzięła do ręki łuk.Rozbójników tu nie było, lwy wytępiono już dawno, ale wilki czasem się pojawiają.Tylko że klacz wyczuwa je z odległości kilometra.Szkolono ją do walki.Rumowisko.Monika musiała zsiąść i przeprowadzić zwierzę pomiędzy głazami.I już.Znalazła się na miejscu.Urocza dolinka otoczona stromymi skalnymi ścianami.W takie chłodne dni wypełniał ją mleczny opar mgły.Staw zasilały gorące podziemne źródła.Nad nim widniało ułożone z kamieni nabrzeże i zwaliska niedużej willi.Jedna marmurowa kolumna sterczała dumnie w niebo, inne runęły dawno temu.Kto tu mieszkał? Kiedy? Z kamienistego dna wyłowiła raz złotą monetę z sową.To symbol pogańskiej bogini – znak Aten.Nikt tu nie zachodzi, okolica jest zupełnie odludna.Nawet gdyby ktoś się pojawił, nie zauważy jej we mgle.Ale ostrożności nigdy na wiele, położyła łuk na płaskim kamieniu.Rozebrała się do naga i rozpuściła włosy.Woda.Cieplejsza niż w porfirowej wannie, czystsza niż w termach pałacu cesarskiego w Konstantynopolu.Wyciągnęła się na wznak i pozwoliła, by uniosły ją fale.Jak przyjemnie.Zawróciła.Klacz stanęła na brzegu i pochyliwszy głowę, gasiła pragnienie.Nadeszła pora, by podjąć decyzję.Od wielu miesięcy odkładała ją na później.Wie, co się z nią dzieje.Wie od dwu lat, gdy poczuła pierwszy raz, jak pod językiem nabrzmiewa jej ssawka.Jest wampirem.W jej rodzie czasem się to zdarzało.Nieczęsto, raz na pokolenie mniej więcej.Jest wampirem i musi napić się końskiej krwi, zanim zwariuje.Jej kuzynka Mira dawno już ją podejrzewała i wyjaśniła, co ma robić.Skąd Stiepankovice czerpią tę wiedzę? Dlaczego akurat konie? Nie wiadomo.Początki jej rodu nikną gdzieś we mgle spowijającej świt dziejów.Uklękła i pomodliła się.Napije się końskiej krwi.To zmieni ją ostatecznie.Czy będzie potępiona? Wedle miejscowych teologów – tak.Ale z drugiej strony, czy Bóg będzie ją karał za to, co jest częścią jej natury? Nie da się wykluczyć.Religia to właśnie wyzwanie rzucone naturze i prymitywnym popędom.Zawahała się.Miała sztylet, mogła podciąć sobie nadgarstki i położyć w ciepłej wodzie jak uczniowie Epikura.Tylko że samobójstwo jest grzechem.Za to idzie się do piekła.Czy picie końskiej krwi też jest grzechem? Nie wiedziała.A zatem wybór był prosty.Mogła pozostać człowiekiem, tyle że martwym i potępionym, albo wampirem, żywym i nie wiadomo, czy potępionym.Jeśli się zabije, pójdzie do piekła.Natychmiast.Jeśli zostanie przy życiu, nie wiadomo.Może kiedyś tak, ale przecież jeszcze nie teraz.Głupia.Do tak prostych wniosków dochodziła tyle czasu.Podeszła do klaczy i położyła jej rękę na grzbiecie.Jak trudno zabrać się za to samej.Dlaczego nie ma przy niej nikogo bliskiego? Dlaczego wybrała akurat ten dzień i dlaczego swoją ulubienicę? Objęła końską szyję i przytuliła się.Klacz poczuła szóstym zmysłem coś niedobrego, położyła po sobie uszy.Drobna dłoń księżniczki czochrająca grzywę pomogła jej odzyskać spokój.Dziewczyna wtuliła twarz w skórę zwierzęcia.Drobne włoski łaskotały ją w nos, powieki zamkniętych oczu, piersi, brzuch.Poczuła, jak sutki twardnieją, stają się wrażliwe na dotyk.Rozchyliła usta.Już czas.Ssawka bez udziału jej woli wślizgnęła się w sierść.Gdy przylgnęła do skóry, klacz drgnęła.Jeden raz, zespolenie było prawie bezbolesne.Rozum się wyłączył.Tylko instynkt.Poczuła ciepło rozchodzące się w żyłach, mrowienie w dole brzucha i dziwną błogość ogarniającą całe ciało.Pragnienie ustąpiło [ Pobierz całość w formacie PDF ]